Στον στρατό είχαμε μια λέξη για το πως αισθάνομαι τις μέρες αυτές: σπαρίλα. Είναι μια έννοια δύσκολο να εξηγηθεί, πρώτα για την αμφίβολη προέλευση και ετοιμολογία της. Μπαμπινιώτης και Πετρόπουλος, στα Καλιαρντά, προτείνουν τον σπάρο. Γιατί όμως; Γιατί να βγάλει κακό όνομα ο κακόμοιρος ο σπάρος που πήγε τσάρκα με την κυρία Καβουρίνα; Πολύ τσίφτης ο τύπος, λέω εγώ.
Το άλλο είναι πως η λέξη εκφράζει μια σύνθετη κατάσταση, δύσκολο να εξηγηθεί μονολεκτικά. Δεν είναι απλά τεμπελιά όπως λένε τα λεξικά, είναι και αποχαύνωση, είναι το αίσθημα της βαρεμάρας με τα συμβαίνοντα -ας πάνε όλοι να κουρεύονται. Είναι πως θέλεις να την αράξεις κάπου δροσερά και ήσυχα και να μην κουνηθείς μέχρι να βαρεθείς τα δροσερά και ήσυχα. Είναι ίσως η επιθυμία να βρεθεί κανείς για λίγο σ’ ένα κενό.
Δεν ξέρω αν καταλάβατε μα θες η ζέστη, θες η γενική παλιοκατάσταση έτσι νοιώθω τελευταία: σαν “σπάρος”. Εξ ου και το λίμερικ, γιατί παρασοβαρευτήκαμε.