Στο θέατρο “Κατερίνα Βασιλάκου-Μαριάννα Τόλη” παίζεται για δεύτερη χρονιά η συγκλονιστική παράσταση “Terror”. Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα στη Γερμανία πριν από λίγα χρόνια όταν ένα αεροσκάφος της πολιτικής αεροπορίας κατελήφθη από ισλαμιστή αεροπειρατή. Ο τρομοκράτης το κατεύθυνε μέσω του πιλότου του σε γήπεδο με 70.000 θεατές που παρακολουθούσαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας. Ο συντονισμός της Γερμανικής κρατικής μέριμνας έβγαλε δύο μαχητικά αεροσκάφη τα οποία προσπαθούσαν να αποτρέψουν το αεροσκάφος με τον τρομοκράτη, ενώ δόθηκε εντολή να μην χτυπήσουν το αεροπλάνο όπου επέβαιναν 164 άνθρωποι αθώοι. Ο ένας από τους δύο πιλότους του μαχητικού αεροσκάφους αποφάσισε αυτοβούλως και χτύπησε το αεροσκάφος το οποίο κατερρίφθη. Η λογική του είχε ως γνώμονα τον θάνατο λιγότερων ανθρώπων έναντι περισσότερων, ζύγισε δηλαδή τους 164 ανθρώπους έναντι 70.000 θεατών, αθώοι και οι μεν και οι δε. Το δικαστήριο αυτό είναι επί της ουσίας η παράσταση. Θέτει όλα τα γεγονότα, μαρτυρίες, καταθέσεις, εισαγγελέα και υπεράσπιση, το κοινό με τον ρόλο των ενόρκων ζει μια διαδραστική παράσταση όπου αποφασίζει το ίδιο, αν ο αξιωματικός του μαχητικού αεροσκάφους είναι αθώος ή ένοχος. Φαίνεται, αλλά δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Αξίζει τον κόπο να ζήσετε την εμπειρία, πρόκειται για υψηλού επιπέδου ερμηνείες και εξαιρετική σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου. Γιατί το αναφέρω ως πρόταση; Για να μπούμε στην θέση των ενόρκων, ειδικώς και γενικώς, μια και όλοι μας κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε αδιαλείπτως. Ο μπαμπάς μου έλεγε: “Δεν θα με κρίνει ο Θεός, όταν πεθάνω, γιατί δεν κρίνω κανέναν”. Αυτά.
“Αυθεντικό έργο του Πάμπλο Πικάσο φαίνεται ότι είναι ένας πίνακας που είχε εντοπίσει προ δεκαετιών ένας παλιατζής, ενώ καθάριζε το κελάρι ενός σπιτιού στο Κάπρι. Καίτοι Πικάσο, ο πίνακας διόλου δεν εκτιμήθηκε από την σύζυγο του παλιατζή, που τον χαρακτήρισε «φρικτό», αλλά και από την οικογένειά του, που σκεφτόταν να τον ξεφορτωθεί”. Είδηση της τελευταίας στιγμής. Ο πίνακας αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια των εκτιμητών οι οποίοι υπολόγισαν την αξία του στα 6 εκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι η πρώτη φορά που σπουδαία έργα πέφτουν στα χέρια και στα βλέμματα αδαών, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με ανθρώπους έχουμε δίπλα μας: είναι διαμάντια που δεν τα αναγνωρίζουμε και τα πετάμε. Ή δεν δεν είμαστε σε θέση να διερευνήσουμε, να κατεργαστούμε το θαυμάσιο υλικό που κρύβει καρδούλα τους. Ανθρώπινα έργα. Φαιδρά και άδικα.
Αντιγράφω από το πρόσφατο κείμενο του Κωστή Α.Μακρή την εξής παράγραφο την οποία θεωρώ ως βάση ζωής: “Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η αγάπη με την αγάπη ανταποδίδεται και η βία με τη βία. Ξέρω ότι αυτό μοιάζει με ευχή και δεν είναι μια πρακτική πρόταση, πολιτική θέση ή προτεινόμενη νομοθετική πρωτοβουλία που μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Αλλά και η ευχή «καλό Μήνα», που λέμε μεταξύ μας στην αρχή κάθε μήνα, ελάχιστα μπορεί να επεμβαίνει ―θετικά ή αρνητικά― στα σχέδια που έχει το σύμπαν, το πεπρωμένο, η ειμαρμένη ή το «κισμέτ» για εμάς. Ως ευχή όμως ενδυναμώνει την χαρά της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που μπορεί και να μην ασκήσουν ποτέ βία ο ένας στον άλλον”. Η παροιμία λέει “ό,τι δίνεις παίρνεις”. Και ο μπαμπάς μου έλεγε “όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στ’αλάτι”.
Οκτώβριος, ο μήνας εναντίον του καρκίνου του Μαστού. Ευτυχώς, τα βραχιολάκια και οι καρφίτσες με την ροζ κορδέλα, έχουν χρηματοδοτήσει την έρευνα της συγκεκριμένης κακοήθειας ώστε να έχουν οι επιστήμονες πολύ καλή γνώση της νόσου που σημαίνει καλή γνώση των θεραπειών και των φαρμάκων. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις στην έρευνα των λοιπών καρκίνων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η πρόοδος που θα ήταν δυνατή. Το γράφω πολύ απλά όπως το νοιώθω. Ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε ως πολίτες για τις Επιστήμες. Γιατί η εξέλιξη τους είναι τελικά η ίδια η ζωή μας.
Καλό Οκτώβριο, αγαπημένες και αγαπημένοι μου, με βροχούλες απαλές για να κάνουμε και βολτούλες όμορφες. Χρειάζεται να θυμηθούμε τον αθεράπευτο ρομαντισμό μας στην εποχή των ψεύτικων χειλιών, φρυδιών, ζυγωματικών, γλουτών και λοιπών και λοιπών και λοιπών.
Με υγεία και χαρές.
Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά
2 Οκτωβρίου 2024