• Όταν έγραφα στην αρχή της νέας χρονιάς ένα γενικό άρθρο με τίτλο «Στο ίδιο έργο θεατές» δεν πίστευα ότι εκφράζω μια κυριολεξία.
Η πραγματικότητα εγκυμονεί πάντα κάτι καινούργιο. Το έργο δεν είναι ποτέ ακριβώς το ίδιο. Μπορεί να μοιάζει αλλά δεν είναι ταυτόσημο. Είναι όπως ο τίτλος της ταινίας «Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Όσο όμως περνούν οι μέρες φαίνεται πως ζούμε μια εξαίρεση. Φέτος το έργο είναι ακριβώς το ίδιο. Καρμπόν. Φωτοτυπία. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχουν φιλοξενηθεί αρκετά άρθρα με τον ίδιο τίτλο «Στο ίδιο έργο θεατές». Σήμερα διαβάζω υπό τον ίδιο τίτλο άρθρο στο «ΒΗΜΑ» του Γιώργου Παπαϊωάννου. Όσοι προσπαθούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να συμβάλουν κριτικά, νοιώθουν το ίδιο. Τι άλλο να πούμε, όταν συνέχεια βλέπουμε το ίδιο έργο.
• Η χώρα σέρνεται. Κάτω από τους πανηγυρισμούς και τις δημόσιες αντεγκλήσεις, το ασήμαντο ρυάκι της μικροπολιτικής, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας καταρρέει. Αγωνίζεται να κρατηθεί ζωντανό μέσα σε συνθήκες γενικής εξαθλίωσης, φορολογικής και ασφαλιστικής παράνοιας, ακραίας διοικητικής αρρυθμίας και ανοργανωσιάς, ρουσφετολογικής φαυλότητας, της πάντα παρούσας διαφθοράς. Η αξιολόγηση και η επιταγή των δανειστών για την εξωτική νομικά προνομοθέτηση μέτρων για το 2019 είναι η πλήρης απόδειξη και η καταγραφή της φθίνουσας πορείας της χώρας, που πλησιάζει στα όρια του μη αναστρέψιμου. Την παραπάνω εικόνα την πληρώνει η αναξιόπιστη ρητορική μιας κυβέρνησης, που ακροβατεί μεταξύ απάτης και αυταπάτης, ψευδαίσθησης και παραίσθησης, άλλα λέει, άλλα κάνει, άλλα εννοεί, μια αληθινή Βαβέλ, που δεν αξίζει δεκάρα να της δίνεις σημασία. Ας ευχηθούμε ο Θεός της Ελλάδας να μην αφήσει να εκτροχιαστεί η διεθνής και περιφερειακή συγκυρία και να προκαλέσει κινδύνους άλλου τύπου. Το συντομότερο ανέκδοτο των ημερών είναι «Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος».
• Ενώ ο κύριος Μηταφίδης φαντασιώνεται και εκθειάζει τα επιτεύγματα της Βενεζουέλας, ενώ ο κύριος Παππάς σχεδιάζει στρατηγικά την εξερεύνηση του διαστήματος, την έρευνα εξωπλανητών και τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής , η χώρα στενάζει. Οι Έλληνες άβουλοι και μοιραίοι ανάμεσα στην ταραμοσαλάτα, τη λαγάνα και τα θαλασσινά, προσμένουν κάποιο θάμα. Το περιμένουν έτοιμο σε πακέτο, με delivery, «από τους άλλους», απρόθυμοι να κουνήσουν το δάχτυλό τους. Έλα ρε, στο τέλος κάτι θα γίνει, όπως είχε πει ο μέγας Υπουργός Φλαμπουράρης.
• Η αντιπολίτευση δείχνει εγκλωβισμένη στην δική της εσωτερικότητα, εκτός τόπου και χρόνου, σ’ ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων. Το μόνο που δείχνει να την πυρπολεί είναι η εξουσία. Ως αυτοσκοπός και όχι ως ουσία. Υπάρχει βέβαια μια εξαίρεση. Το Ποτάμι. Δίνει έναν αγώνα να στρέψει την συζήτηση στις λύσεις. Δείχνει αδιάφορο για την εξουσία ως αυτοσκοπό. Το ακροατήριό του όμως είναι ελάχιστο προς το παρόν. Ακόμα ελάχιστοι κατανοούν ότι «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη», θέλγονται για μια ακόμα φορά από ωραία λόγια. Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι μια μονοκομματική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί λύση, πλανάται πλάνην οικτράν.
• «Ταξίδεψα, κουράστηκα και έγραψα λίγο / μα συλλογίστηκα πολύ το γυρισμό σαράντα χρόνια» έγραφε ο Σεφέρης το 1963.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr