* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Ούτε να φοβάσαι το θάνατο, ούτε να τον αποζητάς.
Η κατανόηση της αντικειμενικής ροής των πραγμάτων
απαλλάσσει τη σκέψη από ιδεοληπτικές παραφορές
και υποκειμενικές φρικιάσεις

Ν.Γ.Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών

Όλοι έχουμε λίγο-πολύ συνειδητοποιήσει ότι η Επόμενη [μετά τον έλεγχο(😉 του Κορονοϊού] Μέρα δεν θα μας επαναφέρει ακριβώς στην προτέρα κατάσταση.

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στις ανθρώπινες απώλειες, τις κοινωνικές ανα-δια-τάξεις ή τις οικονομικές καταστροφές. Πιστεύω ότι η urbi et orbi νόσος[;], η οποία έχει προκαλέσει ένα πρωτόγνωρο “ιατρο-βιολογικό (σιδηρούν;) παραπέτασμα”, θα συνοδευτεί και από μη-προβλέψιμες συνέπειες σε διάφορα επίπεδα.

-η αυτοανακυκλούμενη αγωνία της ατομικής/συλλογικής επιβίωσης θα υπερβεί τις ιδεαλιστικές και ταξικές προσεγγίσεις και θα εντάξει τον πραγματισμό του φόβου σε μία εθνικού και πολιτικού σωτηρολογικού χαρακτήρα φαντασίωση

-οι κοινωνικοί ειρηνοποιοί θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε άγνωστης προέλευσης θεραπευτές
Ο αρχέγονος τρόμος μήπως η Ιστορία καλπάζει προς τα πίσω ή μήπως ο Θεός θύμωσε μαζί μας ή μήπως θα ξαναγυρίσουμε “τις σπηλιές” νεοπρωτόγονων υπερπολιτισμένων ανθρώπων ή μήπως αποτελούμε ‘παράπλευρες απώλειες’ μίας βιασθείσας Φύσης που εκδικείται θα ελλοχεύει σε κάθε μας ενέργεια.

Η κοινωνική ηθική, η προσωπική ευθύνη, η πολιτικοθεσμική αποτελεσματικότητα,η εθνική αξιοπρέπεια θα υπερβούν, ως έννοιες και πρακτικές, τις μέχρι σήμερα κοκκινο-πρασινο-γαλάζιες κάθετες γραμμές. Ο φόβος των πρώην Ημίθεων[;]  για ένα κλειστό μέλλον της Ιστορίας που δεν μας περιλαμβάνει, θα θέσει δύσκολα ερωτήματα.

Ποιος είναι ο εγγυητής της περαιτέρω επιβίωσής μας [κι όχι απλώς της ασφάλειάς μας]:

-ο, κατά πολλούς, απών Θεός;
-το τρωθέν Εθνικό Πεπρωμένο;
-οι φιλέλληνες οικουμενικοί σύμμαχοι;
-η αριστερή ή η δεξιά εκδοχή του Πολιτεύματος;

Νομίζω ότι η πρώτη απάντηση σε αυτή την ψυχαναγκαστική κατάσταση θα είναι η αναζήτηση του “Καλού Σωτήρα”, δηλαδή του Καθαρού Έθνους [;], του Ισχυρού Κράτους,της Σύγχρονης Διοίκησης, του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου στη βάση [ του προτεινόμενου μοντέλου] επιβίωσης. Μία Νέα Τάξη Φοβισμένων πολιτών θα υπερβεί τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές [ίσως και τα παλαιά κόμματα] και θα γυρέψει το φάρμακο σ’ένα εθνοβιοτικό σφρίγος αντιμετώπισης κινδύνων. Κακό πράγμα ο ιός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε χορηγούμενο μέσο είναι και γενικότερα θεραπευτικό.

ΥΓ.: Είμαστε άραγε έτοιμοι ν’αναλάβουμε το βάρος του αυτοπροσδιορισμού των μορφών της ίασης [ακόμα και μέσα από “πολεμικές κινήσεις Κράτους ανάγκης” ], ν’αντιληφθούμε πως το δίλημμα δεν είναι πλέον “βαρβαρότητα ή πολιτισμός;” αλλά “απάθεια ή επιβίωση;”, ότι δεν πρέπει μόνο να μην βρεθούμε θετικοί σε [οποιονδήποτε ] ιό αλλά και να μην υποκύψουμε στον κάθε …ισμό που εξαγγέλει συνταγές άμεσης σωτηρίας; Η Ζωή ξαναποκτάει την πρωταρχική της αυταξία, η συλλογική επιβίωση σχετίζεται με τον προσωπικό βίο, η επιστήμη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ψυχική μας ηρεμία και τελικά αξίζει να λεγόμαστε “συν-άνθρωποι” γιατί πρωτίστως φοβόμαστε χωρίς να δειλιάζουμε και να κρυβόμαστε από τις ευθύνες μας προς όλους.

ΥΓ2.: “Τέλος πάντων τί θέλετε από μένα;
Τί μου ζητάτε;
Ό,τι κι αν σας πω πρέπει να ξέρετε όμως πως το φοβούνται οι λέξεις” [Γ.Ναζλίδης, Ανήλικη Αρχιτεκτονική]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr