*Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς.Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής.Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων.Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος.
• Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό από τα έμβια όντα που έχει την επίγνωση της θνητότητας. Απέναντι στο τραγικό αυτό προνόμιο έχει οπλιστεί από τον Άγνωστο Θεό με την πανοπλία της λειτουργικής άγνοιας. Δεν γνωρίζει πότε θα επέλθει το ατομικό του τέλος. Η άγνοια είναι η μητέρα της ελπίδας που πάντα “πεθαίνει τελευταία”. Η ελπίδα είναι το βάθρο της ικεσίας στο καμβά της οποίας η Θρησκεία υφαίνει την ηρεμία της αγωνιώσας ψυχής δίνοντας απλόχερα την υπόσχεση και τη βεβαιότητα της προσδοκίας και της παντοδυναμίας της Πανάγαθης γενικής δύναμης ο ρόλος της οποίας είναι να συγχωρεί και να εισακούει. Έτσι η πανοπλία της άγνοιας γίνεται σώμα απ το σώμα και αίμα απ’ το αίμα της ανθρώπινης πορείας στην διαρκή υπέρβαση της τραγικότητας, την άρση της, στη παρούσα ζωή, με την αναζήτησή της χαράς, της ευτυχίας, της ηδονής. Ο Αννίκερις πιστεύει εκ βάθους ψυχής ότι ο άνθρωπος, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει πλαστεί για να κατανοεί την αιτία του κόσμου αλλά για να απολαμβάνει τον κόσμο
•Η ικεσία ως εξευμενισμός του παντοδύναμου υπέρτερου, ως ευχαριστία και ως εσώτερος τρόπος καθαγιασμού της ατομικής υπόστασης ακολουθεί τον άνθρωπο από τα πρώτα του πνευματικά σκιρτήματα. Γι αυτό χτίζει ναούς.
Ο Αννίκερις ποτέ δε συμπάθησε τους μεγαλειώδεις, υπέρλαμπρους ναούς που επικοινωνούν με το υπερπέραν με υπερχειλίζουσα αλαζονεία και ματαιοδοξία. Έλκεται από εκείνα τα ταπεινά εκκλησάκια των Κυκλάδων στις κορυφογραμμές που χαρίζουν ευρύ χώρο θέασης στον ουρανό, τη γη, τη θάλασσα, τη πέτρα. Εκεί που τα στοιχειά της φύσης απειλούν τη ζωή, τη σοδειά, τα ζώα, τη βλάστηση. Εκεί που η ανθρώπινη ικεσία είναι απλή, απέριττη, αναγκαία, ζωτική. Στην Αγία Μαρίνα με τα πλατάνια ,στο προστάτη των αγριοκρεμμύδων Άγιο Γιάννη Κρεμμύδα, στον κρυμμένο στη χαράδρα Παντοκράτορα , στα δίδυμα ξωκλήσια στο Πυργάκι, στις Αγιές Θαλασσινές και Ελεούσες, στο χωματόδρομο προς τη Λιβαδιζα και το Αρτεμίδι κι έξω απ’ το Βιτάλι. Τόποι έκστασης, όποιο Θεό και αν πιστεύεις ακόμα κι αν δε πιστεύεις σε τίποτα.
Ακολουθεί έκθεση εικόνων
