Ο  Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT-THE BEST IN THE CITY- NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Τι άλλαξε στα 48 χρόνια που πέρασαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;

Πολλά άλλαξαν. Οπως ήταν αναμενόμενο.

Για μένα, μια από τις πιο μεγάλες και σημαντικές αλλαγές που συντελέστηκαν είναι αυτή: Οτι τότε, το 1974, δεκάδες χιλιάδες από εμάς, ξεχυθήκαμε στους δρόμους, από όλα τα σημεία της Αμερικής φτάνοντας μέχρι το πάρκο Λαφαγιέτ, μπροστά στον Λευκό Οίκο, αλλά και σε άλλα μέρη της Γης, γιατί πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να ανατρέψουμε την εισβολή. Γιατί πιστεύαμε ότι η διεθνής κοινότητα και κυρίως οι ΗΠΑ, έπρεπε και μπορούσαν να εξαναγκάσουν τους Τούρκους να αποσύρουν τα στρατεύματά τους και να επανέλθει η κατάσταση στην Μεγαλόνησο στην προηγούμενη μορφή της.

Αυτό βέβαια δεν συνέβη. Και περάσαμε από την οδύνη της εισβολής και την ελπίδα της λευτεριάς στη φάση της απογοήτευσης. Της ηττοπάθειας. Της εγκατάλειψης του απελευθερωτικού στόχου.

Και κινδυνεύουμε να χάσουμε κι αυτά που μας έμειναν.

Γιατί συνέβη αυτό;

Γιατί τα ατελείωτα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν είχαν αντίκρισμα. Γιατί οι ξένοι, πάνω στους οποίους στηριχθήκαμε, δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία. Και γιατί εμείς δεν προετοιμαστήκαμε για την ένοπλη ανατροπή της εισβολής για να πετύχουμε έστω καλύτερους όρους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ο εισβολέας ποτέ όμως δεν έχασε τον τελικό στόχο του. Και όταν πλέον απορρίψαμε το Σχέδιο Ανάν, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, και εκείνοι το υπερψήφισαν, βρήκαν τότε την ευκαιρία που ζητούσαν -όπως πριν 48 χρόνια βρήκαν την δικαιολογία του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου για να εισβάλουν- για να ανοίξουν τα πανιά τους για την επίτευξη του στόχου τους: Tη «λύση» δυο κρατών.

Κι όχι μόνο αυτό. Επιχειρούν να εξάγουν την πετυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησαν στην Κύπρο και στο Αιγαίο.

Οι επόμενες γενιές δεν θα μας κρίνουν ευνοϊκά. Ζήσαμε -και ζούμε- για το σήμερα, σε βάρος τους. Παραδίδουμε την πατρίδα σε χειρότερη κατάσταση -αρκετά χειρότερα- από ό,τι την παραλάβαμε.

Πετροβολήσαμε, εξοστρακίσαμε τις ελάχιστες φωνές πολιτικών που επιχείρησαν να μας συνετίσουν. Που έβαλαν υψηλούς στόχους, όπως πρέπει σε ένα κράτος που έπεσε θύμα εισβολής, που είδαν μακριά, πιο πέρα από την επόμενη εκλογική μάχη.

Και βέβαια όλοι μας έχουμε ευθύνη. Αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει ο Ελληνισμός της Κύπρου, που υπέστειλε την σημαία του αγώνα. Που εξέλεξε, και φοβάμαι ότι θα το επαναλάβει και τώρα, προέδρους μη κατάλληλους για το μέγεθος του εθνικού συμφέροντος που διακυβεύεται…