• Στις 29 Ιουνίου 1874 στην εφημερίδα «ΚΑΙΡΟΙ» ο Χαρίλαος Τρικούπης έγραψε το πολύκροτο ιστορικό άρθρο του υπό τον τίτλο «Τις πταίει». Το αναπάντητο και διαρκές ιστορικό αυτό ερώτημα επεχείρησαν να το απαντήσουν με τρόπο ρηξικέλευθο και με τον ίδιο γενικά προσανατολισμό δύο Έλληνες, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και ο Κώστας Βάρναλης. Το είπαν ωραία: «Δεν φταίμε εμείς/ δεν φταίτε εσείς/ φταίνε οι ΑΛΛΟΙ», τραγούδησε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Ο Κώστας Βάρναλης το είπε ποιητικά και αργότερα τραγουδήθηκε: «Φταίει το κακό το ριζικό μας/ φταίει ο Θεός που μας μισεί/ φταίει το στραβό μας το κεφάλι/ φταίει πρώτα από όλα το κρασί/ ποιός φταίει ποιός φταίει κανένα στόμα δεν το’ βρε και δεν το’ πε ακόμα». Έτσι είναι στην Ελλάδα. Πάντα φταίνε οι ΑΛΛΟΙ.
• Η Κυβέρνηση δεν μπορεί βεβαίως να απομακρυνθεί από αυτή την παράδοση. Η χώρα στενάζει μέσα στην αβεβαιότητα, άκρη δεν βρίσκεται, η μπάλα έχει χαθεί και η μοναδική απάντηση που εκφέρεται είναι μονότονη και συνεχής. Φταίνε οι ΑΛΛΟΙ. Πρέπει να ομολογήσω ότι η απάντηση αυτή διατυπώνεται με μία απροσδόκητη επικοινωνιακή μαεστρία. Ευθέως αντίστροφη με την γενικότερη πολιτική και διαχειριστική ανικανότητα της Κυβέρνησης. Βρίσκει απήχηση και σταθερό προσώρας έρεισμα στην πλειονότητα των Ελλήνων. Το σέβομαι και ως ένα σημείο το συμμερίζομαι. Όμως σοβαρή δημόσια συζήτηση για τις αιτίες τις κρίσης δεν έχει ακόμα γίνει και δυστυχώς δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα ότι κάποτε θα γίνει. Προς το παρόν, ένα ερώτημα έχω να θέσω, ώσπου να καταλήξει κάπου ή να ναυαγήσει η περίφημη σκληρή διαπραγμάτευση.
Εντάξει παιδιά, ok, φταίνε οι ΑΛΛΟΙ. Αλλά ως πότε θα φταίνε αυτοί;
• Σημειώνω για να τα θυμηθούμε αργότερα.
– Από τον Οκτώβριο του 2014 η δημοσκοπική εικόνα ήταν σαφής. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές όποτε και αν γινόντουσαν και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Επέλεξε να τις επισπεύσει. Δεν ήθελε να χάσει, όπως έλεγε τότε ο Αλέξης Τσίπρας, το ραντεβού με την ιστορία. Αξίωνε από την τότε Κυβέρνηση να μην κλείσει καμιά συμφωνία, γιατί θα την ακύρωνε η λαϊκή βούληση. Αξίωνε να μην κλείσει η πέμπτη και τελευταία αξιολόγηση του μνημονίου. Αξίωνε να μην ζητηθεί παράταση στη δανειακή σύμβαση, η οποία θα δέσμευε τη μελλοντική Κυβέρνηση του λαού.
– Είχαν την τύχη να επιτύχουν σχετική πλειοψηφία 149 βουλευτών. Επέλεξαν ως σύμμαχο για να σχηματίσουν Κυβέρνηση όχι το ΠΟΤΑΜΙ αλλά ένα κόμμα που εξακολουθεί και υποστηρίζει ότι στον ελληνικό εναέριο χώρο αμερικανικά αεροπλάνα μας ψεκάζουν με ειδικό υγρό για να είμαστε παθητικοί απέναντι στο μνημόνιο.
– Με την ψήφο του 36% και την αποδοχή του 85% του ελληνικού λαού άρχισαν βλακώδεις μαγκιές, διατύπωναν εξωφρενικές θέσεις αδυνατώντας να κάνουν τη στοιχειωδέστερη ανάλυση της διαπραγματευτικής θέσης των αντισυμβαλλομένων δανειστών. Ενώ συζητούσαν μαζί τους, τους βρίζανε πατόκορφα, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
– Έβαλαν τον Πρωθυπουργό της χώρας σε ένα αεροπλάνο να τρώει τα μούτρα του αναζητώντας συμμαχίες του Νότου, εκθέτοντάς τον στον διεθνή εξευτελισμό, πάλι χωρίς να μπορούν να κάνουν την απλούστατη ανάλυση ότι δυνατότητα τέτοιας συμμαχίας δεν υπήρχε.
– Κατάφεραν να συνασπίσουν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη εναντίον μας. Αυτό για να το πετύχεις θέλει νόμπελ ανοησίας.
– Κορόιδευαν το σύμπαν και τους εαυτούς τους μαζί με τις μετονομασίες της ΤΡΟΙΚΑΣ σε θεσμούς, του μνημονίου σε αναπτυξιακή συμφωνία, είπαν κάθε είδους ψέμα, λες και απευθύνονταν σε έναν όχλο ηλιθίων.
– Μέσα από όλα αυτά έφτασαν στο πρωτοφανές. Στις 20 Φεβρουαρίου υπέγραψαν μνημόνιο χωρίς λεφτά, ενώ μέχρι τώρα είχαμε λεφτά με μνημόνιο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επέστρεψαν στους δανειστές 11 δις.
– Ενώ αναζητούσαν χείρα βοηθείας από τους Αμερικάνους, έσπευσαν να κάνουν ότι μπορούν για να τους κάνουν να αλλάξουν γνώμη. Διατάξεις για την αποφυλάκιση του Ξηρού, αναζήτηση δισεκατομμυρίων που βεβαίως δεν υπήρχαν στη Ρωσία, στη Βενεζουέλα και στο Ιράν. Τρέχα γύρευε.
– Στέγνωσαν τη χώρα. Σκότωσαν την οικονομία. Δεν έχει μείνει τσεντέζι τσακιστό να μην το έχουν πάρει.
– Και τώρα; Επαιτούν. Παρακαλούν. Οδηγούν τον εαυτό τους και τη χώρα στον έσχατο εξευτελισμό. Να παρακαλάμε να βρεθεί μια άκρη και να επιστρέψουμε σε κάποιο είδος κανονικότητας, αντί στη δίνη της πιο βαθειάς φτώχειας που έχουμε ποτέ διανοηθεί.
– Χρειάστηκαν πέντε μήνες για να ανακαλύψουν μια νέα σύμμαχο, την Άγκελα Μέρκελ.
– Τα σημάδια διάλυσης στο κράτος ήδη είναι φανερά. Η υποχρηματοδότηση έχει οδηγήσει τη δημόσια μηχανή πέρα από τα όριά της.
– Μένει η αυταρέσκεια και ο ναρκισσισμός του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου. Δυστυχώς, όμως, κανένα από τα δυο δεν τρώγεται.
• Για όλα βέβαια αυτά δεν φταίνε αυτοί, φταίνε οι ΑΛΛΟΙ.
• Ας περιμένουμε λίγο ακόμα. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε ένα τραγούδι με τον τίτλο «Θα περάσει κι αυτό». Όπως θα το περίμενε κανείς, διάφοροι αριστεροί υπερπατριώτες της δεκάρας τον κράζουν. Έχει όμως δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Τραγουδάω μαζί του: «Είναι η πόλη μου καμένη/ είναι η χώρα μου μισή/ νικητές και νικημένοι/ όλοι χάσαμε μαζί … θα περάσει κι αυτό».