Ήρθες στις ζωές μας και μας τις άλλαξες.
Στις 17/4 μας τις άλλαξες μόνιμα και οδυνηρά.
Όμως δεν κλαίμε.
Γελάμε,
γιατί το γέλιο αντίκρυ στον θάνατο
είναι ελπίδα ότι κάποτε,
κάπου, θα σε ξανασυναντήσουμε.
Φρόντισες να μη χάσουμε τον δρόμο,
Κοντορεβυθούλη εσύ σε αφιλόξενο δάσος,
αφήνοντας πίσω σου αναμμένους αναπτήρες.
Μικρά διαμαντάκια.
Σαν το παρακάτω.
[iframe width=”420″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/vsqSYCVhs7A” frameborder=”0″ allowfullscreen ]