Γιάννης Σιδέρης
Ο Πάνος Καμμένος οψίμως ανακάλυψε ότι παλαιόθεν ήταν μετριοπαθής κεντρώος και δηλώνει στην Εφημερίδα των Συντακτών, πως ανέκαθεν πρέσβευε… «αυτό που λεγόταν μεσαίος χώρος» – όχι ότι είχε κανείς αμφιβολία!
Ο Νίκος Φίλης στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από δεκαετίες στην πολιτική και δημοσιογραφική πιάτσα, τώρα – που τον συμφέρει – έψαξε τα ληξιαρχικά του ΠΑΣΟΚ, και ανακάλυψε ότι το Κίνημα, αν και «βρωμερό» όπως είπε, είναι ο συγγενέστερος πολιτικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπροσθέτως, μετά 7ετία ανακάλυψε ότι «το δόγμα εμείς είμαστε οι αμόλυντοι και οι άλλοι οι μολυσμένοι, έχει τελειώσει» (καλοσύνη του!).
Οι δυο δηλώσεις σηματοδοτούν την πάγκοινη διαπίστωση ότι το πολιτικό οικοδόμημα έχει αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές, εσωτερικά θρυμματίζεται, προοιωνίζονται καταρρεύσεις, και κάποιοι εκ των ενοίκων ψάχνουν τούνελ διαφυγής.
Κυνική η στόχευση των ανωτέρω, ωστόσο διαφορετικής ποιοτικής έντασης. Κατά την υποκειμενική μας άποψη, του κ. Καμμένου έχει, ας πούμε, πιο προσωπική στόχευση, του κ. Φίλη, ως ταγμένου αριστερού, ανιχνεύει οδό διάσωσης της Αριστεράς που πρεσβεύει.
Στρατηγικό βάθος η συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ
Οι εντάσεις και επιθέσεις μεταξύ των κομματικών ηγεσιών θα εντείνονται, υπό την ανάγκη συγκράτησης των οπαδών και αντίστοιχης πίεσης προς τους οπαδούς των άλλων: Ο πρωθυπουργός στην Κ.Ε. χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ ως «ουρά της Δεξιάς», και η Φώφη, έμπλεη δικαιολογημένης οργής, σε σκληρή ανακοίνωση, τον προτρέπει «να το πάρει απόφαση ότι ο πολιτικός του κυνισμός δεν θα τον σώσει», και του συστήνει «να κοιταχθεί στον καθρέφτη του, καθώς εκεί θα δει τον υποτακτικό του Σόιμπλε και το συνεταιράκι των ακροδεξιών εθνολαϊκιστών».
Φυσικά αυτά είναι αψιμαχίες προς άγραν εφήμερων εντυπώσεων, προκειμένου:
Ο Τσίπρας να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ, ασκώντας του πίεση για συνεργασία, η δε Γεννηματά να το στεγανοποιήσει, καθώς αρκετά αιμορράγησε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και να σαλπίζει μήνυμα επιστροφής.
Οι αψιμαχίες αυτές, που καταγράφονται στις δηλώσεις της επικαιρότητας, είναι εφήμερης χρήσης, διανθίζουν τις ατάκες των τηλεοπτικών δελτίων, δίνοντας το απαραίτητο σασπένς, αλλά δεν προκαθορίζουν τις στρατηγικές συγκλίσεις στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα.
Αυτό που δεν είναι εφήμερο, άρα σοβαρό – ακριβώς γιατί προαναγγέλλει στρατηγική σύμπλευση σε βάθος του χρόνου – είναι η πρόσφατη ανακοίνωση της Κεντροαριστεράς:
Την Παρασκευή συναντήθηκαν οι αρχηγοί των κομμάτων και κινήσεων που συγκροτούν τη «Δημοκρατική Συμπαράταξη», (Φώφη Γεννηματά (ΠΑΣΟΚ), Θανάσης Θεοχαρόπουλος (ΔΗΜΑΡ), Γιώργος Παπανδρέου (ΚΙΔΗΣΟ) και Νίκος Διακουλάκης (Κινήσεις Πολιτών). Στην εξαγγελτήρια ανακοίνωση για συνέδριο τον Ιούνιο, μεταξύ άλλων, τονίζουν ότι «η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι ο φορέας συνάντησης, συμπόρευσης και ισότιμης συμμετοχής για την ενιαία πολιτική έκφραση του προοδευτικού χώρου».
Κατανοητό το περί «ενιαίας πολιτικής έκφραση του προοδευτικού χώρου». Όμορες ιδεολογικές θέσεις είναι αυτές, σφυρηλατημένες στην ιστορία των πολιτικών κινημάτων, ποτισμένες με οράματα, ιδέες, και ενίοτε με αίμα.
Ωστόσο, η ταυτότητα ενός κόμματος προσδιορίζεται από την πρακτική του και όχι από τον αυτοπροσδιορισμό του. Ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε ως ο Ροβεσπιέρος της πολιτικής, που κατήγγειλε λυσσωδώς τους προδότες του ΠΑΣΟΚ. Είχε κατηγορήσει τον Παπανδρέου στη Βουλή ότι πήρε πιο σκληρά μέτρα και από τον δικτάτορα Πινοσέτ. Η ιστορία βέβαια απαντά με τον δικό της σαρκασμό. Ο Κατρούγκαλος στην Καλαμάτα, το Μάη του 16, παραδέχτηκε ότι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ο «συμπυκνωμένος, αποσταγμένος, νεοφιλελευθερισμός του Πινοσέτ»!
Όλα αυτά τα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, εν τη πράξει, δεν είχε καμιά συνάφεια με την κεντροαριστερά ή την ανανεωτική Αριστερά. Βέβαια όταν ήρθε στην κυβέρνηση, απέβαλε τον Ροβεσπιέρο και κράτησε τον Τσάβες που είχε ενστερνιστεί από παλιά: Συνέχισε να αποδίδει όλα τα κακά της χώρας στους ξένους (νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., καζινοκαπιταλισμό), και διαχώρισε τον λαό σε αγνούς πατριώτες («κάποιοι είναι πιο έλληνες» – Τσίπρας) και προδότες, εχθρούς του λαού.
Όλα αυτά, δεν ήταν πρωτογενής επινόηση. Δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά ήταν ξεπατικωμένα από ποπουλίστικα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, και μάλιστα το πλέον αμφιλεγόμενο αυτών, τον Τσαβισμό («Η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε» -Τσίπρας, 6ος του 12).
Κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι παλιές ιστορίες, ο Τσίπρας προσαρμόστηκε στην Ε.Ε. και το μνημόνιο. Θα συμφωνήσουμε.
Όμως, άσχετα με το τι έκανε ο Τσίπρας ως ηγεσία, αυτά που έσπειρε τότε έχουν φυτρώσει, και έπλασαν νοοτροπίες, οι οποίες συναντώνται και σήμερα στον ευρύτερο χώρο του κόμματος. Στη χώρα μας ήταν πολύ εύκολη η σπορά του διχαστικού λόγου, γιατί υπήρχε πλούσιο έδαφος. Απ’ ό,τι αποδείχτηκε, οι μνήμες του εμφυλίου και τα αντίστοιχα συναισθήματα, από την πλευρά των ηττημένων, δεν είχαν κατασιγάσει. Με τη διχαστική λογική που πέρασε ήταν σα να έβαζε φωτιά σε ξερά φρύγανα.
Εξ αυτού, η συμπερίληψη του ΣΥΡΙΖΑ στο «προοδευτικό στρατόπεδο», δεν είναι σίγουρο ότι θα περάσει αβρόχοις ποσί, στον κόσμο της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης».
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr