Είμαστε καταδικασμένοι να μιλάμε όλο και συχνότερα για την βία. Καθημερινά τα γεγονότα που οφείλονται σε αυτήν έρχονται να μας καλύψουν όλο το ενδιαφέρον και να μας βάλουν στην θέση του κριτή. Μην μου λέτε ψέμματα όλοι σχεδόν κάτι γράψατε, είτε για τον άτυχο Ζακ, είτε για έναν Αλβανό που αγνοώ το όνομά του δυστυχώς, είτε για τον Έλληνα βορειοηπειρώτη, είτε για την άτυχη και τραγική κοπέλα στην Ρόδο. Τα περισσότερα απ’ όσα γράφτηκαν τα διάβασα, τα παρακολούθησα, πίεσα τον εαυτό μου να μην μπει στην λογική του κριτή, του δικαστή ή του ντετέκτιβ που αναμοχλεύει τις κρυφές αιτίες και φτάνει στο ξεσκέπασμα της υπόθεσης. Πίεσα τον εαυτό μου να μην γίνει ένας ακόμη κριτής των κοινωνικών δικτύων γιατί πρώτον δεν εμπιστεύομαι τα όσα φτάνουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας και κυρίως δεν εμπιστεύομαι όλους εσάς που γράψατε και βγάλατε μίσος, χολή κατάρες, εξυπνακισμούς, πολιτικά πάθη, εθνικισμούς, δικά σας σώψυχα πάνω σε μια σειρά από άψυχα κορμιά. Δεν μπορώ να γίνω κριτής γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ούτως ή άλλως ο κόσμος μας είναι ένας θάλαμος που στεγάζει την Παγκόσμια βία. Κοινωνική, πολιτική, ατομική: σε όποια μορφή. Ή καλύτερα στεγάζει τη βία σε μορφή εσωτερική, άυλη και αχαρτογράφητη, πριν καν αυτή μετουσιωθεί σε κάποιο απτό πεδίο. Είναι ένας καταπιεζόμενος κόσμος στον οποίο η γέννηση της βίας είναι ευνόητη. Πάντα η βία έχει την τιμητική της και τοποθετείται στην κορυφή σε κοινωνίες αφθονίας σε κοινωνίες με μοναδικό πιστεύω τον υλικό παράδεισο που υπέδειξε ο Δυτικός κόσμος. Και αυτή η βία στην πρωτόλεια της μορφή για μένα ξεκινά από την παραδοχή ότι ο ίδιος ο ανθρώπινος βίος είναι ο φορέας και ο εκφραστής της βίας, που την παράγει και καθοδηγεί σε κάθε της διαδρομή χάριν της δικής μας ανεπάρκειας, της δικής μας ανικανότητας να αποτελέσουμε υποκείμενα τριβής, και συνεπώς ελάττωσης της αφού παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε σε μια ταυτολογική αφασία, έχοντας απολέσει παντελώς τις εσωτερικές ανθρώπινες ιδιότητές μας.

Για μένα σε αντίθεση με όσους τάχθηκαν υπέρ του ενός ή του άλλου θύματος παραλείποντας να πάρουν όμοια θέση για κάποιο άλλο που δεν ταίριαζε στις προσωπικές τους προτιμήσεις , τα θύματα της βίας δεν έχουν φυλή, δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν θρησκεία δεν έχουν ιδιότητες. Είναι ανθρώπινα όντα που απώλεσαν την ζωή τους με βίαιο τρόπο και αυτό είναι το παρά φύσιν το μη ανθρώπινο. Και για μένα αν πρέπει κάποιον να κατηγορήσουμε για αυτό το παρά φύσιν έργο πρέπει να κατηγορήσουμε πρώτα και άμεσα το ανθρώπινο είδος ως υπεύθυνο για την αέναη αναπαραγωγή της βίας και την μακροημέρευσή της, καταλογίζοντάς του την ανθρώπινη απουσία του. Τελεία. Όταν συνειδητοποιήσουμε και παραδεχθούμε αυτή την αρχή τότε ίσως θα έχουμε το δικαίωμα να προχωρήσουμε και να βρούμε και ένα άλλο επιπλέον πλήθος στοιχείων, αλληγορικών και καλά κρυμμένων, που υπαινίσσονται τις κύριες πηγές αυτής της νοσηρής αναπόφευκτης κατάστασης!

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr