Δημήτρης Κατσούλας

Δεν θα το έλεγα και τόσο μεγάλο, ήταν όμως αρκετό για να θρέψει ένα μικρό χωριό. Το καστανόδασος, σε μικρή σχετικά απόσταση ήταν ιδιοκτησία της εκκλησίας. Για την συλλογή των καστάνων είχε καθοριστεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τριών ημερών όπου οι χωριανοί μπορούσαν να μπουν για να μαζέψουν τα κάστανα προσέχοντας πάντα να μη σπάσουν τα κλαδιά του, αποδίδοντας και στην εκκλησία – ή για να είμαι πιο ακριβής στην αδηφάγο Μητρόπολη η οποία μόνο να εισπράττει γνωρίζει, αφήνοντας στην μοίρα τους μικρούς ναούς και εξωκκλήσια χωρίς λιβάνι και κερί, διότι τα έσοδα από το εκκλησίασμα και τους επισκέπτες είναι ελάχιστα (η φωτογράφιση δυστυχώς προέχει και ο έκδηλος θαυμασμός για τις σπάνιες ομορφιές και μέχρι εκεί, χωρίς να ενισχύονται τα παγκάρια), κι αυτά τα πενιχρά έσοδα προορίζονται για την Μητρόπολη – ένα ουκ ευκαταφρόνητο τίμημα λοιπόν, για τη συλλογή καστάνων.

Περιφραγμένο ολόγυρα και φυλασσόμενο μάλιστα από αγροφύλακα-δασοφύλακα απαγορεύονταν να μπαίνουν ζώα και άνθρωποι. Παρά τα μέτρα που είχαν ληφθεί, ήσαν και βραδιές όπου από κάποιο σημείο του κακοτράχαλο τρύπωναν κρυφά κάτω από τα συρματοπλέγματα δυο σκιές και μάζευαν κάστανα, όσο το φεγγαρόφωτο τους έκανε συντροφιά.

Να τονιστεί δε ότι οι τρεις ημέρες περιθώριο που έδινε η εκκλησία για την καθολική συμμετοχή του χωριού προκειμένου να ολοκληρωθεί η συλλογή των καστάνων, αποτελούσαν μέρες γιορτής. Τα κάστανα, είτε βραστά είτε ψητά ήσαν το βραδινό για τις κρύες νύχτες του χειμώνα ή ακόμη και το δεκατιανό των μαθητών για το σχολείο της επομένης μέρας.

Το χωριό, μέχρι την πλησιέστερη λαϊκή αγορά της Χώρας Μεσσηνίας απείχε 12 χιλιόμετρα, διαδρομή η οποία γινόταν με τα πόδια από τα βαθιά χαράματα ξεκινώντας, γύρω στις τρεις, με φορτωμένα στα γαϊδουράκια τα σακιά όπου μετέφεραν το εμπόρευμα προς πώληση. Εκεί, ένα ξερακιανό παιδί, ένα λιγνό παλληκαράκι, βοηθούσε τη μάνα του στον πάγκο που είχαν στήσει μέσα στις λάσπες χειμώνα καιρό, και αντί να ευρίσκεται σε κάποια αίθουσα σχολείου διαλαλούσε την πραμάτεια του: «εδώ τα καλά κάστανα κύριε, εδώ τα κάστανα με τη λεπτή φλούδα και όλο ψίχα γεμάτα. Σας παρακαλώ κύριοι, προτιμήστε με».

Μετά από πολλά χρόνια – σε μια από τις λίγες ευχάριστες εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή – το παιδί αυτό το συνάντησα να είναι αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στην Τρίπολη, ετών 46.

Χάρηκα, χάρηκα τόσο όπου και συγκινήθηκα μάλιστα, λέγοντάς μου – φορτωμένος με μια γερή δόση τακτ – ότι έχει κι άλλες περγαμηνές  στις αποσκευές του και επιστημονικές διαδρομές που έχει να διανύσει προσφέροντας στη χώρα του, χωρίς στιγμή να του περάσει από τον νου η εγκατάλειψή της, αν και πολλές ήσαν οι προκλήσεις-προσκλήσεις που δέχτηκε και με απολαβές υπερδιπλάσιες αυτών που λαμβάνει σήμερα.

Και εννοείται, στηριζόμενος στις δικές του και μόνο πλάτες, και ούτε με «όνομα βαρύ σαν ιστορία» προκειμένου να «πατήσει» επάνω του και να αναρριχηθεί. Ολομόναχος, και με ένα βιβλίο πάντα αγκαλιά νύχτα και μέρα ως συντροφιά και οδηγό του. Κι εξακολουθεί ν’ ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας αγνοώντας την έννοια του ρήματος επαίρομαι.

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr