Μια σταλίτσα μέσα στο απέραντο, να τί είμαι σου εξηγώ.
Μέσα σε διάφανη γυάλινη σφαίρα πηδάω στον αέρα
και γυρίζω στο καιρό.
‘Οταν με κάνεις να γελώ, πέντε χρονών παιδί γίνομαι
και είκοσι ευθύς όταν με κάνεις να πονώ.
Εξήντα όταν σε σκέφτομαι αχόρταγα, να σε χωρέσω μέσα στο χρόνο
και πέντε τόσο δα όταν με χαϊδεύεις απαλά
με το βλέμμα ουρανό,
σαράντα όταν μιλάω μαζί σου κι εκατό όταν μου φεύγεις
και δεν ακούω τη φωνή σου.
Μα σαν με ‘χτυπάς’, εκατόν πενήντα μονομιάς γίνομαι και χάνομαι
κι αέρας φεύγω απ’τη σφαίρα και σκορπώ.
Αγκάλιασε με στο σύννεφο του χρόνου καλέ μου,
να ταιριάξουν οι στιγμές που η ψεύτρα η ζωή σπάει σε ρωγμές.
‘Απλωσε τα χέρια κι ακούμπησε τη σφαίρα,
κοίτα, σ’ακουμπώ κι εγώ.
Και μεμιάς, φωτίζεται η μέρα…