Ελπίδα Νούσα

Πρόκειται για μεγάλη καλλιτεχνική προσωπικότητα, ένα ζωγράφο που τα έργα του χαρακτηρίζονται από πυρετώδη ένταση και ερωτισμό!

Ο Έγκον Σίλε γεννήθηκε σαν σήμερα 12 Ιουνίου 1890.

Η ζωή του πολύ σύντομη, έχασε τη μάχη με το θάνατο μόλις στα 28 του, τέσσερεις μέρες μετά από την απώλεια της γυναίκας του Ήντιθ , που κυοφορούσε το παιδί τους.
Και οι δυο, έπεσαν θύματα της ισπανικής γρίπης που θέριζε την Ευρώπη εκείνη την εποχή.
Ο Εγκον Σίλε είναι ένας ζωγράφος για τον οποίο αμέσως έδειξα ενδιαφέρον. Έχει κάτι το υπερβολικά ευαίσθητο στους πίνακες του, καθώς και μια τρομερή ιστορία ως καλλιτέχνης, λόγω της καταπίεσης που του ασκούσε καθημερινά ο περίγυρός του.

Σαν καλλιτέχνης βάζει τη γυναίκα στο επίκεντρο της δημιουργίας του, με τη σεξουαλική ενέργειά της να αποτελεί τη μεγαλύτερη έμπνευσή του, τόσο, που να στιγματιστεί για πορνογραφία.Αλλόκοτη η ζωή του κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για αποπλάνηση ανηλίκων, παράλληλες σχέσεις…κλπ…

Οι φιγούρες του συχνά είναι τραχιές, δύσκαμπτες, αποστεομένες, σχεδόν αποτρόπαιες.
Στο έργο του συναντάς την ερωτική εκδοχή ενός σκληρού πεπρωμένου.

Ιδιαίτερος, εκκεντρικός, απογυμνώνει την ομορφιά από κάθε τι εξωραϊστικό, με τρόπο αριστοτεχνικά βέβηλο!

Ωμή  η τεχνοτροπία του, με φιγούρες καχεκτικές και νευρώδεις.

Ειδικά στις αυτοπροσωπογραφίες του φαίνεται να ποζάρει με έντονη θεατρικότητα, με στόχο να μας αποκαλυφθεί κάνοντας γκριμάτσες, μορφασμούς και δημιουργώντας έντονες συσπάσεις μυών.

Αυτοπροσωπογραφίες, που θα χαρακτηρίζονταν εικόνες ψυχολογικά σύνθετες, σχεδόν αποπνικτικές.

Η φιγούρα του καλλιτέχνη  πάντα ισχνή, με τραχιές γωνίες και την εσωτερική ένταση εμφανή αν παρατηρήσεις τις τρεμάμενες γραμμές του μολυβιού…Βιαστικές ντυμένες αγωνία και ταραχή. Ο Σίλε κοιτάζει άγρια με τα μεγάλα, σκούρα μάτια του κραυγαλέα απειλητικά, το στόμα ανοιχτό και τα μαλλιά του ηλεκτρισμένα!
Η πόζα αδέξια κι άκαμπτη, ενώ η χρωματική παλέτα περιορίζεται σε αποχρώσεις του καφέ, εκτός ενός “σκοτωμένου” κόκκινου σε κάποια σημεία όπως το στόμα, οι θηλές, ο ομφαλός, και τα γεννητικά όργανα, σημεία σεξουαλικού ενδιαφέροντος για τον καλλιτέχνη κι ένα λευκό, τεθλασμένης υπόνοιας, περίγραμμα στο σώμα να τονίζει τον ηλεκτρισμό του, εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κορμί, που λες πως δεν του ανήκει…

Γραμμένη για ένα χοροθέατρο είναι η μουσική που προτείνω για σήμερα, εμπνευσμένη από την τραγική ζωή του αυστριακού καλλιτέχνη.

Ένα ορχηστρικό έργο των Rachel’s, ενός μουσικού συνόλου που στην προκειμένη περίπτωση υπηρετεί το είδος της “Σύγχρονης Μουσικής Δωματίου”.

Το έργο έχει τίτλο “Music for Egon Schiele”, ξετυλίγεται σε 12 μουσικά επεισόδια και προσπαθεί να σκιαγραφήσει διακριτικά την προσωπικότητα και τη ζωή του ζωγράφου, υφαίνοντας μια αραχνοΰφαντη, λεπτεπίλεπτη μελωδική γραμμμή, να τυλίξει με αγάπη τον τραγικό δημιουργό.

Το πιάνο μεταφέρει συγκλονιστικά την αίσθηση του δράματος με βαθιές συγχορδίες σε ένα επίμονο οστινάτο κατά το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης, ενώ το τσέλο με το  μελαγχολικό ηχόχρωμα, σε μια αέναη κίνηση του δοξαριού ταυτίζεται πιστά με την θλίψη του θεατή-ακροατή.

Με τη δυναμική συγκρατημένη και την ένταση να απελευθερώνεται σπάνια, εκτός από κάποια σημεία κορύφωσης της τραγικότητας, όπου πυκνώνει η υφή για να αποδώσει το απεγνωσμένο και βασανιστικό.
Η κίνηση της μελωδίας από το πιάνο συνεχής, ακούραστη,  ατέρμονη λαχτάρα για δημιουργία και πειραματισμό, στο 3ο  και 5ο επεισόδιο , όπου περιγράφει την ανάγκη του για έκφραση εικαστική μέσα από τις αυτοπροσωπογραφίες του.

Συγκοπτόμενοι ρυθμοί σε μινιμαλιστικό ύφος η απόδοση της σχέσης του με την Mime Van Osen, αρτίστας της παντομίμας. Από τα pizzicati η έκφραση των αλλόκοτων, νευρωδών  χαρακτηριστικών στα γυμνά σώματά του.

Κρυστάλλινες πινελιές στη υψηλή περιοχή του πιάνου, η ανάσα κι η λατρεία του για την Ήντιθ…
Το έργο ολοκληρώνεται αφού επανέλθει στο αρχικό θέμα σε μια μονότονη αρμονική αλυσίδα, που κόβεται απότομα αφήνοντας ατελή την πτώση,  μετέωρη την αισθηση της “αναμονής της λύσης”.

Rachel’s : “Music for Egon Schiele”: