Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

Το άγχος είναι εσωτερικό κτήμα και συστατικό στοιχείο του εαυτού και της κοινωνίας ταυτόχρονα. Και άγχος εκπέμπει, εκτός από τον φόβο θανάτου, και η ένοχη συνείδηση απέναντι στο χρέος και στο νόμο.

Η προσαρμογή και η συμμόρφωση με θυσίες, είναι καταναγκαστική συνειδητή οδός που εν προκειμένου ελαφρύνει το ασυνείδητο.

Ξεπληρώσαμε λοιπόν το ΔΝΤ, και το ένα κόμμα κατηγορεί το άλλο για το ποιοι υπερχρέωσαν την χώρα (με τις συζητήσεις να καταλήγουν στα βάθη της Ιστορίας και στα δάνεια της ανεξαρτησίας πριν 200 χρόνια).

Άλλωστε ο ιστορικός ναρκισσισμός μας είχε πάντα περιεχόμενο εμφυλιοπολεμικής προέλευσης, ήταν κάτι σαν «εγγυητής συμβολικής τάξης» του έθνους-κράτους.

Και ενώ η χώρα λοιπόν ξεχρεώνει σταδιακά πιστωτές (σημ: μέχρι το 2060 διακανονίστηκε το χρέος) την ίδια στιγμή οι λογαριασμοί ρεύματος- θέρμανσης των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι απλήρωτοι( όχι μόνο λόγω της διεθνούς κρίσης, για να εξηγούμαστε).

Ενώ ομόλογα του κράτους που λήγουν πληρώνονται σε θεσμικούς,όπως και τα διακρατικά μας δάνεια, οι καθυστερούμενες δόσεις των ιδιωτικών και επαγγελματικών δανείων, της εφορίας, των οφειλών σε εισφορές, στοιβάζονται.

Το σούπερ μάρκετ είναι υψηλά στρεσογόνος χώρος για την νοικοκυρά. Και στα ράφια και στα ταμεία. Αυτό το άγχος ξέρετε, «πληρώνει» σίγουρα μόνο έναν λογαριασμό: την επίσκεψη στον γιατρό για τσεκ-απ…

Αλήθεια τώρα, άραγε αγχώθηκαν οι επιτελείς των κομμάτων όταν έφθασε το χρέος τους άνω των 400-500 εκατομμυρίων συνολικά τα τελευταία χρόνια ; Και πόσο αγχώνονται οι υπουργοί και οι τεχνοκράτες όταν το δημόσιο χρέος σήμερα ξεπερνάει τα 300 δις ;

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχοπαθολογικό κοινωνικό φαινόμενο, ένα βαθύ ψυχικό χάσμα, μια τραυματική διχοτόμηση : έχουμε δυο «κοινωνίες» με ένα ασύμμετρο άγχος στο συλλογικό τους ασυνείδητο.

Το 80- 90% της κοινωνίας κοιμάται έχοντας  τους υπέρογκους λογαριασμούς στο μυαλό, ενώ οι κομματικοί και κρατικοί αξιωματούχοι έχουν το άγχος της επανεκλογής τους, που σημαίνει φυσικά μισθούς κάποιων χιλιάδων ευρώ. Και οι ελίτ που ελέγχουν τα ολιγοπώλια παραγωγής και διανομής αγαθών κερδοσκοπούν ανενόχλητα.

Αυτός ο συνδυασμός παρωχημένης μικροκομματικής πολιτικής και κερδοσκοπικής μανίας της άρχουσας τάξης, έφθασε να είναι η καθολική ψευδομετουσίωση του κοινωνικού άγχους.

Οι εκλογές και τα κόμματα γίνονται τεχνητοί δίοδοι αποφόρτισης.

Η υπερπληροφόρηση απλώνει συστηματικά το πέπλο της άγνοιας στις κοινωνίες και φτιάχνει πολίτες κενής ευρυμάθειας και ηθικού ναρκισσισμού :«ξέρω, άρα διαφέρω, είμαι μοναδικός και συμμετέχω στην ιστορία».

Οι κάλπες και οι δημοσκοπήσεις, μαζί με τον ψηφιακό ακτιβισμό των πληκτρολογίων και την επαναστατική γυμναστική των social media, έχουν μηδενίσει την πάλη σε δρόμους και πλατείες(μην ξεγελιόμαστε: στους δρόμους αλλάζουν οι κοινωνίες, όχι στους διαδρόμους).

Όσα δε κοσμητικά επίθετα και αν βάζουν οι πολιτικοί στην πολυπόθητη ανάπτυξη, που ανέκοψε η πανδημία, τώρα ο πόλεμος (και μετά ίσως οι…εξωγήινοι), η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν πείθουν καθόλου τις μάζες.

Το κέρδος είχε μειωθεί εδώ και χρόνια για το μεγάλο κεφάλαιο (των μηδενικών επιτοκίων) που είχε συσσωρευτεί σε λίγους, και με τις εκδόσεις φθηνού χρήματος των κεντρικών τραπεζών. Αυτοί οι λίγοι  γράφουν υπεραξίες από την συγκυριακή υπερκερδοφορία και αυξάνουν τον χάρτινο πλούτο με τις ανόδους των μετοχικών αξιών.

Έπρεπε λοιπόν για το σύστημα να αυξηθούν τα ποσοστά στα μακροπρόθεσμα κέρδη. : τα οργανικά/λειτουργικά/ παραγωγικά κέρδη. Δηλαδή, έπρεπε να ανέλθουν οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών. Και το εργαλείο για αυτό καλείται πληθωρισμός, που φυσικά παρασύρει και τα κόστη παραγωγής.

Αυτά δε τα τελευταία έπρεπε να ελεγχθούν και να συντονιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο με εργαλεία γεωπολιτικά: με την μορφή γεωοικονομικού αναδασμού επικρατειών κυριαρχίας από τα ολιγαρχικά γκρουπ πίσω από τις ηγεμονικές μεγάλες δυνάμεις του μιλιταρισμού. Αναφέρομαι κυρίως για τον έλεγχο στα κόστη εξόρυξης πρώτων υλών, ενέργειας και παραγωγής εμπορευμάτων(«πόλεμος»).

Το δε κράτος επανήλθε στο προσκήνιο ως έσχατο καταφύγιο της κοινωνικής ανάγκης. Αλλά ξέρουμε ότι κάθε αστικό κράτος γίνεται εύκολα κομματικό καθεστώς με μιντιακό κατεστημένο και διαπλοκή. Καθεστώς που καταφέρνει με ένα μίγμα ψευδοσοσιαλισμού και ψευδοφιλελευθερισμού να συντηρεί στο συλλογικό ασυνείδητο το δίπολο αριστεράς- δεξιάς, κρύβοντας έτσι από τους λαούς το αρχέγονο δίπολο αφέντη και δούλου (Hegel) καπιταλιστή και προλετάριου (Marx- Engels)….