Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

…και να κερδίσεις πάλι

το έπαθλο του τίποτα

Στ.Κουτσούνης, Στου κανενός τη χώρα

Ο λαός μας προτιμάει να ζει με τους θρύλους παρά με την Ιστορία, ν’ακολουθεί δημαγωγούς παρά πεφωτισμένους ηγέτες, να κυνηγάει κατασκευασμένους εχθρούς παρά να συνομιλεί με πραγματικούς φίλους, να επιλέγει τις ατομικές ελευθερίες παρά τις δημόσιες υποχρεώσεις. Φαίνεται σαν να μας γοητεύουν οι αντισυστημικοί και παράξενοι τύποι και να μας απωθούν οι έντιμοι και κανονικοί. Ένας αντίστροφος ανθρωπομετρισμός, με ψυχο-ιδεοληπτικά κριτήρια, κατισχύει κάθε ορθολογικής εκτίμησης προσώπων, πραγμάτων και κατα-στάσεων. Καθώς οι ‘αναμάρτητοι [λόγω ταυτότητας απόψεων] αμαρτωλοί’ [λόγω του ποινικού νόμου] δοξολογούνται, οι αλεπούδες της πολιτικής [που χρησιμοποιούν το δόλο και την πονηριά] και τα λιοντάρια της ανατροπής [που χρησιμοποιούν τη βία], κατά βάση ανθρωπάκια που [νομίζουν ότι] ψηλώνουν όταν επιχειρούν με συκοφαντίες να χαμηλώσουν τους ψηλότερους, παίρνουν θάρρος.Θέλουν να επιβάλλουν όχι μόνον τις απόψεις τους αλλά και την ηθική τους και το μοντέλο ζωής τους.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές το Κράτος στρέφεται κατά των πολιτών ή και οι πολίτες κατά του Κράτους αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις περιπτώσεις όπου το άτομο στρέφεται κατά του πολίτη, με την έννοια ότι η ταυτότητα μάχεται τη Δημοκρατία.Καθώς η ιδιότητα του πολίτη είναι ορθολογική, κριτική, ηθική και τα δικαιώματα του προσώπου έχουν και υπαρξιακό περιεχόμενο αναρωτιέμαι ποιόν ακριβώς εξ-υπηρετούν τα ειδικά συμφέροντα του ατόμου. Σε μία περίοδο όπου σχεδόν τα πάντα βρίσκονται εκτός ελέγχου, οι’δικαιωματιστές’ του επιμέρους, της διεκδίκησης της παρέας, της ομάδας έχουν άραγε την ψευδαίσθηση ότι έτσι διευρύνουν κάποιες ελευθερίες ή μειώνουν κάποιους κινδύνους;

Αν η ελευθερία σημαίνει πρωτίστως αυτονομία πώς νοείται η εκχώρηση της ατομικότητας από μεριάς πολλών αφελών followers σε τρίτους; Δύο είναι οι βασικές αιτίες απώλειας της ελευθερίας:ο φόβος και η έλλειψη ευθύνης.Ίσως υπάρχει και μία τρίτη:η επιβολή της πολιτικής/κομματικής ηθικής της σκοπιμότητας [sic]

Αν ο φόβος είναι ανθρώπινο αίσθημα, ούτε η έλλειψη προσωπικής ευθύνης συγχωρείται, ούτε η υπακοή στα όργανα αίρει τον ανήθικο ή παράνομο χαρακτήρα των πράξεων και παραλείψεων.

Αυτό ας μην το ξεχνάνε οι δήθεν αθώοι….

ΥΓ.’’Κάποιοι είναι πιο παράξενοι

και κάποιοι πιο παράξενοι από τους παράξενους’’ [Β.Κουνέλης, Καπνισμένα ερείπια]