Άσπρα φύλλα
γράμματα μαύρα
γράφουμε όλοι
γίνεται χάβρα
σπάζουμε πλάκα
με ερωτήσεις και απαντήσεις
λεύκωμα είναι
πολλές αναμνήσεις !!!
(από το προσωπικό μου λεύκωμα της 2ας Γυμνασίου)
Κάπου ανάμεσα σε κάμποσες κούτες, που έκαναν μακρύ ταξίδι μέχρι να φτάσουν εδώ, βρίσκονταν κρυμμένα παλιά σχολικά λευκώματα, που περίμεναν να δουν το βιεννέζικο φως για να μου αποκαλύψουν μικρά μυστικά της πιο ανέμελης παιδικής μου ηλικίας.
Η μητέρα μου τα κατάφερε και πάλι! Δεν άργησα να τα ανακαλύψω μέσα σε μια πλαστική σακούλα, αυτά τα πέντε λευκώματα. Τα ανοίγω έτσι βιαστικά, γεμάτη περιέργεια, μπας και θυμηθώ κάτι από όλα αυτά και στέκομαι στην χρονολογία του πρώτου μου λευκώματος… πέμπτη Δημοτικού, 1984… πωπω… 84′ …. Ένα μπλε παραφουσκωμένο «Τετράδιον» με εκείνη την χαρακτηριστική πλαστική θηκούλα που μπαίνει το ταμπελάκι με το όνομα, την τάξη και το σχολικό έτος (να μην ξεχάσουμε ασφαλώς και την μάρκα Διεθνές και την ποσότητα των Φύλλων του τετραδίου).
Άλλες εποχές, σκέφτομαι… δεν υπήρχαν κινητά, κομπιούτερ, κρίση….. η ανάγκη για επικοινωνία έβρισκε το νόημά της σε πιο προσωπικό επίπεδο, είχε αμεσότητα και σαφώς ειλικρίνεια. Διαλέγαμε βέβαια το ψευδώνυμο της επιλογής μας που είχε συνήθως άμεση σχέση με την εποχή ( Μπούφος, Ghostbusters, Star, Ξεφτέρης, Ζιζάνιο. Γλυκιά Φραουλίτσα, Γελαστή Στρουμφίτα, Help,Top Gun..) όμως στην τελευταία σελίδα του λευκώματος, υπήρχε πάντα το «Αποκαλυπτήριο», όπου όλοι και όλες «έβγαζαν τις μάσκες» τους, έγραφαν τα πραγματικά τους ονόματα, τηλέφωνα, διευθύνσεις και ότι άλλο ήθελαν.
Οι ερωτήσεις όπως και οι απαντήσεις μια απίστευτη ποικιλία χρωμάτων και αυτοκόλλητων. Ποιος τραγουδιστής σου αρέσει (Bon Jovi, Rick Astley, Michael Jackson, Madonna… ),ποιοι ηθοποιοί σου αρέσουν (ο Κύρκος και ο Τέρενς Κουίκ (!), Μιχαλόπουλος, Γαρδέλης, Ευαγγελόπουλος, Σμαρούλα Γιούλη…), αφιέρωσέ μου ένα τραγούδι (ψηλέ στο ύψος σου. living on a prayer, heaven is a place on earth, Μπίλι Τζίν, big in japan), είστε υπέρ ή κατά του γάμου (υπέρ αλλά ας μην ξεχνάμε και το Aids, Βιάζεσαι πολύ Άλεξ… ), τι ξένες ταινίες έχετε δεί (σχέσεις στοργής, ο δράκουλας βγήκε από τον τάφο του, ο ασπροδόντης, ο μπάτσος του Μπέβερλυ Χίλλς… ), ποιο σίριαλ στην τηλεόραση σου αρέσει (ο ιππότης της ασφάλτου, ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του, δυναστεία, το πετράδι του στέμματος), ποιο είναι το μυστικό σου (το μυστικό μου είναι ότι αγαπώ τον Θοδωρή Κωσταντακόπουλο και ότι χρησιμοποιώ το κραγιόν της μητέρας μου..).
Καθώς διαβάζω όλα τα λευκώματα, ένα προς ένα, προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την στιγμή που έγραφα τις ερωτήσεις, όλα αυτά τα όνειρα, τις σκέψεις μου, τις σκέψεις των άλλων και τελικά τι από όλα αυτά έγιναν ή μάλλον καλύτερα, τι απέγιναν όλοι αυτοί που μοιράστηκαν μαζί μου αυτά τα τόσο προσωπικά δεδομένα. Κοιτάζοντας τα ονόματα. τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις ομολογώ πως είναι και μερικοί που δεν τους θυμάμαι καθόλου… ντροπή, σκέφτομαι, πως είναι δυνατόν να έχω ανταλλάξει τόσες κουβέντες και να μην θυμάμαι τίποτα… έχουν σβηστεί εντελώς από την μνήμη μου, σαν να μην υπήρξαν ποτέ στην ζωή μου.
Το ανθρώπινο μυαλό είναι πολύπλοκο. Μια μηχανή ο εγκέφαλός μας και τα ερεθίσματα όσο περνούν τα χρόνια πολλαπλασιάζονται και στοιβάζονται σε μια τεράστια «αποθήκη» το ένα πάνω στο άλλο. Όταν το σωστό «συρτάρι» ανοίξει, σαν σκονισμένος φάκελος που μοιάζει τόσο διαφορετικός από τότε, παλιός… ο χρόνος δεν ξεχνά να βάλει την σφραγίδα του.
Τα σύγχρονα παιδιά του Δημοτικού ή του Γυμνασίου αντίστοιχα, έχουν άλλες έννοιες, πιο «ηλεκτρονικές» θαρρώ. Πόσο πιο απρόσωπο μπορεί να είναι ένα κινητό, που σε αποχαυνώνει και δεν σου εξάπτει την φαντασία και δεν σε βάζει σε σκέψεις. Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλοι κανόνες.
Δεν θέλω να πέσω στην «παγίδα» να κρίνω αν το τώρα είναι το σωστό ή το λάθος.
Δεν θέλω να κρίνω αρνητικά την τεχνολογία και την εξέλιξη, αλλά καμιά φορά σκέφτομαι ρομαντικά και φαντάζομαι το Φατσοβιβλίο σαν ένα τεράστιο λεύκωμα που οι περισσότεροι από εμάς γράφουν τις σκέψεις τους, φτιάχνοντας μια «εικονική» πραγματικότητα του εαυτού μας. Αντί για αυτοκόλλητα χρησιμοποιούμε φωτογραφίες και βίντεο, αντί για τηλέφωνα επικοινωνίας και διευθύνσεις τα e-mail μας και τελικά, ίσως και να μην πέσουν οι «μάσκες» ποτέ, αφού όλοι μας λίγο πολύ «κρυβόμαστε» πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μας, πίσω από την φωτογραφία του προφίλ μας.
Λεύκωμα είναι φίλοι μου,
ένα πικάπ με πλάκες
που από κάτω φαίνονται
οι έξυπνοι και οι βλάκες.
Δείτε το slide show που ακολουθεί
Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
