Η Μαρίνα-Μαρία Βασιλείου είναι Θεατρολόγος

Αθόρυβος άνθρωπος. Όχι από εκείνους τους ήρεμους, στιβαρούς και δυνατούς. Ενοχλητικά αθόρυβος . Μπορεί να έρθει και να μην τον καταλάβεις. Πάντα έτσι ήταν. Σιωπηλός και αθόρυβος σχεδόν αδιάφορος και άυλος. Σκυμμένος πάνω από τα χαρτιά του. Λογιστής βλέπεις. Πεζός.

1+1=2

2+3=5

5+2=7

Και μεγάλωναν οι αριθμοί εκθετικά, γιγαντώνονταν και κρατιόμουν μη με καταπιούν. Και όσο μεγάλωναν τόσο μίκραινα εγώ  και έψαχνα να βρω το ρόλο του μηδενός. Και αυτή η μετέωρη υπόσχεση. Κάπου, κάποτε θα συναντηθούμε. Θα συστηθούμε από την αρχή. Ανοησίες.

Και μεγάλωναν οι αριθμοί και έκραζαν σαν κοράκια από πάνω μου. Αναρωτιόμουν αν ήμουν νεκρή αν κυλά αίμα στις φλέβες μου .

Και αν χανόμουν;  Θα με αναζητούσε;  Ίσως αργά και νωχελικά.

Όσοι σε ψάχνουν είναι γιατί η απουσία τούς χαλά τη συνήθεια.

Αλλά βροντούσε η απουσία σου  και αμφιταλαντευόμουν σε γκρεμούς κατάκρυμνους, κύματα να σκάνε με ορμή στα βράχια και μια απεραντοσύνη γοητευτική να απλώνεται μπροστά μου. Τα λάτρευα αυτά τα τοπία, νησιώτικα λευκά και κάππαρες να ξεχύνονται μέσα από αυλακώματα καταπράσινες να γλύφουν τους τοίχους λες και ψάχνουν απεγνωσμένα λίγη θάλασσα.

Μα εγώ την είχα μέσα μου τη θάλασσα και ήταν γεμάτη κύματα τρικυμίες και φουρτούνες .

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ζεις μαζί με άλλους. Και να αρέσεις. Αλλά κυρίως να ζεις μαζί με άλλους χωρίς τους άλλους. Συνηθίζεται η μοναξιά, η απώλεια. Τρέφεσαι από τη μοναξιά και την μετουσιώνεις σε μοναχικότητα. Άυλος εσύ πλέον αλλά συμπαγής, μπορείς να συναντήσεις όσα πάντα ήθελες. Η  δυάδα γίνεται μονός αριθμός και  μαθαίνεις να πορεύεσαι μόνος.

-Πού πας?

-Βολεύομαι κάπου μακριά

-Πού;

-Μακριά σου.

«Ό,τι και να λες δε γυρνάω  πίσω

Δεν είναι τα χιλιόμετρα

Είναι που εγώ δεν είμαι πια εσύ»

Γ. Κοντραφούρης