Δεν ήταν συγγενείς μου στο ελικόπτερο. Ή μήπως ήταν;
Έχει αξία να γνωρίζεις προσωπικά κάποιον από τους νεκρούς;
Θα γίνει πιο οικείος ο θάνατός του;
Θα νοιώσεις μεγαλύτερη θλίψη;
Ή μήπως θα συναισθανθείς τους δικούς του ανθρώπους;
Όσοι τάζονται στην Πατρίδα είναι συγγενείς εξ αγχιστείας.
Υπάρχει μαζί τους η μυστηριώδης και σιωπηρή σχέση με νήματα αόρατα που σε δένουν με τη ζωή σου. Τη δική σου ζωή.
Είναι οι ήρωες της Ειρήνης που δεν θα σε απασχολήσουν ποτέ με το αν τους κόπηκε ο μισθός, μειώθηκε η σύνταξή τους ή αρρώστησε το παιδί τους και δεν ήταν οι ίδιοι σε θέση να το πάνε στο «Παίδων» ή να ξενυχτήσουν κοντά του, διότι ήταν σε υπηρεσία.
Είναι οι άνθρωποι που θυσιάζουν την προσωπική τους αυτονομία, τον εγωισμό, την ελευθερία για να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Είναι εκείνοι που στερούνται του δικού σου και δικού μου δικαιώματος να απεργήσουν, να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν προνόμια. Γιατί δεν τους το επέτρεψε κανένα Κοινοβούλιο.
Έχουν άλλο αξιακό κώδικα που αρχίζει και τελειώνει στο «Διατάξτε». Παράλογο; Για μένα ναι. Για τους Αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων αυτονόητο δεδομένο.
Αν δεν έχεις πάει μια βόλτα στην Στρογγύλη ή τον Έβρο δεν θα καταλάβεις τι σου λέω. Και γιατί άλλωστε να πας; Δεν υπάρχει συμβατό αξιοθέατο εκεί, μα έντονο συναίσθημα που νοιώθεις μόνο αν σου επιτρέψεις να το νοιώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι πηγαίνουν στρατιώτες στην ακριτική Ελλάδα συχνά αρνούνται να επιστρέψουν σε λιγότερο μάχιμες μονάδες.
Στο δια ταύτα: καθημερινά γίνονται πτήσεις και ασκήσεις από τις Ένοπλες Δυνάμεις που ευτυχώς δεν καταλήγουν σε τραγωδία, σαν την πρόσφατη στην Ελασσόνα. Μπορεί να μην έχεις άμεση γνώση, αλλά καθημερινά μεγάλο μέρος του προσωπικού του Στρατού είναι στις επάλξεις για την ασφάλεια της Πατρίδας, δηλαδή των εδαφών και των πολιτών, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ρίψεις στεφάνων στους ωκεανούς αλλά με συνείδηση και αυτοθυσία. Λέξεις που οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων δεν τολμούν να ξεχάσουν γιατί έχει γίνει δεύτερη φύση τους, έξις, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης.
Εσύ κι εγώ θαυμάζουμε τα F-16 στις Εθνικές Επετείους, αλλά οι Ένστολοι έχουν ξεπεράσει προ πολλού τον θαυμασμό κάνοντας απλώς τη δουλειά τους. Μεριμνούν για την ασφάλεια των Στρατιωτών, των Αξιωματικών και των Πολιτών σε ανύποπτο χρόνο. Την ώρα που ραίνεις με λουλούδια την μπουζουξού ή φτιάχνεις κοιλιακούς στα γυμναστήρια.
Είναι συγγενείς σου και ας μην το γνωρίζεις. Δεν έπλεκε τυχαία κάλτσες για το Αλβανικό Μέτωπο η Σοφία Βέμπο, ούτε εμψύχωνε τους πολεμιστές με το «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά που σκληρά πολεμάτε». Παιδιά που για μας πολεμάτε ορατούς και λανθάνοντες, κρυφούς εχθρούς.
Και μια τελευταία σημείωση: δεν είναι αγιογραφία αυτό που διαβάζεις προς τις Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι ρεαλισμός. Και αν ακόμα πιστεύεις ότι κάποιοι είναι πωρωμένοι και στρατό@@@@@@ θα συμφωνήσω μαζί σου σε κάποιο βαθμό [είναι ανόητη η αυθαίρετη γενίκευση] και θα σου θέσω μια ακόμη παράμετρο: ποιος σου είπε πως η αυτοθυσία και αυτοδιάθεση δεν θέλουν το πάθος;
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των πεσόντων Αξιωματικών εν ώρα Υπηρεσίας. Στις εξ αίματος και στις εξ αγχιστείας.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
