Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Βιέννη
«Με την μπάντα του (τρελού) κόσμου»
Η είδηση έσκασε σαν μια μικρή (ευχάριστη) βόμβα στην όμορφη πόλη μας… Το αγαπημένο ελληνικό συγκρότημα Locomondo θα εμφανιστεί στην Βιέννη και δεν είναι αστείο.. είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εννοείται πως ειδοποίησα τον αυστριακό σύζυγο αμέσως (που είναι ίσως και ο μεγαλύτερός τους φαν στην Αυστρία!!!), κανονίσαμε τα σχετικά και για καλή μας τύχη, ο καλός μου γνωστός από την Eurovision Μάκης Γκόσιος του Radiogr.de Düsseldorf μας κανόνισε προσκλήσεις για την πολυπόθητη βραδιά (Είδατε οργάνωση η Ομογένεια;). Δεν άργησε να «πέσει και το σχετικό σύρμα» στην ελληνική κοινότητα, «ενδοφεισμπουκικά» μηνύματα για το ποιoς θα πάει… και καταλαβαίνετε, είχαμε ήδη προετοιμαστεί ψυχολογικά για το μουσικό γεγονός του Σεπτέμβρη.
Σαν να μην έφτανε αυτή η χαρούμενη προετοιμασία, ο αγαπητός φίλος Γιώργος Gstrein της διαδικτυακής εφημερίδας «το Φως της Αυστρίας» επικοινώνησε μαζί μου και με ρώτησε αν θα ήθελα να πάρω συνέντευξη από τον αρχηγό του συγκροτήματος (ας μου επιτραπεί να τον ονομάσω έτσι) Μάρκο Κουμάρη. Η χαρά μου ήταν ήδη απερίγραπτη… ένιωθα πια έτοιμη για να περάσω / περάσουμε μια αξέχαστη βραδιά, όπως και έγινε!
Στον συναυλιακό χώρο του Szene Wien είχα να βρεθώ από το 1994 και ομολογώ πως δεν είχε αλλάξει τίποτα… πόσο όμορφο το συναίσθημα να τριγυρίζεις σε μέρη που έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα, που δεν τα αγγίζει ο χρόνος.
Ο Μάρκος Κούμαρης, χαμογελαστός, ευγενικός, φιλικός και πραγματικά με ένα χαμόγελο τόσο ζεστό και οικείο μας περίμενε στο backstage. Αφού συστηθήκαμε και είπαμε λίγα πράγματα για τα Ομογενειακά εδώ αρχίσαμε να μιλάμε σε αυτόν τον χαλαρό, θετικό τόνο που θεωρώ πως τον χαρακτηρίζει και ως άνθρωπο…
Α. Λοιπόν, θέλω να μου πεις πώς είναι να εκπροσωπείς την πατρίδα σου σε τόσα διαφορετικά μέρη του κόσμου.
Μ. Πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα. Μακάρι να μπορέσουμε να πάμε ακόμη πιο πέρα.
Α. Δηλαδή;
Μ. Φαντάσου, το συγκρότημα υπάρχει εδώ και 12 χρόνια. Η ιδιαιτερότητα των Locomondo ήταν πάντα ότι δεν είναι ένα συγκρότημα που απευθύνεται μόνο στους Έλληνες της Ομογένειας, αλλά προσπαθούσε να παίξει και στον ντόπιο πληθυσμό, επιδιώκοντας έτσι μια συγχώνευση, μια προσέγγιση των δυο πολιτισμών ώστε να μάθει ο ένας από τον άλλον. Μέχρι στιγμής, εντάξει, τον πιο πολύ κόσμο τον έχουμε στην Γερμανία. Έχουμε παίξει όμως συχνά στο Βέλγιο και στην Ολλανδία, στην Ιταλία, στην Βουλγαρία, στην Ρωσία…
Α. Ρωσία; Φτάσατε μέχρι εκεί;
Μ. Ναι, παίξαμε πριν την Sinead O´Connor σε ένα μεγάλο φεστιβάλ στην Μόσχα. Έχουμε παίξει και στην Τουρκία, Άγκυρα, Ισταμπούλ…
A. Φαντάζομαι πως είχατε θερμή υποδοχή ή όχι;
Μ. Είχε ενδιαφέρον, γιατί στην Άγκυρα ήρθε ο Σύλλογος των λίγων Ελλήνων που υπάρχει και κατά τα άλλα ήταν Τούρκοι.
A. Ναι, αλλά είχατε πολύ καλή αντιμετώπιση φαντάζομαι. Τους αρέσει και το balkan ska πολύ…
Μ. Ναι, πάρα πολύ. Σήμερα θα ακούσετε και τον Δημήτρη τον Γάσια που είναι εξαιρετικό βιολί, πολύ γνωστός στην Ελλάδα. Είμαστε φίλοι από το στρατό και είναι εδώ και 8 χρόνων μαζί με τους Locomondo παράλληλα με όλες τις άλλες του συνεργασίες, όπως με την Ελένη Βιτάλη, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Παντελή Θαλασσινό, την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Α. Πώς βλέπεις την Ομογένεια κάθε φορά, τι συναισθήματα παίρνεις από τις εμφανίσεις σου; Σαν μουσικός όταν παίζεις και έχεις από κάτω την Ομογένεια, είναι για σένα κάτι διαφορετικό;
Μ. Ναι, ναι. Να σου πω ότι κι εγώ υπήρξα, έχω ζήσει μακριά από την Ελλάδα όταν πήγα για σπουδές στο Freiburg (Γερμανία). Είχα πιάσει και δουλειά σαν δάσκαλος μουσικής πριν ξεκινήσω με το συγκρότημα…
Α. Α, μάλιστα! Για αυτό μιλάς και τόσο καλά Γερμανικά.
Μ. Ναι, τα Γερμανικά ακόμη τα έχω. Νομίζω ότι μπορώ να μπω λίγο στην νοοτροπία των ανθρώπων. Με ενδιαφέρει κυρίως μετά την συναυλία να κάτσω να κουβεντιάσω με τον κόσμο, να μου πει ο κάθε ένας την ιστορία του, να ακούσω πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. Ξέρω, γιατί κι εγώ το έχω ζήσει αυτό, εκείνη την ώρα το να ακούσεις ένα ηχόχρωμα που σε παραπέμπει στην πατρίδα σου, στο χωριό σου, στην γειτονιά σου, είναι πάρα πολύ δυνατό συναίσθημα. Πολλοί Γερμανοί ή ξένοι φιλέλληνες θέλουν να τους θυμίσει κάτι από το παρελθόν που ήταν στην Ελλάδα.
Α. Θέλω να μου πεις ποια ήταν η καλύτερή σας συναυλία ως τώρα, στα πλαίσια του συγκεκριμένου Τουρ.
Μ. Ήταν όλες πολύ ωραίες. Δεν έχω ξεχωρίσει κάποια. Ξέρεις τι γίνεται.. κάθε μέρα είσαι σε άλλο μέρος, την μια φορά σε ένα πολύ κυριλέ μέρος, την άλλη σε ένα ροκ μαγαζί πολύ σκοτεινό ή σε μια πλατεία που είναι κόσμος πολύς, ξέρεις, είναι όλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ήταν πολύ ωραίο Τουρ πάντως.
Α. Η χειρότερη και η καλύτερή σου εικόνα;
Μ. Όταν είσαι στον δρόμο έχει πολύ κούραση. Είναι μια μάχη με τον εαυτό σου να αντέξεις. Σε έναν στίχο λέμε «κάντε κουράγιο παιδιά να αντέξουμε άλλο ένα». Είναι φορές που λες, τώρα δεν αντέχω, λίγο πριν την συναυλία λες δεν γίνεται… κι όμως γίνεται. Είναι ουσιαστικά μια συνεχής αναμέτρηση με τα όριά σου. Όσο να΄ναι όμως είμαστε μαζί τόσα χρόνια και ο ένας στηρίζει τον άλλον.
Α. Αυτό φαίνεται και στα τραγούδια σας. Το vibe που παίρνει κανείς από εσάς σαν συγκρότημα είναι ακριβώς αυτό… Πρώτη φορά παίζετε Βιέννη;
Μ. Δεύτερη. Η πρώτη ήταν το 2011 ή 2012 που είχαμε παίξει σε ένα μαγαζί που λέγονταν Ostclub και ήταν και γεμάτο μάλιστα.
Α. Καλή εμπειρία από Βιέννη;
Μ. Ναι, πολύ ωραία. Εμένα η Βιέννη μου αρέσει πάρα πολύ και θέλω να έρθω ξανά, να έχω καιρό να την δω.
Α. Γερμανικά μιλάς τέλεια, έχεις ζήσει εκεί, σπουδές… και γερμανική σχολή Αθηνών;
Μ. Ναι, Γερμανική Σχολή Αθηνών. Πήγαινα και σε ένα δημοτικό σχολείο στο Γαλάτσι που το είχαν ιδρύσει Έλληνες και Γερμανοί γονείς. Οι γονείς μου όμως είναι Έλληνες. Βέβαια, η μητέρα μου, και από εκεί ξεκινούν όλα, είναι η πρώτη Ελληνίδα που δίδαξε ποτέ Γερμανικά στο Γκαίτε την δεκαετία του 60.
Α. Αγαπημένο σου τραγούδι;
Μ. Εξαρτάται από την στιγμή. Όλα περιγράφουν διαφορετικές στιγμές που περνάμε.
Α. Και τώρα κάτι άλλο. Η κρίση στην Ελλάδα. Τι νομίζεις πως θα έπρεπε να αλλάξει; Αν θα μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή, τι θα έλεγες;
Μ. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά…
Α. Ταξιδεύεις πολύ και σίγουρα βλέπεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία…
Μ. Κοίτα, τώρα έχεις πέσει και στην περίπτωση. Οι γονείς μου ταξίδευαν πάρα πολύ και μας έπαιρναν σαν παιδιά μαζί τους, εμένα και την αδερφή μου. Από μωρό ταξιδεύω. Με αυτοκίνητο και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, μεγάλα ταξίδια σε μέρη που δεν υπήρχαν καν Έλληνες. Στο Νεπάλ, στην Ναμίμπια, στο Βιετνάμ, Μεξικό, Γουατεμάλα την δεκαετία του 80. Είχα πάντα μια εικόνα του κόσμου πιο σφαιρική, έβλεπα τα πάντα διαφορετικά από ότι οι συνομήλικοί μου, οπότε δεν ξέρω αν είναι σωστή η δική μου τοποθέτηση. Νιώθω ότι δεν είναι ακόμη η ώρα να μιλήσω για αυτά. Το πρώτο μας μέλημα είναι σίγουρα να κρατήσουμε την ενότητά μας. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία με δύο ταχύτητες… αυτό δεν είναι καλό. Ήδη έχουμε πρόβλημα μεγάλο. Συν όλα αυτά που συμβαίνουν με τις μεταναστευτικές ροές που αγγίζουν τα όρια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο ξενοδοχείο που μένουμε εδώ έρχονται με τα λεωφορεία. Είναι ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα.
Α. Οι Locomondo έχουν καταφέρει το εξής καταπληκτικό, να φέρνουν όλο τον κόσμο μαζί από διαφορετικές φυλές, καταγωγή, κοινωνικές τάξεις…
Μ. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές ομάδες ποδοσφαίρου…
Α. Τι ομάδα είσαι;
Μ. Εγώ είμαι Παναθηναικός… αλλά με τον ΠΑΟΚ τα πάμε πολύ καλά ! Έχει και πολλούς Συλλόγους. Εμείς έχουμε πολύ καλή σχέση και με τον Σαλπιγγίδη.
Α. Έχετε πολλούς διαφορετικούς ήχους στην μουσική σας.
Μ. Κι εμείς από κάπου παίρνουμε έμπνευση. Καμιά μουσική, κυρίως μετά την δεκαετία του 70 δεν γεννήθηκε από μόνη της. Εμείς επειδή έχουμε επηρεαστεί πολύ από τις μουσικές της Καραιβικής, ρέγκε, σκα και όλο αυτό το ρεύμα που είχε έρθει την δεκαετία του 90’ που το λέγανε μεστίζο, σαν τον Μάνου Τσάο, που έμπλεκε πολλές κουλτούρες μαζί κάνοντας ένα δυναμικό ρυθμικό μιξ. Μέσα σε όλο αυτό μπαίνει και η ελληνική παράδοση, με ένα τρόπο αρμονικό και με έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί και ένα ξένο αυτί να το δεχτεί πιο εύκολα. Τι γίνεται.. η ελληνική μουσική αν την παίξεις καθαρά, ό ξένος πολλές φορές δυσκολεύεται να ακολουθήσει. Αφενός μεν λόγω της γλώσσας, αφετέρου λόγω του ότι η ελληνική μουσική έχει πολλά, όπως λέμε στην μουσική, άνισα μέτρα. Δηλαδή έχει τον καλαματιανό που είναι 7/8, έχει τον καρσιλαμά που είναι 9/8, έχει το ζειμπέκικο που έχει 9/4… δεν μπορεί ο άλλος να χειροκροτήσει, δεν μπορεί να καταλάβει π.χ. το ζειμπέκικο. Είναι δύσκολο.
Α. Διαβάζοντας το Βιογραφικό των Locomondo βλέπει κανείς πόσο σπουδαία είναι η πορεία σας μέχρι σήμερα. Έχετε κάνεις σπουδαίες συνεργασίες, όπως αυτή με τον Γερμανό σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν και όχι μόνο. Αυτό που μου αρέσει όμως περισσότερο σε εσάς είναι ότι συνδυάζετε κάτι πάρα πολύ θετικό. Εδώ μας πιάνει που και που «μαυρίλα» και συγκροτήματα όπως εσείς, που έρχονται πολύ σπάνια, μας βγάζουν κάτι πολύ θετικό. Τι σχέδια έχουν οι Locomondo για το άμεσο μέλλον;
Μ. Η αλήθεια είναι πως θα έπρεπε σιγά σιγά να ξαναμπούμε στο στούντιο. Ο τελευταίος δίσκος βγήκε το 2012 και μάλιστα ήταν κάποια κομμάτια, τα οποία υπήρχαν και στον δίσκο της Οδύσσειας, τον ελληνικό, ένας δίσκος που κυκλοφόρησε στην Γερμανία New Day Rising, ο οποίος είχε κομμάτια από τον ελληνικό δίσκο «Οδύσσεια» και κάποια που δεν κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα.
Α. Και το Griechischer Wein?
M. Το Griechischer Wein το είχαμε από το 2010. Τον Udo (Jürgens) τον συνάντησα στο στούντιο στο Βερολίνο, μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ηχογραφούσε τότε το τελευταίο του άλμπουμ και ήμασταν εκεί γιατί γυρίζονταν ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του, με μουσικές αναφορές. Παραλίγο να είμαστε κι εμείς κομμάτι του αφιερώματος, με το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά διάλεξαν μια Αυστριακή στην θέση μας. Τον γνώρισα όμως, μου έδωσε αυτόγραφο και αν ψάξεις στο youtube θα βρεις ένα βίντεο αφιέρωμα με φωτογραφίες.
Α. Πραγματικά, όσες φορές ακούω την μουσική σας, ειδικά οδηγώντας, μου φτιάχνει το κέφι.
Μ. Ξέρεις τι γίνεται…αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί κι εσένα σου φτιάχνει την διάθεση, και σε εμένα τον ίδιο δηλαδή. Εγώ ξεκινάω από το θέμα πως θέλω να μου κάνει καλό. Πολλές φορές όλοι έχουμε άσχημα πράγματα στην ζωή μας και έχω ξεκινήσει να τα βγάλω και να τα κάνω ένα τραγούδι. Και μετά λέω, τι θα γίνει… κάθε φορά, ακόμη και αν έχω ξεφύγει, θα πρέπει το τραγούδι να μου το θυμίζει; Και λέω στοπ. Όχι. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να παράγω κάτι που μου κάνει καλό. Το 90% της μουσικής που παράγουν στην Ελλάδα έχει να κάνει με αρνητικές δονήσεις. Αν ζει κάποιος το 50’ ή το 60’ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Εκείνοι ζούσαν πιο δύσκολα από εμάς και ουσιαστικά εκτονώνονταν τραγουδώντας αυτόν τον πόνο. Η δική μας γενιά σαν από συνήθεια έχει πάρει αυτή την λατρεία του πόνου, σαν να λες «έλα θέλω να γίνω χάλια», καμιά φορά στον τραγουδιστή φωνάζουν από κάτω «κάνε μας χάλια», σαν να φωνάζει η αρνητική σου πλευρά. Η μουσική ασυνείδητα αρχίζει και σε βαραίνει και σε μαυρίζει. Νομίζεις πως περνάς καλά αλλά κατά βάθος τρέφεις την αρνητική σου πλευρά. Έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου πως όταν ακούς θετική μουσική επικεντρώνεται στο φωτεινό κομμάτι του εαυτού σου.
Αν καταφέρεις να το αυξήσεις αυτό αυξάνεις την διάθεσή σου, την υγεία σου, την επιτυχία σου και την στάση σου απέναντι στην ζωή. Έχω αυτή την τακτική για την οποία έχω κατηγορηθεί πολλές φορές, η οποία λέει πως δεν τραγουδάω στενάχωρα πράγματα.
Ως Αλεξάνδρα, νιώθω πραγματικά ευτυχής που γνώρισα έναν τόσο ιδιαίτερα συμπαθή, ευγενικό, φωτεινό άνθρωπο. Ως Ομογενής όμως είμαι περήφανη που υπάρχουν ακόμη αυτοί οι σωστοί εκπρόσωποι της χώρας μου, που τιμούν το όνομα της μικρής μου πατρίδας και θυμίζουν κάτι από τους χρυσούς αιώνες που έγραψε παγκόσμια ιστορία.
Εγώ βέβαια θα συνεχίζω να τραγουδάω μαζί με τον αυστριακό μου σύζυγο (ιδιαιτέρως όταν βρέχει και χιονίζει σε αυτή την κατά τα άλλα πανέμορφη ευρωπαική πρωτεύουσα) «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ!».
Σε ευχαριστούμε Μάρκο!
Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά τον Γιώργο Gstrein για τις φωτογραφίες του.
