Το σήριαλ των ημερών είναι ο ανασχηματισμός. Τα ΜΜΕ τον διανθίζουν με άφθονη ονοματολογία. Οι δημοσιογράφοι νομίζουν ότι επειδή η κολοκυθιά των ονομάτων εξιτάρει τους ίδιους, αυτό αφορά και το μέσο πολίτη. Ο τελευταίος παραμένει παγερά αδιάφορος. Η οδυνηρή πείρα των τελευταίων χρόνων, τον έχει προικίσει με τη σοφία να γνωρίζει ότι όποιος και να αναλάβει τον ρόλο της Ιφιγένειας στο υπουργείο Οικονομικών, η αργόσυρτη πορεία της περεταίρω πτώχευσής του, είναι δεδομένη και αναπόδραστη.
Το σήριαλ πάντως της εποχής είναι η Κεντροαριστερά. Ατέλειωτοι συγκρουσιακοί μονόλογοι αναπτύσσονται με διαμεσολαβητές – και υποκινητές – τα Μέσα Ενημέρωσης, σε ένα φόντο καταρρεύσεων και φλύαρης αμηχανίας.
Όλα σε κενό πολιτικού αέρος, στο οποίο τα κόμματα του μεσαίου χώρου δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο πέραν της μετριοπάθειας του πολιτικού τους λόγου, καμιά στρατηγική εξόδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι την επαύριο της παταγώδους κατάρρευσης της ΔΗΜΑΡ, η μεγάλη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό της είναι το …αγωνιώδες ερώτημα αν θα συστρατευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα ενταχθούν σε ένα συνασπισμό που θα εμπεριέχει το Ποτάμι και την Ελιά – όπου Ελιά, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα κάποιων επωνύμων, που βασίζονται για να αναδειχθούν στις ψήφους των καταφρονεμένων πασόκων, αλλά απαξιούν και να συγχρωτισθούν μαζί τους!
Κατανοητή η πτέρυγα που προσβλέπει σε αυτή τη συνεργασία. Γνωρίζει ότι η ΔΗΜΑΡ ως πολύ μικρό κόμμα, θα εξαερωθεί στις συμπληγάδες των πολωτικών εθνικών εκλογών, μια και τα διακυβεύματα πλέον είναι υπαρξιακά για τη χώρα. Κατανοητή ακόμη και εκείνη η πτέρυγα που προσβλέπει σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρμένισαν από αυτόν γιατί δεν άντεχαν την ηχηρή συνθηματολογία, τον «κινηματισμό» και τον αριστερισμό, με τον οποίο εμπλούτισαν τον πρώην Συνασπιμό οι Συνιστώσες. Θέλουν να κουρνιάσουν πάλι, ως άσωτοι παίδες, στην μητρική αγκάλη, από την οποία είχαν αποσκιρτήσει. Κατανοητό! Στο κάτω – κάτω, πρώην σύντροφοι είναι.
Ωστόσο είναι ακατανόητη, εκείνη η πτέρυγα των επωνύμων πασοκικών στελεχών, που μετ΄ επιτάσεως, ζητούν το κόμμα τους να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας …βενιζελισμός προς την αντίθετη κατεύθυνση (σ.σ. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, από την συμπεριφορά του, δείχνει να έλκεται από τις θεσμικές θέσεις, και δεν θα απέρριπτε την προοπτική να γίνει ένας έλληνας …Γκένσερ, ο οποίος μέσα από διάφορα αξιώματα, συνεργάστηκε με κυβερνήσεις διαφορετικών κομμάτων).
Κάποια στελέχη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, διαβλέποντας την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει αυτοδύναμος, προτείνουν συνεργασία μαζί του, μη περιμένοντας καν να διεξαχθούν εκλογές, οι οποίες ενδεχομένως θα επέβαλαν μια τέτοια συνεργασία. Δεν κάνουμε δίκες προθέσεων, ότι δηλ. ωθούνται από στεγνό ωφελιμισμό και αποβλέπουν οπωσδήποτε σε θέσεις. Ισως η μακρόχρονη διαμονή στην εξουσία, τους κληροδότησε ανάλογη κουλτούρα, και δεν διανοούνται τον εαυτό τους μακριά της!
Είναι επίσης απορίας άξιον πως τόσο γρήγορα αυτή η πτέρυγα, που βρέθηκε και σε υπουργικές θέσεις, ξέχασε, ή συγχώρεσε, τους χαρακτηρισμούς περί Κουίσλιγκς, προδοτών, Τσολάκογλου, πουλημένων, μερκελιστών, ολετήρων, και άλλων ευόσμων, με τα οποία τους περιέλουσαν, τέσσερα χρόνια τώρα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι άραγε τυχαίο ότι η πλέον αυτόνομη θέση ήρθε από κάποιον πασόκο που δεν έτυχε να γευτεί τις χαρές της εξουσίας; Ο γραμματέας του κόμματος, Ν. Ανδρουλάκης, πρότεινε αυτόνομη πορεία του κόμματος, δηλώνοντας: Εμείς, δεν θέλουμε να είμαστε ο κολαούζος της εξουσίας, είτε δίπλα στη ΝΔ είτε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρχουν κάποιοι υπουργοί από το ΠΑΣΟΚ ες αεί, κάποιοι υπουργοί “χάιλαντερ“»! «Πρέπει δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να έχει πάντα υπουργούς και το ΠΑΣΟΚ να είναι πάντα στην εξουσία»; (σ.σ. έλα ντε!)
Φυσικά πρότεινε και το πιο ωραίο, αν παραστεί ανάγκη, να συγκυβερνήσουν ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Και ο κ. Σαμαράς που τα δύο πρώτα χρόνια το έπαιζε αντιμνημονιακός και ο κ. Τσίπρας που τέσσερα χρόνια τώρα το παίζει το ίδιο. Ας συγκυβερνήσουν, λοιπόν!».
Φυσικά η προτροπή του μάλλον θα πέσει στο κενό. Το ΠΑΣΟΚ έμεινε πολλά χρόνια στην εξουσία, για να δεχθεί να την αποποιηθεί τώρα…
