Θυμάστε την ταινία «Τα πουλιά πεθαίνουν στο Περού (γαλλιστί Les oiseaux vont mourir au Pérou); Αυτό μου θύμισε τελευταία ένα άρθρο της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία καναδικής εφημερίδας, της Toronto Star.
Η Danielle Martin, ιατρός και διευθύντρια του καναδικού νοσοκομείου Women’s College Hospital, όταν ρωτήθηκε ειρωνικά από γερουσιαστή σε επίσημη διάσκεψη πόσες ώρες χρειάζεται κάποιος στο Α’ Βοηθειών στον Καναδά, άστραψε και βρόντηξε: «Αρκετές ώρες. Αλλά ξέρω ότι στις ΗΠΑ 45,000 άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο γιατί δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη».
Όποιος θέλει το φαντάζεται: η μεγαλύτερη υπερδύναμη σκοτώνει όσους μια μέση πρωτεύουσα νομού της Ελλάδας, συχνά στην είσοδο του Νοσοκομείου γιατί δεν έχουν κάρτα υγείας. Πόσο πιο απάνθρωπο θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό σύστημα;
Στον Καναδά αντίθετα, μια άλλη επίσης καπιταλιστική χώρα, η περίθαλψη είναι δωρεάν για οποιοδήποτε πολίτη της ή νόμιμο μετανάστη ακόμα και αν δεν έχει εργαστεί ούτε μια μέρα στη ζωή του.
Η περίθαλψη είναι το «ιερό τέρας» στον Καναδά. Καθένας που μένει στη χώρα αυτή έχει δικαίωμα να ζήσει, όσο ανάποδα και αν του τάφερε η ζωή, και το κράτος, όπως η ελληνίδα μάνα, δεν θα αφήσει το παιδί της να πεθάνει.
Αλλά μη νομίζετε ότι οι Καναδοί είναι αφελείς. Ξέρουν ότι μεγάλο κόστος έχει η πολυφαρμακία γι’ αυτό τα φάρμακα τα πληρώνει ο ίδιος ο ασθενής, εκτός αν ανήκει στους χαμηλόμισθους, οπότε πληρώνονται από το ειδικό πρόγραμμα Trillium. Επίσης το κράτος πληρώνει τα φάρμακα των συνταξιούχων γιατί θεωρεί ότι το εισόδημά τους έχει μειωθεί. Αυτό προς μεγάλη απογοήτευση των φιλενάδων μου στην Ελλάδα, όταν πριν δέκα χρόνια (δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) έπαιρναν συνταγή για οποιαδήποτε αρρώστια δεν είχαν και ο φαρμακοποιός τη μετέτρεπε σε κολόνια Chanell No. 5.
Δεν καλύπτεται επίσης η οδοντιατρική περίθαλψη εκτός αν συνδέεται με κάποιο άλλο κίνδυνο για το σώμα. Και φυσικά δεν καλύπτονται οι καλλωπιστικές εγχειρίσεις που είναι τόσο αγαπητές στην κυρίες.
Κι επειδή δωρεάν περίθαλψη δε σημαίνει ότι την πληρώνουν οι πολιτικοί αλλά οι φορολογούμενοι, τα πολύ υψηλά εισοδήματα πρέπει να δίνουν κάποια εισφορά κάθε χρόνο.
«Καναδάς ο Θεός», μου είχε πει κάποιος συνάδελφος δημοσιογράφος που το κράτος διέθεσε σχεδόν 1 εκατ. για να τον σώσει (Καλά εσείς οι δημοσιογράφοι δε σφάζεστε μεταξύ σας στο Τορόντο? μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Ναι, σχεδόν πάντα, αλλιώς τι Έλληνες θα ήμαστε? Αυτό ήταν εξαίρεση…)
Φαίνεται αυτά είχε ακούσει ο Αδωνις όταν μιλούσε στο Χάρβαρντ και είχε δίκιο όταν είπε ότι στον Καναδά μπορεί να περιμένεις ώρες στο Α’ Βοηθειών. Κι αυτό γιατί δεν ισχύει το σύστημα προτεραιότητας, αλλά επείγουσας ανάγκης, το λεγόμενο triage. Νομίζω ότι βγαίνει από τη στρατιωτική ορολογία όπου ο γιατρός έχει π.χ. δέκα βαριά τραυματισμένους στρατιώτες και πρέπει παίξει το ρόλο του Θεού: πόσους και ποιους από αυτούς μπορεί να σώσει. Αν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, τους κάνει μια αναισθητική ένεση και τους αφήνει. Αυτοί που αντέχουν ακόμα, παίρνουν την ένεσή τους και περιμένουν. Και ρίχτεται στους 2-3 που είναι μεταξύ ζωής και θανάτου με την ελπίδα να ζήσουν. Οπότε στην πόρτα των Α’ Βοηθειών σας περιμένει ο γιατρός και νάστε τυχεροί –αντίθετα με όσα λέει ο Αδωνις – αν σας δώσει μεγάλο νούμερο. Γιατί αν σας δώσει 0, 1 ή 2, σε μερικά δευτερόλεπτα θα είναι πάνω σας το μισό νοσοκομείο προσπαθώντας να σας σώσει.
Αλλά και αν έχετε μεγάλο νούμερο και κάποτε έρθει η σειρά σας μη νομίζετε ότι θα τελειώσετε σε δέκα λεπτά. Ανάλογα με τη διάγνωση μπορεί να υποστείτε όσες εξετάσεις δεν είχατε κάνει σ’ όλη σας τη ζωή. Πάντως να βγείτε από εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν τι έχετε και πώς είστε πλέον καλά, αποκλείεται.
Αυτά άκουσε από τους Αμερικάνους ο Αδωνις και σαν γνήσιο παιδί του συστήματος ήρθε να τα εφαρμόσει.
“Antonis, boy, είστε πολύ χαλαροί στην περίθαλψη στην Hellada, δεν πεθαίνουν αρκετοί».
«Είναι κακό αυτό, σερ?» θα ρώτησε ο Αδωνις.
«Πολύ κακό, boy. Οι άρρωστοι πρέπει να πεθαίνουν, έτσι κι αλλιώς κάποτε θα πεθάνουν. Πρέπει να έχουμε μόνο υγιείς».
Ο Αδωνις έμαθε καλά το μάθημά του γι’ αυτό όταν επέστρεψε στο Ελλάντα το έθεσε σε εφαρμογή.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος: τι είναι 45,000 σε 250 εκατομμύρια πληθυσμό; Και μια ζωή να χαθεί, ενώ μπορεί να σωθεί, είναι δολοφονία από τη μεριά του κράτους. Αυτό είπε η Danielle στην καναδική εφημερίδα: «Ανατράφηκα σε μια οικογένεια με πολιτικό προβληματισμό και ακολούθησα τις αρχές της: η ζωή κάθε ανθρώπου, είτε ζητιάνου, είτε πάμπλουτου είναι μοναδική και πρέπει να κάνουμε το παν να τη σώσουμε».
Και μια φιλική συμβουλή: μην προσπαθήσετε να λαδώσετε κάποιο γιατρό στον Καναδά: στην έξοδο θα σας περιμένουν πέντε περιπολικά της αστυνομίας που τα κάλεσε ο ίδιος ο οικογενειακός γιατρός σας –και καλό σας ξεμπέρδεμα!
(Τα παραπάνω στις βασικές αρχές ισχύουν σ΄όλο τον Καναδά, αλλά επειδή η υγεία είναι αρμοδιότητα κάθε επαρχίας, εδώ αναφέρομαι στην Επαρχία Οντάριο, τη μεγαλύτερη του Καναδά, με πληθυσμό όσο περίπου η Ελλάδα).