Με τρεις νίκες, δύο ισοπαλίες και μόλις μία ήττα από το φαβορί του  Βιγιαρεάλ, η Μακάμπι Τελ Αβίβ ευτύχησε υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Δώνη να προκριθεί στην επόμενη – ιδιαίτερα κολακευτική για ισραηλινή ομάδα –  φάση του ‘γιουρόπα’ λιγκ, μολονότι δεν θεωρούνταν φαβορί με τις Σίβασπορ και Κάραμπακ στον 9ο όμιλο. Όπως διάβασα χθες στο ‘zougla’, ο κορυφαίος ‘Ελληνας προπονητής ξέσπασε μετά το ματς με την Σίβα (την οποία νίκησε δύο φορές!), απαντώντας σε προβοκατόρικη ερώτηση δημοσιογράφου. Βγάζοντας εγωϊσμό (δίκαιο κατά την ταπεινή μου άποψη), συνοδευόμενο από κρυμμένη αγανάκτηση, ανέφερε «Είμαι ο καλύτερος προπονητής σε Ελλάδα και Κύπρο». Και παρέθεσε ένα σύντομο… βιογραφικό του ως παίκτης σε Εθνική ομάδα και σε σπουδαία ευρωπαϊκά κλαμπ κλπ.

‘Εχουμε και λέμε: ο Δώνης αυτή την στιγμή είναι πράγματι ο κορυφαίος της τέχνης του, άσχετα αν ο προηγούμενος εργοδότης του (που τον είχε αφήσει να βασανίζεται με πιτσιρικαρία στον Παναθηναϊκό) ουσιαστικά τον απομάκρυνε με προσβλητική επιστολή! Πηγαίνοντας στο Τελ Αβίβ, ο κόουτς προφανώς δεν αντιμετώπισε παρόμοιες παρενέργειες, δουλεύει  με όσες δυνάμεις του είχαν διαθέσει στο τερέν και τα κατάφερε, όταν προβεβλημένα ονόματα (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Σίβασπορ, Σταντάρ Λιέγης, Άλκμααρ, Σπάρτα Πράγας, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Φέγενορντ, Σέλτικ) επέστρεψαν σπίτι.

Γνωρίζοντας άριστα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ο Δώνης στηρίχτηκε σε καλά οργανωμένη άμυνα, πιστεύοντας πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να τα καταφέρει. ‘Ετσι, με συντελεστή τερμάτων 6-7, άφησε πίσω του δύο ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ, αλλά και εμπειρία και μπράβο του.

‘Οσο για το ότι σήκωσε το φρύδι του με τις τελευταίες δηλώσεις του, φοβάμαι πως πρέπει να δικαιολογηθεί στο ακέραιο αφού τόσο στον ΠΑΟΚ, όσο και σε ΑΕΚ, Παναθηναϊκό,  του ανθρώπου του είχαν ψήσει το ψάρι στα χείλη, κι’ αυτός συνήθως χαμογελούσε χωρίς να λέει λέξη…

ΥΓ: Προσοχή, μη κάνετε συγκρίσεις με το ‘εγώ’ που παλαιά είχε εκφραστεί από τον Βασίλη Δανιήλ. Ο αείμνηστος Καβαλιώτης προπονητής έμεινε στην προπονητική Ιστορία του τόπου με την φράση «Είμαι εκατό χρόνια μπροστά», αλλά και αυτός είχε τα δίκια του. ‘Ηταν εκείνη η περίεργη εποχή που στα πράγματα του Παναθηναϊκού επικρατούσε μακρά περίοδος υπεροψίας, ‘τσιγκουνιάς’ (από πλευρά ιδιοκτησίας…) και σίγουρα ίππευσης καλάμου!