Πολλά τα συναισθήματα τις τελευταίες ημέρες, έντονα. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να αντικρίζει τόση θλίψη, τόσο πόνο. Να βλέπει συνανθρώπους του να χάνουν τους αγαπημένους τους μέσα σε μερικά λεπτά. Να παρακολουθεί κανείς όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο να κρατήσει το πρόσωπό του και με τα δυο του χέρια, προβληματισμένος, σκεπτόμενος, τι άλλο θα συμβεί πια σε αυτή την τόσο προδομένη από όλους και όλα χώρα…

Μέσα σε μια εβδομάδα, που πιο πολύ «εβδομάδα των Παθών» θυμίζει παρά καλοκαίρι, ήρθαν τα πάνω κάτω και αυτό κυριολεκτικά. Το μεσημέρι της «καταστροφικής φωτιάς» μιλούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη που έχει εξοχικό στο Μάτι… μετά από μερικές ώρες το αγαπημένο τους σπίτι κάηκε ολοσχερώς… ναι, ξέρω, εδώ κάηκαν άνθρωποι ζωντανοί και εσύ θρηνείς ένα σπίτι; Δεν είναι τόσο απλό… πώς μπορείς να μην στεναχωρηθείς για ένα, ναι μεν άψυχο κτίριο, που έχει όμως «αγκαλιάσει» στους τοίχους του μια οικογένεια, ολόκληρες ζωές, αγάπη, φίλους, αξέχαστα γλέντια και στιγμές που σίγουρα δεν ξαναγυρνούν, αλλά αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην ψυχή. Πώς μπορείς να στερήσεις την θλίψη σε ανθρώπους που ακόμη και τα αντικείμενα που έγιναν στάχτη σήμαιναν τόσα πολλά.

Αναμνήσεις μιας ζωής κουβαλούν όλα αυτά τα άψυχα… αλλιώς πώς θα μπορούσαμε να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού εκείνο το δαχτυλίδι της γιαγιάς, το φυλαχτό της μητέρας, το σερβίτσιο της προγιαγιάς, το τραπεζομάντιλο της αγαπημένης θείας, το νυφικό… Οι ζωές μας ενώνονται καμιά φορά με τον πιο περίεργο τρόπο και αυτές είναι οι πιο σημαντικές από όλα τα σημεία των καιρών… οι ζωές.

Η στεναχώρια που έχω για όλες αυτές τις αδικοχαμένες αθώες ψυχές είναι πολύ μεγάλη. Ακόμη και όλα αυτά τα ζωντανά, που χάθηκαν μέσα στις άγριες φλόγες, και αυτά έχουν ψυχή. Ξέρω πως ο πόνος δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί, μα ούτε και τα λόγια αντικαθιστούν τους ανθρώπους. Δεν τους φέρνουν πίσω. Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαλύνει το βάσανο, να δώσει χώρο στον θρήνο.

Όλοι μας γνωρίζουμε λίγο πολύ τι θα πει «έχασα έναν αγαπημένο μου άνθρωπο». Γνωρίζουμε πολύ καλά πως έχουμε ημερομηνία λήξης αλλά πιστεύουμε κατά βάθος πως θα ζήσουμε αιώνια. Θα ζήσουμε, ναι… αλλά σαν μια ανάμνηση, σαν εικόνα, σαν ένα μικρό φως μέσα στο μεγάλο σκοτάδι που επιμένουμε να ζούμε ολοένα και περισσότερο, έτσι όπως έχει καταντήσει ο κόσμος μας… ή μήπως να πω έτσι όπως εμείς τον έχουμε καταντήσει;

Λυπάμαι και ντρέπομαι πολλές φορές για λογαριασμό μας. Μια χώρα μικρή, τόσο χαρισματική να θυμίζει συνεχώς τριτοκοσμικές καταστάσεις και τους ανθρώπους της όχι μόνο να μην τους σέβεται, αλλά να μην τους υπολογίζει καθόλου. Τι πρέπει να γίνει ακόμη για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη; Να χαθούν και άλλες ζωές; Να καταστραφούν και άλλες περιουσίες; να πέφτει λάδι στην φωτιά και ο ένας να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο, και έτσι να χάνεται η ουσία;

Μα η ουσία είναι μια… οι άνθρωποι δεν ξαναγυρίζουν, τα σπίτια ξαναχτίζονται αλλά τα τραύματα μένουν για πάντα ανοιχτά. Η ζωή δεν απαρτίζεται μόνο από αέρα και αγάπη, αλλά και από μια σκληρή καθημερινότητα που μας βάζει στον αγώνα της επιβίωσης, έτσι ώστε να αντεπεξέλθουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο… και μια σύγχρονη κοινωνία οφείλει να έχει βάσεις…

Ευχή μου είναι, να μην σταματήσουμε ποτέ να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε. Να κρατάμε, για όσο ζήσουμε τελικά, όλους αυτούς τους πιο αγαπημένους ανθρώπους μας νοητά πάντα κοντά μας, να τους μνημονεύουμε και να τους «ζωντανεύουμε» όταν το έχουμε ανάγκη. Κανείς δεν έρχεται στην ζωή μας έτσι τυχαία και τα μαθήματα που κρύβονται μέσα σε κάθε είδους σχέση… πολλά. Εμείς, είμαστε απλά «αιώνιοι μαθητές»…

«Τόσος πόνος τόση ζωή

 πήγαν στην άβυσσο

 για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.»

Γιώργος Σεφέρης

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr