Τέχνη κάνουμε όταν η προσωπική μας συγκίνηση μεταμορφωθεί στην συγκίνηση ενός άλλου. Η αισθητική πάλι είναι μορφή ηλεκτρισμού

Μ.Σ

Το σώμα, το κάθε ανθρώπινο σώμα, το κορμί καλύτερα, είναι ένας κόσμος που συχνά δεν φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να τον εξερευνήσεις. Ένα ταξίδι, μια περιπέτεια, ένα άλλοθι, μια αφορμή, η κρυμμένη πλευρά του φεγγαριού, η σύγκρουση, εκείνο το καράβι που θα πάρουμε για να φτάσουμε σε όση αθανασία δικαιούμαστε ή αντέχουμε. Το λύτρο που καταθέτουμε για κάθε λεπτό ευτυχίας. Το ιλαρό πένθος μέσα στον κήπο του Παραδείσου. Το κορμί… δηλαδή η ψυχή μας. Κι εκείνη η γλυκόπικρη μοναξιά που θεραπεύεται αποκλειστικά με την μοναξιά του άλλου. Η αγαπημένη επιδερμίδα, το πιο πολύτιμο ρούχο που ντύνει διάφανα την όποιαν αρρώστια του μυαλού. Ο έρωτας για το σώμα που είναι πυρετός χωρίς νόσο και έκπαγλη τρέλα. Τρέλα που ωστόσο λάμπει από υγεία.

Επειδή η επιθυμία, ο ίμερος, η ηδονή, ο οργασμός, η πλήρωση, η κατοχή, το σμίξιμο από τη μιά κι ο αναπόφευκτος αποχωρισμός αλλά και το συνακόλουθο μίσος απ’ την άλλη που ξεχειλίζει όμως από παράφορη αγάπη, δεν είναι παρά απλές μετωνυμίες της βασικής λέξης σώμα. Αυτό περιέχει a priori τα πάντα. Το σώμα μας. Αυτό το σώμα που κουβαλάει αγόγγυστα τον θάνατο του και που τον βαφτίζει έρωτα για να του προσφέρει χοές από αίμα, ιδρώτα, δάκρυα και την υγρασία της Αφροδίτης. Το σώμα σκέφτεται, διαλέγεται, αποκλείει, συμφωνεί, φωνάζει, δέεται, δοκιμάζει, επιχειρηματολογεί με εκείνη την άπεφθη γλώσσα που προϋπήρξε οποιασδήποτε άλλης γλώσσας. Γιατί το σώμα πάνω από όλα είναι. Είναι.

Το ανθρώπινο κορμί, πάντα ένα αίνιγμα, πάντα ένας κόσμος προς εξερεύνηση, πάντα ένας άθλος και το έπαθλο των ανδρείων της ηδονής. Είτε γυμνό, είτε ντυμένο, είτε ανδρικό, είτε γυναικείο διατυπώνει σταθερά τον λόγο της επιθυμίας. Λόγο αντίστροφα ανάλογο προς τον λόγο του Θανάτου. Εφόσον ο έρως δημιουργεί την Ιστορία (και την μικρή όσο και την μεγάλη) όντας σε συνταρακτική αντίφαση προς την ενόρμηση του θανάτου κι εφόσον όλος ο πολιτισμός μας στηρίζεται στην μετάθεση ή και την ακύρωση της επιθυμίας. Τελικά αυτό που είμαστε, διαμορφώνεται συνεχώς από την αμοιβαία σχέση σωμάτων και επιθυμιών. Ως μέθεξη στην πιο βαθιά ουσία του έρωτα. Της εμπειρίας του έρωτα και του πένθους από τον έρωτα. Κι εκείνου του πόνου της ψυχής που γράφει τόσο δραματικά ωραία στο σώμα…