Εντάξει με ενοχλεί η ευκολία των κασσάνδρειων κριτικών δεξιά και αριστερά, με ενοχλεί η τυφλότητα και η προδοσία των πασοκοδεξιών κριτικών, με ενοχλεί όμως και η σπουδή με την οποία και μερικοί σοβαροί άνθρωποι της αριστεράς ορμούν με πάθος να καταγγείλουν, εκ του ασφαλούς γραφείου τους (δηλ. εκτός του βάρβαρου πεδίου των αγωνιωδών αγώνων των διαπραγματεύσεων), τη στρατηγική της κυβέρνησης τσιμπώντας εκλεκτικά φράσεις και διατυπώσεις της νωπής συμφωνίας που στοιχειοθετούν την άποψή τους ότι δεν έγινε τίποτε, ότι τελικά οι εκπρόσωποί της τζάμπα τρέχουν με χίλια, περίπου σαν μαλάκες, από το πρώτο λεπτό που έγιναν κυβέρνηση.
Κανείς δεν δικαιούται κύριοι να μιλά ακόμα για πύρρειο νίκη, κανείς δεν δικαιούται να λέει ότι δεν πολέμησαν, ή ότι συμβιβάστηκαν κλπ. κλπ. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους. Τους παρακολουθεί ο μισός πλανήτης. Έκαναν αυτό που ήταν ανθρωπίνως δυνατό μέσα σε απίστευτα στενά περιθώρια. Μπορεί να μην καταφέρουν τίποτε στη συνέχεια. Μπορεί. Μπορεί να αρχίσουν διάφοροι να ζητάνε τρελές παροχές και κάποιοι να σπεύσουν να τις υποσχεθούν. Μπορεί να μην τα καταφέρουν στην πάταξη της φοροδιαφυγής και όλων των άλλων υποσχέσεών τους. Ναι, μπορεί.
Το κεφάλαιο είναι πανίσχυρο, δεν θα το μάθουμε τώρα. Το κεφάλαιο γαμάει ό,τι και όπου θέλει, όποιον θέλει. Πέντε χρόνια τώρα γαμούσε αυτή τη χώρα. Δεν είμαστε καινούργιοι. Αλλά δεν μπορεί να υπαινισσόμαστε, αγνοώντας τη σημασία των λόγων μας, ότι στις παρούσες συνθήκες η μικρή αυτή πολιτική δύναμη που αντιπροσωπεύουμε δεν έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν απέναντι στη γερμανική βαρβαρότητα. Είναι, το λιγότερο, άδικη τύφλωση, κάποτε και προσβολή, να μιλάμε, εμμέσως πλην σαφώς, για ταπείνωση της χώρας.
Ένα παράδειγμα:
Ο γνωστός λενινιστής πολιτικός αναλυτής Πέτρος Παπακωνσταντίνου κάνει μια αντιλενινιστική κριτική στην προσπάθειά του να ενισχύσει με κάθε τρόπο την αριστερότερη επιλογή του ( βλ. εδώ). Θέλω να πω, πολύ απλά, ότι δείχνει να αδιαφορεί για την ουσία του πράγματος, για την ανάγκη μιας κοντοπρόθεσμης ανάσας ώστε να εφαρμοστούν κάποια πρώτα πράγματα, ώστε να είναι ανθρωπίνως δυνατή μια αριστερή προσπάθεια στην πράξη και, επιμένει, με ηχηρό επαναστατικό λόγο, που δεν αφορά καθόλου το εδώ και τώρα, στην άμεση ρήξη. (Θεωρώντας a priori ότι η ανάσα δεν είναι ανάσα αλλά νέα δέσμευση κλπ. κλπ.)
Μια ρήξη που, αν τη δοκίμαζε η παρούσα κυβέρνηση με τον παρόντα συσχετισμό των δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας δεν θα είχε απλώς την Ευρώπη του γερμανικού κεφαλαίου απέναντί της αλλά και την πλειονότητα των Ελλήνων που δεν είναι ακόμα έτοιμοι (ξαναδιαβάστε προσεκτικά τα εκλογικά αποτελέσματα αλλά δείτε και την εμπειρία του κόσμου) για τέτοιου είδους συνολική (που πιθανότατα να έπαιρνε ακόμα και τον χαρακτήρα εμφύλιου) σύγκρουση.
Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό ότι το άρθρο του Π. Π. είναι γεμάτο φοβικές (και μεγεθυμένες) αναφορές στο τι ήθελε και τι διέταζε και τι πρότεινε η γερμανική πλευρά των Σόιμπλε και σία κατά τις διαπραγματεύσεις, γεγονός που υποδηλώνει ότι αντιφάσκει στο ίδιο του το σκεπτικό για πλήρη ρήξη, εκτός αν με αυτό εννοεί μια ηρωική έξοδο τύπου Μεσολογγίου, με εντελώς ριψοκίνδυνα για τη χώρα αποτελέσματα.
Ο αντιλενινισμός του άρθρου δεν αφορά μόνο στην απουσία προσγειωμένης τακτικής ως προς το εδώ και το τώρα (πάγια θέση του Λένιν) αλλά και στο γεγονός ότι με παρόμοιες αριστερίστικες κριτικές ευλογείται η μονολιθική αντιδραστική στάση του ΚΚΕ και η προδοτική στάση της Πασοκοδεξιάς. Οι συνθήκες σύντροφοι, δείτε τις συνθήκες! θα φώναζε τώρα ο Λένιν.
Dixi et salvavi animam meam.