Με τον φόβο της καραντίνας να είναι μεγαλύτερος από τον φόβο του κορονοϊού βρισκόμαστε σε μια παθητική αναμονή σχεδόν παγιδευμένοι στο μεγαλύτερο project ταχείας εξατομίκευσης που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.Τα πάντα (όπως εκπαίδευση, εργασία, συναλλαγές) δεν χρειάζονται σώμα και εγγύτητα αλλά οθόνη, κάμερα, ηχεία.

Ταυτόχρονα ο φόβος του θανάτου μας πειθαρχεί στην βιοπολιτική καθυπόταξη. Συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες του Κράτους για να ζήσουμε. Η εξουσία μας επιβάλλει περιορισμούς για να μας προστατεύσει άσχετα αν η κοινωνία της επιτήρησης συμβαδίζει με την κοινωνία του ελέγχου (Ντελέζ).

Η ουσία είναι ότι νιώθουμε την ισχύ της εικονικής κανονικότητας καθημερινά στην ζωή μας. Κανένα κέντρο, καμία αόρατη αρχή, κανένα αόρατο club συμφερόντων δεν αλλάζουν το σκηνικό της ανθρωπότητας. Απλά διανύουμε λόγω ενός έντονα μεταδοτικού ιού την κορύφωση της μετάβασης στην 4η βιομηχανική επανάσταση -με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αλλά το ερώτημα όλων είναι ένα: πότε άραγε θα αρθούν αυτοί οι περιορισμοί που επιβάλλονται; Πότε θα επανέλθει η ελευθερία επιλογών στην καθημερινότητα μας ; Μοιάζει σαν να μην πιστεύουμε ότι θα επανέλθουμε στην προηγούμενη μας ζωή ποτέ. Μοιάζει σαν να μην πιστεύουμε ότι κάποτε θα εξαφανιστεί ο κορονοιός, η πανδημία. Όλοι φοβόμαστε ότι τα ωράρια στις εξόδους μας, στα εστιατόρια, στην διασκέδαση, ίσως και να παραμείνουν για πάντα (σημ:το Παρίσι ήδη μοιάζει νεκρή πόλη μετά τις 9 το βράδυ. Και μάλλον δεν θα είναι η μόνη). Αυτό το αρνητικό συναίσθημα της μονιμότητας των περιορισμών είναι η χειρότερη συνέπεια του φαινομένου: η έλλειψη προοπτικής επανόδου στην φυσιολογική ζωή, στις χειραψίες, στην αγκαλιά, στην ανεμπόδιστη ανάσα, στην επαφή με τον Άλλο.

Ακόμα και οι ειδήσεις για το εμβόλιο και την πρόοδο στις έρευνες για την κυκλοφορία του δεν εκπέμπουν την ανάλογη αισιοδοξία ειδικά τώρα με την έκρηξη κρουσμάτων κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Η στατιστική καθυποτάσσει, ακινητοποιεί, εγκλωβίζει τον καθένα σε μια στενή προοπτική στοχοπροσήλωσης.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι περιοριστικοί μηχανισμοί προστασίας της δημόσιας υγείας δεν είναι απλές πειθαρχικές/ κανονιστικές μέθοδοι. Είναι προφανώς ελεγκτικοί μηχανισμοί, μια ολόκληρη εξουσιαστική λογική που οδηγεί στην επικράτηση της εικονικής κανονικότητας. Για παράδειγμα, αντιλαμβανόμαστε όλοι υποθέτω ότι με την εξ αποστάσεως εργασία και την εξ αποστάσεως εκπαίδευση εγκαθίστανται δομές υπερεπιτήρησης της ζωής μας. Γράφει ο ψυχολόγος Κ.Κόντης: ”Πριν το lockdown ήταν το σώμα που πήγαινε στο αμφιθέατρο, το σώμα που του υποδείκνυαν ένα συγκεκριμένο έδρανο να κάτσει, το σώμα που το επιτηρούσαν για τυχόν αντιγραφή, το σώμα που παρέδιδε το γραπτό. Αντίθετα τα on-line μαθήματα αντιμετωπίζουν την υποκειμενικότητα ως κάτι διαιρετό και ασώματο, κάτι που κωδικοποιείται, που λαμβάνει και στέλνει δεδομένα, που τελικά αξιολογείται σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα που δίνει στο σύστημα (πχ εξετάσεις με Google forms)”.

Θα έλεγα ότι αυτό το ίδιο το σώμα δεν θα χρειάζεται πλέον ούτε στο γραφείο αφού αρκεί να καθυποτάσσεται -μαζί με το πνεύμα- σε μια δομή μηχανικής χρήσης λογισμικών: θα κλικάρεις από το σπίτι σου, θα αποφεύγεις τις επαφές και δήθεν θα εργάζεσαι λιγότερο (εικονικά) σε περιβάλλον ελευθερίας, στο σπίτι σου. Θα γίνεις απλά ακόλουθος των κανονιστικών ιντερνετικών εντολών ( rating, ranking, scoring) ώστε να βαθμολογείς και να αξιολογείς τους πάντες και τα πάντα (συνανθρώπους, εμπορεύματα, υπηρεσίες). Και  αυτά θα στέλνονται στο cloud και στους servers, εκεί που θα στέλνονται και οι διαδικτυακές συμπεριφορικές σου συνήθειες όπου τόσο το Κράτος, όσο φυσικά και αυτό το ίδιο το οικονομικό σύστημα, θα έχουν πρόσβαση. Και αυτό δεν θα σε ενοχλεί επειδή θα την έχεις και εσύ…