Ολο το είχα στο νου μου να θυμηθώ το μικρό ιωβηλαίο των 40 χρόνων από το ‘τελευταίο μπάρκο’ του Νίκου Καββαδία, να όμως που η ρουφιάνα η καθημερινότητα μου την έκανε. Ευτυχώς, κάποιο ραδιόφωνο που σέβεται τη δουλειά του (και το έργο του κεφαλονίτη ποιητή) με ‘επανέφερε’ στα ‘πρέπει του καθήκοντος’, οπότε αν και αργά μεσημέρι Τρίτης σέρνω με ευλάβεια στον Κόλλια αυτές τις γραμμές για την ‘Πόρτα’.
Στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, λοιπόν, ο Καββαδίας, μόλις 65 χρόνων έφυγε από τον μάταιο ετούτο κόσμο, ήρεμα, απλά, σαν το πέταγμα ενός μαραμπού μέσα σε θύελλα και χιονόπτωση και –προσέξτε το- με δεμένα τα καράβια στα λιμάνια, ένεκα θυελλωδών ανέμων δέκα μποφόρ στο Αιγαίο. Αν ζούσε, τα σχοινιά περασμένα στα ντόκια των μουράγιων θα τον πονούσαν, αυτόν που γιόρταζε σαν έβλεπε τον καρχαρία να πιλοτάρει πλάϊ στην πλώρη, ή τον ναύτη να τα χάνει όταν ο καιρός έπαινε το βαπόρι εφτά μοίρες αριστερά κι’ ο έρημος δίσταζε να το ζορίσει…
Το ότι τα τραγούδια του Μικρούτσικου (και όχι μόνο) πάνω στους αριστουργηματικούς στίχους του Καββαδία ακούγονται εδώ και δεκαετίες και τραγουδιούνται από γενιά σε γενιά, αποτελεί την σφραγίδα της δύναμης του δημιουργού. Ενός δημιουργού που με μεράκι αλλά και πάθος χάρισε απίστευτες θαλασσινές εικόνες στους αναγνώστες του και υποχρέωσε τους διανοούμενους της εποχής του να σκύψουν ευλαβικά στο έργο του.
Αυτά τα λίγα. Με την παράκληση, αν δεν βαριέται, ο επιμελητής αναρτήσεων της ‘Πόρτας’ να συνοδεύσει αυτό το ταπεινό αφιέρωμα με το μελαγχολικό A BOARD DE L’ ASPASIA, από τις ‘Γραμμές των Οριζόντων’, που κάλυψε υπέροχα ο Γιώργος Νταλάρας.
* Το κείμενο γράφτηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2015 για το iPorta.gr