Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Βιέννη
«Η αυλή των θαυμάτων»
Όταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραφε αυτό το θεατρικό έργο, την δεκαετία του 50, που να φανταζόταν πως θα αποτελέσει ένα από τα πιο σημαντικά και διαχρονικά έργα του Ελληνικού Θεάτρου… «Η αυλή των θαυμάτων», όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο συγγραφέας σε σημείωμά του για την παράσταση στο Θέατρο Τέχνης (1957-1958), «βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα (…) όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν, κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι.» Πόσο πιο «σύγχρονα» μπορούν να ηχήσουν αυτά τα λόγια! Η ιστορία επαναλαμβάνεται θαρρώ…
Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και αρχηγός της ελληνοαυστριακής θεατρικής ομάδας „…zur Sonne“ («προς τον Ήλιο») Θοδωρής Λιμήτσιος, το τόλμησε και πάλι, για τέταρτη συνεχή χρονιά, στο αγαπημένο (πια), μικρό αλλά θαυματουργό θέατρο Μπρέτ. Επέλεξε αυτό το μοναδικά διαχρονικό έργο για να μας εντυπωσιάσει τελικά με μια παράσταση που σίγουρα θα αφήσει εποχή στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα της Βιέννης.
Η ομάδα αυτή την φορά πολυπληθής και η επιλογή των ρόλων κερδισμένο στοίχημα. Δανάη Μέρμιγκα, Ξανθή Τοκμακίδου-Τριφούνοβιτς, Χρήστος Λάκης, Όλγα Καίσαρη, Έρη Μπακάλη, Σαντίνα Μαρκέτου, Τάσος Βασιλείου, Νικόλας Σπανός, Ινώ Μάτσου, Βασίλης Μαυραντζάς, Κωσταντίνος Παπαθανασίου, Νίκος Κατράκης, Παναγιώτης Φωτόπουλος. Τα φώτα και τον ήχο επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, τα κοστούμια η Έβελιν Κατσαρού, τα σκηνικά «η αφεντιά μου», την κατασκευή των σκηνικών ο Μάρκους Τσίσσερ και ο Μάρτιν Ποσελμάιερ, την μουσική επένδυση ο Θοδωρής Λιμήτσιος και ο Γιάννης Ψιμόπουλος. Το έργο είχε και γερμανικούς υπέρτιτλους, κάτι που επιμελήθηκαν με πολύ αγάπη και πίστη στο πρωτότυπο του έργου η Σαντίνα Μαρκέτου και ο Γιοχάνες Στίλε, καθώς η Μαριάννα Ζούζουλα πρόσεχε κατά την διάρκεια της παράστασης να συμβαδίζει το ελληνικό με το γερμανικό κείμενο, έτσι ώστε, για άλλη μια φορά, να ευχαριστηθεί και το γερμανόφωνο κοινό.
Η απόλυτη επιτυχία της πρεμιέρας χθες, ζωντανή απόδειξη πως αυτή η σκληρή δουλειά, η προσπάθεια και το μεράκι έχουν λόγο ύπαρξης. Παλιοί και καινούργιοι φίλοι έδωσαν το παρόν και το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού χάρισε χαμόγελα ικανοποίησης και απόλυτης συγκίνησης σε μια τόσο δεμένη και δυναμική ομάδα. Μεγάλη χαρά έδωσε και με την παρουσία της η αντιδήμαρχος της πόλης μας, η «δική μας» Ελληνίδα, Μαρία Βασιλάκου.
Όλοι τους συντέλεσαν με το ταλέντο τους, την έμπνευση και το μοναδικό τους «φως» σε αυτό το μικρό «θαύμα» στην φτωχική αυλή κάπου στην Αθήνα, στον Βύρωνα το 1950. Χαρακτήρες που μας έκαναν να γελάσουμε, να προβληματιστούμε, να ξεχαστούμε, να συγκινηθούμε και τελικά να πιστέψουμε πως όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει και η ελπίδα για αυτό το «καλύτερο αύριο», όσο σκληρός και αν είναι στην πραγματικότητα ο κόσμος που ζούμε.
Ο Ιορδάνης, η Αννετώ, ο Μπάμπης και η Βούλα, ο Στέλιος και η Όλγα, είναι εγώ κι εσύ. Η ζωή τους είναι η ζωή μας, η γλυκόπικρη και τα όνειρά τους, δικά μας που περιμένουν γεμάτα ανυπομονησία άλλα να κατακτηθούν και άλλα να ξεχαστούν μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας.
Όταν σβήνουν τα φώτα και αδειάζει η αυλή, πριν δώσει την θέση της σε μια πολυτελή πολυκατοικία, οι φωνές των ανθρώπων της ηχούν ακόμη. Τα σπίτια είναι άδεια, με μόνο τους «στολίδι» τα αραδιασμένα έπιπλα, για να μας θυμίζουν πως τα άψυχα αντικείμενα μπορεί να ζουν αιώνια αλλά χωρίς τις ψυχές ανθρώπων είναι απλώς ένα τίποτα.
Μπράβο Θοδωρή!
Μπράβο σε όλη την ομάδα!
Ακολουθεί έκθεση εικόνων.
Φωτογραφικό αρχείο: Αλεξάνδρα Καρακοπούλου -Τσίσσερ
Λήψεις: Χριστίνα Καραγιάννη
