Μυαλό τσαλακωμένο, αυτό που κάποτε ήταν διαυγές. Και αν δεν ήταν;
Και τα μεγάλα σου υγρά μάτια να με κοιτούν με παράπονο. Και να μην μπορώ να το σβήσω. Εκτροχιασμένη από τότε που γεννήθηκα.
Παράταιρη.
Άδειο δωμάτιο. Και ένα ψυχρό λευκό φως να μπαίνει από το παράθυρο. Μόνο το κρεβάτι σου με τα υπέροχα λευκά σεντόνια που μυρίζουν εσύ. Και κάπου εκεί στο ψυχρό φως η ψυχή μου να χορεύει πάνω σε θραύσματα. Γυαλιά και γκρεμίσματα να μπήγονται στα πόδια και να χορεύει ματωμένη.
Και να φωνάζεις «σταμάτα» αλλά να είναι αργά. Και να θέλω να ξεριζώσω τα μαλλιά μου, την σάρκα μου, να φτύσω τα δόντια μου, να βγάλω την καρδιά μου να στην δώσω. Και ας μην την θες. Και ας μην άγγιξες ποτέ πραγματικά.
Συμφωνία κακόφωνη και η φωνή μου αιώνια φάλτσα συνεχίζει να σου φωνάζει. Και η ρήξη μέσα μου που συγχρονίζεται στον ρυθμό της παράνοιας. Κάποιοι μισούν την βροχή. Εγώ δεν ήμουν από αυτούς. Εγώ την λάτρευα.
Ηρεμία.
Τώρα είδες τον χειρότερο μου εαυτό.
Με παίρνεις αγκαλιά.
Ο κόσμος υπάρχει. Και έχει χρώματα.