Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι και τι κάνω στη ζωή μου. Έχω -όπως κι εσείς- τους πιό κοντινούς μου ανθρώπους που με υπεραγαπούν. Έχω σοβαρούς και γενναίους συμπολίτες μας, οι οποίοι με υποστήριξαν. Πάνω από όλα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου. Ολοστρόγγυλο και αστραφτερό σαν τον ήλιο.

Και όμως, χθες για μιά στιγμή, ένοιωσα να έχω φτάσει στα όρια μου.

Τα καθημερινά διαδικτυακά λιντσαρίσματα πρέπει κάπως να σταματήσουν. Υπερβαίνουν ως φαινόμενο κάθε έννοια πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αποτελούν σκέτη βαρβαρότητα, ίδια με το μπούλινγκ που οδηγεί πολλούς εφήβους στην απόγνωση.

Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι από τη φύση του σχεδόν ανεξέλεγκτο. Πως μοιάζει λιγότερο με γήπεδο και περισσότερο με αρένα.

Εάν ωστόσο αρκούμασταν στη διαπίστωση ότι “homo hominis lupus” -“ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος”-, δεν θα είχαμε κάνει ένα βήμα μπροστά στον πολιτισμό μας.

Απευθύνω έκκληση να ξεκινήσει μία πολύ σοβαρή συζήτηση. Προς υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας του λόγου, της ασφάλειας που πρέπει να αισθάνεται ο καθένας ώστε να εκφράζει τις απόψεις του.

Η προηγούμενη παρόμοια βαρβαρότητα, οι μεταμεσονύκτιες τηλεδίκες κατά τη δεκαετία του 1990, εξόντωσαν ηθικά και σωματικά παραπάνω από έναν ανθρώπους. Ας μη βιώσουμε ξανά ως κοινωνία κάτι τέτοιο.-

Το άρθρο εδώ