Και ξαφνικά – όχι και τόσο ξαφνικά η αλήθεια είναι- οι οθόνες μας, τα παράθυρα στον κόσμο μας, μαύρισαν. Έγιναν μια μαύρη τρύπα σαν αυτές που ρουφάνε τα πάντα γύρω τους, μέσα τους… στο παγωμένο διάστημα.
Όχι και τόσο ξαφνικά λοιπόν, ο αέρας μας τελείωσε. Πάπαλα. No more. Φινίτο.
Δεν φτάνει τελικά για όλους αυτός ο αέρας. Και χωρίς αέρα κανείς δεν ζει. Ξέρετε, αυτό το πολύτιμο το οξυγόνο. Το άχρωμο, το άοσμο, το αόρατο.
Αδιανόητο το πόσο εύκολα κόβεται!
Χραπ και μαύρο. Στις οθόνες μας, στις ψυχές μας, στις σκέψεις μας.
Κι ο κόσμος, αυτός πίσω από τις οθόνες, εγώ κι εσύ, ξαφνικά – όχι και τόσο ξαφνικά- συγχρονίστηκε!
Παράξενο πώς γίνεται αυτό όταν μας χωρίζει ο ωκεανός, η ιστορία, η άβυσσος. Κι όμως… γίνεται. Να που γίνεται. Να που ο αέρας που αναπνέουμε είναι ο ίδιος για όλους.
Αυτό το οξυγόνο που λέγαμε πριν … το άχρωμο, το άοσμο, το αόρατο.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr