Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του
Είδα κι εγώ όπως και όλοι μας (εκτός απο το δικαστήριο στην δίκη της Χ.Α) το βίντεο ντοκουμέντο για το πώς οργανώνονται και πώς δρούν τα Ναζιστικά τάγματα εφόδου. Κι άκουσα την ανατριχιαστική οδηγία/διαταγή: Ο,ΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΦΑΖΕΤΑΙ!
Ανατριχίλα, ναι, μα όχι έκπληξη. Απλά, μια ακόμα επιβεβαίωση του τι και με ποιούς έχουμε να κάνουμε.
Ύστερα γύρισα στις άλλες ειδήσεις, κι έπεσα πάνω στο ρεπορτάζ της δίκης και την κατάθεση της μάνας του Φύσσα. Λένε πως στην πολιτική δεν χωράνε συναισθηματισμοί, οι καταστάσεις πρέπει να κρίνονται και οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με ψυχραιμία, με την λογική και όχι με την καρδιά. Έτσι λένε. Εγώ όμως δεν είμαι πολιτικός, ένας απλός παρατηρητής της πολιτικής είμαι και αντέδρασα με την καρδιά. Δάκρυσα με το θάρρος, με την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια της μαυροφορεμένης μάνας, που όρθια κοιτάζει κατάματα τους Ναζί δολοφόνους. Δάκρυσα συναισθανόμενος τον πόνο της μάνας. Μα δάκρυσα κι απο θυμό κι αγανάχτηση γιατί υπάρχουν ακόμα υποκείμενα σαν αυτά που κάθονται -ή δεν κάθονται- στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Τέλος της εξομολόγησης.