Κάποτε θα πρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσουν, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει για πρώτη φορά η Αριστερά.
Βέβαια, κατά την άποψή μου, τέτοια Αριστερά δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά στη χώρα, διότι μέχρι πριν τον Οκτώβριο του 1981 και το ΠΑΣΟΚ για Αριστερά προαλειφόταν.
Αλλά ας μην τους χαλάσουμε το όνειρο.
Η περίπτωση της κ.Παναρίτη, είναι μια ακόμη ενέργεια κλασσικής νεοελληνικής προχειρότητας, που εκθέτει τη χώρα διεθνώς και προσθέτει ένα ακόμη λιθαράκι στην απαξίωση της.
Τα ουσιαστικά ερωτήματα ήταν δύο.
Αν η κ.Παναρίτη διαθέτει τα τυπικά προσόντα που απαιτεί η θέση και
αν η θέση αυτή αφήνει περιθώρια στον εκπρόσωπο της κάθε χώρας να εξυπηρετήσει εθνικά συμφέροντα.
Αν ισχύει το πρώτο και δεν ισχύει το δεύτερο,τότε έγινε πολύς καβγάς για το τίποτε.
Διότι, αγαπητοί σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν θα στέλναμε σε έναν μιλιταριστικό οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ έναν χιλιαστή, έτσι δεν μπορούμε να στείλουμε σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό όπως είναι το ΔΝΤ έναν κομμουνιστή.
Συνεπώς μας βάζετε την υποψία ότι ανταλλάξατε την θετική σας ψήφο στο νέο μνημόνιο (θου Κύριε), με μια αριστερή αγωνιστική ενέργεια για το θεαθήναι.
Επειδή αυτά τα θεαθήναι τα έχουμε δει πολλές φορές στη πρόσφατη ιστορία μας, μήπως να αφήνατε για αργότερα το ”πρώτη φορά”;