Καλοκαιράκι μύρισε στην Αυστρία, αλλά δεν το έχουμε πολυκαταλάβει ακόμη. Την μια μέρα μας «κάνει δώρο» τροπικές καταιγίδες, την άλλη μινι καύσωνα και τις υπόλοιπες ημέρες κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τον φόβο μπας και χιονίσει ξαφνικά. ‘Ενα μάτσο χάλι ο καιρός.. έτσι και η διάθεσή μας, αλλοπρόσαλλη.
Ας είναι καλά τα πεθερικά μου όμως, φρόντισαν να μας φτιάξουν το κέφι. Μας έκλεισαν λοιπόν εισιτήρια να δούμε την παράσταση Anatevka συνδυάζοντας εκδρομή στην πολύ γνωστή αυστριακή λίμνη του Neusiedler See στην επαρχία του Burgenland. Η λίμνη αυτή που φημίζεται για τα λασπώδη νερά του που έχουν ιδιαίτερες ιαματικές ιδιότητες, είναι η μεγαλύτερη της χώρας ( 320 χλμ. ) παρόλο που μοιράζεται μέρος της με την Ουγγαρία ( βλέπετε παλιά υπήρχε η Αυστροουγγαρία πριν χωριστούν τα κράτη ) και μέρος της είναι βιότοπος προστατευμένος από την UNESCO.
Κάπου εκεί λοιπόν, σε ένα μικρό και γραφικό μέρος που λέγεται Mörbisch, πριν από χρόνια, αποφάσισαν οι Αυστριακοί να κατασκευάσουν μια σκηνή πάνω στην λίμνη με ένα υπερυψωμένο αμφιθέατρο, έτσι ώστε να ανεβάζουν θεαματικές μουσικές παραστάσεις με φόντο το υγρό στοιχείο.
Δεν είχα ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο μέρος και είχα αγωνία. Δεν ήξερα τι με περιμένει, παρά μόνο είχα δει διάφορα αποσπάσματα σε εκπομπές lifestlyle της αυστριακής τηλεόρασης, αλλά και αυτό χωρίς να μου κινήσει ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον.
Φτάνοντας στην λίμνη, μπροστά από την κεντρική είσοδο, νιώσαμε την υγρασία να μας διαπερνά. Μύριζε «λίμνη», έκανε μια διαφορετική ζέστη, τα αυτοκίνητα και τα αμέτρητα πούλμαν ήταν παρκαρισμένα ζύγιση στοίχιση κατά πλάτος Όλα ήταν πολύ οργανωμένα και έμοιαζαν να λειτουργούν ρολόι.
Είχαμε φτάσει πολύ πιο πριν από τους υπόλοιπους, για να κάνουμε μια βόλτα στην μαρίνα της λίμνης όπου έβλεπες σκάφη, ιστιοπλοϊκά και σου θύμιζε κάτι από νησί. Ο καιρός δεν αποφάσισε να μας τα χαλάσει και έτσι απολαμβάναμε ένα ελαφρύ καλοκαιρινό/ανοιξιάτικο αεράκι με ήλιο που δεν ενοχλούσε καθόλου. Γύρω από το αμφιθέατρο, υπήρχαν διάφορα εστιατόρια και καφέ, ακόμη και κιόσκια που πουλούσαν κοσμήματα και διακοσμητικά για το σπίτι, γεμάτα κόσμο, που έτρωγε ή χαίρονταν το καφεδάκι του με μουσική υπόκρουση υπέροχα ουγγαρέζικα βιολιά.
Αφού κόψαμε τα εισιτήριά μας και μπήκαμε στο κεντρικό κτίριο, ανεβήκαμε ψηλά, στην «ταράτσα» ή αλλιώς roof garden. Τι όμορφη θέα ! Καταγάλανος ουρανός, η απέραντη λίμνη μπροστά μας, το σκηνικό της παράστασης επιβλητικό και έτοιμο, ο κόσμος με ένα ποτήρι κρασί ή Sekt ( κάτι σαν αφρώδης οίνος) από το μπαρ, να συζητά ήρεμα πριν να κληθούμε όλοι να καθίσουμε στις θέσεις μας για να ξεκινήσει η παράσταση.
Anatevka… έλεγα και ξανάλεγα. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα βλέπαμε… ούτε από τα σκηνικά μπορούσα να καταλάβω. Αυτό το όνομα δεν μου θύμιζε τίποτα απολύτως. Στην κουβέντα με την παρέα μας και κοιτάζοντας προσεκτικά το διαφημιστικό φυλλάδιο της παράστασης, κοντοστάθηκα στον μικρό τίτλο πάνω δεξιά… Fiddler on the Roof… και κλικ ! Δεν χωρούσε πια καμία αμφιβολία. Θα βλέπαμε τον Βιολιστή στην Στέγη!
Ξαφνικά, μου ήρθαν όλα στο μυαλό μου. Η ταινία με τον καταπληκτικό Chaim Topol ( 1971 ) και η χαρακτηριστική μελωδία του κεντρικού τραγουδιού “If I were a rich man”. Πόσο κλασικό όμορφο μιούζικαλ και πόσο χάρηκα τώρα που ξέρω τι με περιμένει.
Όλα ήταν εντυπωσιακά. Οι αμφιθεατρικές μας θέσεις μας επέτρεψαν να απολαύσουμε μια μαγική βραδιά. Τα σκηνικά ήταν καταπληκτικά, «μετακινούμενα» σε αυτή την πραγματικά πολυ μεγάλη σκηνή, που μέχρι και ολόκληρο τρένο είχαν κουβαλήσει κατασκευάζοντας γέφυρα για να «κινήσει»… Οι φωνές βελούδινες, μοναδικές, που πατούσαν σε κάθε μελωδία, μουσική γεμάτη συγκίνηση, εβραικές και ρωσικές μελωδίες θυμίζοντας άλλες εποχές. Η ζωντανή ορχήστρα έκανε θαύματα και το ολόγιομο φεγγάρι που φώτιζε τον ουρανό και την λίμνη ακόμη περισσότερο, ολοκλήρωνε την εικόνα και μας χάρισε στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη μας…
Το αποκορύφωμα της βραδιάς όμως ήταν τα βεγγαλικά στο τέλος της παράστασης. Ο ουρανός γέμισε χρώματα και τα πολύχρωμα μικρά συντριβάνια στην αρχή της σκηνής, πετούσαν χρωματιστό νερό ανάλογα με την μουσική. Υπερθέαμα!
Γέμισα από εικόνες, συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση και σίγουρα μπόλικη σκέψη, αφού η ιστορία του έργου είναι πέρα για πέρα διαχρονική. Ένας φτωχός , αλλά τίμιος ρωσοεβραίος γαλατάς, που ζεί στο ειρηνικό χωριό Anatevka κάπου στην Ουκρανία του 1905, στην Ρωσία του Τσάρου, με τις 5 κόρες του, μιλά με τον θεό, τιμά τις παραδόσεις και προσπαθεί να συμβιβαστεί με τους καιρούς που αλλάζουν. Οι κόρες «της παντρειάς» κάνουν την επιλογή τους, άλλες σωστά άλλες όχι, αλλά σε έναν πατριαρχικό κόσμο που όμως συγχωρεί τα λάθη τελικά και αποδέχεται την διαφορετικότητα. Όλα αυτά πριν τους αναγκάσουν οι Ρώσοι τελικά να φύγουν από το χωριό τους και να μεταναστεύσουν….. από εκεί και έπειτα η ιστορία είναι γνωστή σε όλους.
Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
