Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Αλγεινή -πώς να το αρνηθούμε;- εντύπωση προκάλεσε στο “μέτωπο της λογικής”, στους ενεργούς και εναργείς πολίτες οι οποίοι συντάχθηκαν το 2016 “#metonkyriako” και ψήφισαν το 2019, για πρώτη ίσως φορά, Νέα Δημοκρατία, αλγεινή εντύπωση τούς προκάλεσε η διατήρηση του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη. Και η επιλογή ως επικεφαλής του κάποιας αποτυχούσας πολιτευτού Καστοριάς, ακροδεξιών κατά τα φαινόμενα αντιλήψεων. Εξίσου τούς θορύβησε η άρον-άρον, νύκτωρ, ψήφιση δυό τροπολογιών του Υπουργείου Εργασίας, κολλημένων στην ουρά άσχετου νομοσχεδίου. Στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης είχε μπει λίγες μέρες νωρίτερα ο νέος Γενικός Γραμματέας Τουρισμού, φερόμενος ως απολογητής του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Πολλά επίσης λέγονται για τα προσόντα -τα τυπικά προσόντα αν μη τι άλλο- που στερείται ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του υπουργού Ανάπτυξης κυρίου Αδώνιδος Γεωργιάδη…

Ας τους καθησυχάσουμε.

Ο Κυριάκος είναι πράγματι διαφορετικός, αλλούτερος μέσα στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης – φάνηκε αυτό από την ισχνή υποστήριξη που είχε όταν διεκδίκησε αρχικά την ηγεσία της. Ο Κυριάκος επικράτησε του Βαγγέλη Μεϊμαράκη χάρη σε ψήφους κεντρώων -και κεντροαριστερών ακόμα-, οι οποίοι φρικαρισμένοι από τον τραγέλαφο Συριζανέλ αναζητούσαν μια καινούργια προοπτική.

Η Νέα Δημοκρατία εντούτοις ήταν και παραμένει μια παραδοσιακή παράταξη, με όσες παθογένειες κι αν αυτό συνεπάγεται. Ένα μπλοκ εξουσίας, ένας συνασπισμός μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Στους κόλπους της περιλαμβάνει ουκ ολίγους με νοοτροπία βλαχοδήμαρχου ή χωροφύλακα. Όπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ σιτίζει πλείονες όσους εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες, ανεπάγγελτα στελέχη. Αυτοί αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των εν Ελλάδι ασχολούμενων με την πολιτική από την εποχή των “Χαλασοχώρηδων” του Παπαδιαμάντη. Αν όχι και από την Τουρκοκρατία ή από το Βυζάντιο.

Για να φτάσει εξάλλου στο πολυπόθητο 39,8%, να εκλέξει 158 βουλευτές, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, στον Κυριάκο δεν θα αρκούσε η “φωτισμένη” πλην ευάριθμη μερίδα των πολιτών οι οποίοι στήριζαν κάποτε το ΚΚΕ εσωτερικού, άλλοτε το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, ακόμα και τη Δράση, για να καταλήξουν -περνώντας από τη ΔΗΜΑΡ- στο Ποτάμι. Όφειλε να απορροφήσει και το εκλογικό κοινό των ΑΝΕΛ. Έπρεπε να επαναπατρίσει ακόμα και κάποια μαύρα πρόβατα που είχαν στραφεί τα τελευταία χρόνια προς τη Χρυσή Αυγή. Έτσι έχουν τα πράγματα. Στη “δεξιά πολυκατοικία” του 2019, οι φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες κατοικούν στο ρετιρέ. Επ’ ουδενί όμως έχουν την πλειοψηφία στις συνελεύσεις της.

“Και τι σημαίνει αυτό;” θα ρωτήσετε. “Ότι θα καταφάσκουμε στον κομματισμό, στην καμαρίλα, στα Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια των παλαιάς κοπής εθνικοφρόνων; Ή εκείνων που -αν και παριστάνουν τα ανοιχτά μυαλά, το νέο αίμα- δεν αντιλαμβάνονται τη νίκη της 7ης Ιουλίου παρά σαν ευκαιρία για να τακτοποιηθούν, να πιάσουν πόστα, να κάνουν δουλειές και δουλίτσες;”

Κάθε άλλο!

Η κρίσιμη για το συλλογικό μας μέλλον αναμέτρηση σοβεί σήμερα όχι ανάμεσα στη συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση. Αλλά εντός της κυβερνητικής παράταξης.

Από την άλλη, το αίτημα του άρδην εκσυγχρονισμού του κράτους και της κοινωνίας. Της δημιουργίας νέων δομών, οι οποίες θα εξασφαλίζουν διαφάνεια και αξιοκρατία. Του ξεριζώματος της γραφειοκρατίας, τού ξεμουχλιάσματος τού δημόσιου τομέα. Ώστε να ενθαρρυνθεί η επιχειρηματικότητα και να προαχθεί παράλληλα η εργασία.

Η αξιοποίηση ανθρώπων σαν τη Μενδώνη, τον Πιερρακάκη, τον Γεραπετρίτη -σε πείσμα, εικάζω, της κομματικής επετηρίδας- δεν αφήνει αμφιβολία προς τα πού κλίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αποτελεί, στο κάτω-κάτω, για τον ίδιο ζήτημα υπαρξιακό. Εάν κυβερνήσει διεκπεραιωτικά, θα καταγραφεί σαν άλλος ένας πρωθυπουργός. Εάν επιτύχει η Ελλάδα να επιβιβαστεί στο τρένο της Τέταρτης Τεχνολογικής Επανάστασης -πράγμα εφικτό-, θα περάσει στην Ιστορία ως ένας άλλος πρωθυπουργός.

Η μεγάλη αναμέτρηση στην οποία αναφέρομαι δεν θα κριθεί στο μέτωπο της σύγκρουσης των ιδεών, όσο απαραίτητη κι αν είναι αυτή. Μα στο πεδίο των απτών αποτελεσμάτων. Στο γήπεδο της πραγματικότητας.

Εφόσον ο μεταρρυθμιστικός οίστρος -που επέδειξε από την πρώτη κιόλας μέρα της η νέα κυβέρνηση- βελτιώσει αισθητά την καθημερινότητα των Ελλήνων, το παιχνίδι θα έχει κερδηθεί. Σε πείσμα των τρικλοποδιών που διαρκώς θα βάζει ο παλαιοκομματισμός.

Εάν ήμουν ΣΥΡΙΖΑ, θα ευχόμουν -κρυφά έστω- να τα καταφέρει ο Κυριάκος. Θα τον διευκόλυνα δημιουργικά αντιπολιτευόμενός τον. Και όχι μονάχα για λόγους πατριωτισμού. Αλλά επειδή η ανανέωση της μίας παράταξης, εγγυάται την ανανέωση και της αντίπαλής της.

Το ζήτημα είναι να υψωθεί ο πήχυς. Και να περάσουμε όλοι οι Έλληνες από πάνω του.

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr