Δημήτρης Κατσούλας

O πίνακας του άρθρου είναι του αμερικανού ζωγράφου Brent Heighton

(περισσότερα:  Ο Brent Heighton σε 30 πίνακες: ο Καναδός εικαστικός που αγαπά το ελληνικό φως)

Περνώντας σήμερα από τον παράδρομο της οδού Αριστομένους στην Καλαμάτα με το αυτοκίνητο, ένοιωσα έναν κόμπο στο στομάχι να με σφίγγει. Το πανέμορφο – μικρό βέβαια σε διαστάσεις κατάστημα με πλήθος ωραία και χρηστικά πράγματα, κατέβαζε ρολά, έκλεινε. Όμορφα για δώρα και απαραίτητα για την καθημερινότητα μικροαντικείμενα, έβγαιναν σε προσφορές. Είχα και στο παρελθόν ψωνίσει από αυτό το κατάστημα, είχαμε πιει και καφέ με την ιδιοκτήτριά του, αλλά απότομη μου φάνηκε αυτή η απόφαση να κλείσει. Υπόψη ότι πριν δυο χρόνια περίπου είχε ανοίξει με τους καλύτερους οιωνούς, με τις καλύτερες προδιαγραφές ότι όλα θα πήγαιναν πολύ καλά.

Θέλω να πιστεύω το ότι επειδή δεν ήταν φάτσα-κάρτα επί της εμπορικής λεωφόρου, αυτό δεν συνέβαλε αρνητικά στις πωλήσεις του γιατί από την αρχή της συστάσεώς του ‘αγκαλιάστηκε’ από την τοπική κοινωνία με τον θερμότερο τρόπο και η πορεία του διαγραφόταν ευοίωνη. Ας είναι, πάντως. Αρκετός κόσμος εντός του καταστήματος αλλά και έξωθεν αυτού να αναμένει μέσα στη ζέστη την σειρά του τηρουμένων των ‘πρωτοκόλλων’ Χαρδαλιά προκειμένου να έρθει η σειρά του για την είσοδό του. Οι φωνές και οι θόρυβοι γενικώς απείχαν πλήρως τηρουμένης μιας ησυχίας σαν από αυτές που εισέρχεται κάποιος σε ιερό ναό. Αυτή η εικόνα με σόκαρε θετικώς και με συγκίνησε ταυτοχρόνως ενθυμούμενος τα διακριτικά εγκαίνια που έγιναν λίγες ημέρες μετά την λειτουργία του με παρουσία ορχήστρας και καλλιτέχνη (Μάριος Κώστογλου) ο οποίος εκλήθη επί τούτου και για την ημέρα αυτή. Ίσως – από ό, τι αργότερα πληροφορήθηκα – ο καλλιτέχνης ήταν φίλος και προσεφέρθη αμισθί για την βραδιά εκείνη των εγκαινίων.

Από όσα κατόρθωσα να δω, ελάχιστα πράγματα είχαν απομείνει απούλητα στα ράφια και στους γύρω πάγκους, αλλά εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν η εμφανώς καταβεβλημένη παρουσία της ιδιοκτήτριας η οποία είχε να κλείσει μάτι από την αγωνία της τουλάχιστον δυο μερόνυχτα. Η στενοχώρια της έκανε έκδηλη την παρουσία της, προσπαθώντας να την καλύψει όσο γινόταν με κάποιο κραγιόν και ένα μισοτελειωμένο make up τα οποία ‘περιφέρονταν’ επάνω σε ένα γραφείο. Ψώνισα ένα πανέμορφο κοχύλι και μια ξύλινη κασετίνα μολυβιών όμοια με αυτή που κάποτε είχα αγοράσει από το βιβλιοπωλείο ‘ΠΑΛΛΗΣ’ στην οδό Ερμού στο Σύνταγμα και την οποία δώρισα σε κάποιο ανίψι μου γιατί πολύ του άρεσε. Ήθελα σε αυτήν την τελευταία ημέρα λειτουργίας του να είμαι παρών, και το πέτυχα αυτό περνώντας τυχαία από μπροστά την βιτρίνα του. Ήταν όμως τόσο βιαστική η παρουσία μου εκεί, όπου παρότι μου έλειπαν μερικά ευρώ και είπα στην ιδιοκτήτρια να ‘πεταχτώ’ μέχρι το αυτοκίνητο που το είχα παρκάρει παρακάτω σε ανοιχτό πάρκιν να της φέρω τα υπόλοιπα χρήματα, εκείνη με ένα καλοσυνάτο χαμόγελο κι ένα βλέμμα πονεμένο σχεδόν με… έδιωξε. ‘Εαν μέχρι το απόγευμα που κλείνω οριστικά σε φέρει ξανά ο δρόμος σου από εδώ, τα φέρνεις, διαφορετικά ‘Φιλιά στην οικογένεια, και κανόνισε κάποια στιγμή να τα πούμε σύντομα και να τα πιούμε ουζάκια στην παραλία’.

Δεν χρειαζόμουν κάτι περισσότερο να ακούσω. Με τσάκισε ακόμα περισσότερο… Αποχαιρετώντας την, με τα πράγματα στη σακούλα την οικολογική και βαδίζοντας προς το πάρκιν που είχα το αυτοκίνητο, ναι δάκρυσα. Είναι μερικοί άνθρωποι με τους οποίους δένεσαι τόσο πολύ ψυχολογικά και πέρα από αυτό εάν κάτι τους πάει στραβά στη ζωή τους – όπως το κλείσιμο του καταστήματος της Ιωάννας τόσο σύντομα μάλιστα – να το εκλαμβάνεις γαμώτο ως δική σου προσωπική υπόθεση…

Εν κατακλείδι, ας θυμηθούμε το τραγούδι που την βραδιά των εγκαινίων προβλημάτισε πολλούς εν μέσω λουλουδιών, γλυκών, φαγητών, αγκαλιασμάτων και ευχών…