Νίκος Βασιλειάδης

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αγαπημένος μου ηθοποιός, ο Τζέρομ Λέβιτς ή όπως τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε στο άσπρο πανί ο Τζέρι Λιούις. Όχι δεν θα μιλήσω για τον Τζέρι Λιούις τον ηθοποιό, τον σκηνοθέτη, τον κωμικό,τον τραγουδιστή. Προτιμώ να πω δυο κουβέντες για τον Τζέρι Λιούις τον ανθρωπιστή. Τον άνθρωπο που υποστήριζε τη συλλογή χρημάτων για την έρευνα σχετικά με την μυϊκή δυστροφία και που χάρη στους αγώνες του για πάνω από σχεδόν μισό αιώνα συγκέντρωσε πάνω από 2,6 δις δολλάρια σε δωρεές για την μυϊκή δυστροφία. Τον άνθρωπο που δεν σκόρπισε μόνο το γέλιο αλλά και την αγάπη με τρόπο που να μας θυμίζει πως όλοι εμείς χρωστάμε μια ελάχιστη αναγνώριση ως ίχνος ανταπόδοσης προς όλους εκείνους που κάνουν πράγματα. Όχι για την τοποθέτηση του ονόματός τους σ’ ένα υστερόφημο κέντημα. Ούτε και για την πρόσθεση ύψους σ’ ένα οπαδικό λάβαρο.

Τους χρωστάμε μια ελάχιστη αναγνώριση γιατί αν υπάρχουν κλαδιά που προεκτείνονται προς το άπειρο, αν υπάρχουν πλαγιές όπου ανθίζουν σαν ένα λιβάδι με μαργαρίτες οι σκέψεις μας, αν υπάρχουν θάλασσες όπου γαληνεύουν οι απαντοχές μας, αυτά οφείλονται σ’ αυτούς. Η πραγματικότητα μπορεί να είναι ένας πολύ μικρός πεπερασμένος κόσμος. Όμως όλοι αυτοί που κάνουν πράγματα, την ξεπερνούν, βγαίνουν έξω από τα όριά της και τη διανθίζουν ταυτόχρονα μέσα από το θαύμα της αγάπης και της προσφοράς κρατώντας ζωντανή την ελπίδα και και την πίστη στην θεότητα της Δημιουργίας.

Ο Τζέρυ Λιούις ήταν ένα από τα θαύματα του θεού που μπήκε στην ζωή μας μέσα από τον κινηματογράφο. Ίσως γιατί ο κινηματογράφος είναι η πύλη που μας παρασέρνει πάντα σε ένα ένα υπέροχο κομμάτι χώρου, πνευματικού και υλικού, ένα κομμάτι χώρου μεγαλύτερο ακόμα κι από αυτό που αναλογεί στη φαντασία. Γιατί ο κινηματογράφος είναι το θαυματοποιείο που φτιάχνονται τα όνειρα και ο Τζέρυ Λιούις ήταν και παραμένει για όσους τον θυμούνται ένα πολύ μεγάλο και όμορφο όνειρο.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr