Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις
PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007
Τώρα, τι να πω!
Ν’ αρχίσω τις κοινοτοπίες όπως, π.χ., «…χωρίς τα παιδιά δεν θα υπήρχε ανθρωπότης…», ή «…όλοι μας κάποτε υπήρξαμε παιδιά…» ;
Μπα, δεν λέει!
Τολμώ, όμως, να προχωρήσω σε μιαν άλλη κοινότοπη επισήμανση :
Μην περάσει ποτέ από τον νου σας ότι τα παιδιά είναι, απλώς, μικρογραφίες ενηλίκων. Καμία σχέση.
Πρόκειται για έναν ξεχωριστό ανθρώπινο πληθυσμό, υπέροχο, αθώο, χειριστικό, σκληρό, ειλικρινή, γοητευτικό, πονηρό, αυθόρμητο, τρυφερό, αμείλικτο, χαριτωμένο, ανεπιτήδευτο, διαθέτοντα ακράδαντη λογική, πνευματώδη, μ’ άλλα λόγια, εντελώς απρόβλεπτο, και σ’ αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό οφείλεται η γοητεία του!
Τρελαίνομαι για ιστορίες με παιδιά!
Μου κάνει ευχαρίστηση, λοιπόν, να μοιραστούμε κάποιες απ’ αυτές που ανθολόγησα από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον μου :
ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ, ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΠΑΡΑΦΡΑΣΕΙΣ !
Στην Χριστίνα
Όταν η μεγάλη μου η κόρη ήταν μικρή, ήταν αρκετά ζόρικη και απαιτούνταν να είσαι εφευρετικότατος σχετικά με τους τρόπους που έπρεπε να επινοήσεις για να την κρατήσεις απασχολημένη, (και ήσυχη), για αρκετή ώρα!
Η μητέρα της ήταν καλή σ’ αυτό!
Κάποια στιγμή λοιπόν, της έδωσε ένα μπλοκ ζωγραφικής, κάτι νερομπογιές, ένα πινέλο, ένα ποτηράκι με νερό, κι ένα πανάκι!
Πω, πω, γλέντια!
Βουτώντας το πινέλο στο ποτήρι, το χειριζόταν μάλλον επιθετικά, σαν όπλο, ενάντια στις μπογιές της και μόλις το πινέλο «γέμιζε» ικανοποιητικά, επέκτεινε την επίθεση στο χαρτί, ενώ στην συνέχεια, αφού τελείωνε με το συγκεκριμένο χρώμα, ξαναβουτούσε το πινέλο στο νερό, το ξέπλενε, (ο θεός να το κάνει ξέπλυμα), το στέγνωνε πρόχειρα με το πανάκι και εξαπέλυε την επόμενη εικαστική επίθεση με άλλο χρώμα!
Η διαδικασία επανελήφθη πλειστάκις μέχρι την ολοκλήρωση του εγχρώμου αριστουργήματος…
Εννοείται ότι στο τέλος, το νερό είχε χάσει κάθε ίχνος διαύγειας, ενώ υπολείμματα μπογιάς, διαφορετικής σε κάθε σκούπισμα, παρέμεναν στο κουρέλι κάθε φορά που το χρησιμοποιούσε, καλύπτοντας σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του, έτσι ώστε το ταλαίπωρο πανάκι να έχει μετατραπεί μετά από λίγο, σ’ ένα εντυπωσιακό multi-colorύφασμα!
Αφού ζωγράφισε η μικρή όσο ζωγράφισε, ξέπλυνε για τελευταία φορά το πινέλο, το σκούπισε και άρχισε να τακτοποιεί τα υλικά που χρησιμοποίησε.
Τελευταίο στην σειρά τακτοποίησης ήταν το πολύχρωμο πανάκι, οπότε, το πιάνει με τα δυό χεράκια της, το απλώνει μπροστά στο πρόσωπό της, το παρατηρεί επισταμένα και παρατεταμένα, και αναφωνεί θριαμβευτικά:
« Κοίτα μαμά ! Τέχνη Αφηρημάδας!»
Μπορείς, οπωσδήποτε, να το πεις κι έτσι…!
ΠΕΡΙ ΑΓΡΙΩΝ ΘΗΡΙΩΝ ΕΝ ΓΕΝΕΙ
Στον Αλέξανδρο
Βρισκόμαστε στο Καστελλόριζο με πολύ καλούς μας φίλους και τα δυο τους αγοράκια.
Τις μέρες που είμαστε εκεί, το νησί έχει δεχθεί μία πρωτοφανή απόβαση χιλιάδων, αγνώστου προελεύσεως, μεδουσών, τόσο πολλών, που καλύπτουν κατά τόπους την επιφάνεια της θάλασσας, σε βαθμό που να μην μπορείς να δεις τον βυθό, ούτε στα πολύ ρηχά!
Όχι και ό,τι καλύτερο για να σου τύχει στις ολιγοήμερες διακοπές σου στο ονειρεμένο μας νησάκι!
Εκτός του ότι, δικαιολογημένα, υπάρχει μια δυσαρέσκεια, υπάρχει και αρκετή γκρίνια στην ομήγυρη.
Παρά ταύτα, προσπαθήσαμε, αντιδρώντας, να δραστηριοποιηθούμε, προμηθευόμενοι απόχες και επιδιδόμενοι, υποτυπωδώς, σε ένα είδος μάταιου «ψαρέματος» των σιχαμένων εισβολέων.
Μάταιο ξε-μάταιο, εξελίχθηκε σε καθημερινή δραστηριότητα της ομάδας, μιας και, ούτως ή άλλως, μπάνιο δεν μπορούσαμε να κάνουμε!
Δεδομένων των συνθηκών, βρεθήκαμε, σε ανύποπτο χρόνο, οι γονείς με τα κουτσούβελά μας και τις απόχες μας, ν’ ασχολούμαστε συστηματικά με την, (αναποτελεσματική), αλιεία των μυριάδων μεδουσών και να καμαρώνουμε με τις «κυνηγετικές» επιδόσεις μας!
«…Εγώ έπιασα τόσες μέδουσες…!»,
«κι εγώ έπιασα τόσες…!», και
«…πόσες μέδουσες έπιασες εσύ ;» και να’ σου πάλι απ’ την αρχή οι κομπασμοί και τα παινέματα!
Σε κάποια στιγμή, πώς μού ‘ρθε, κυρίως για να εκτονώσω λίγο την κατάσταση από την δυσαρέσκεια λόγω της παρουσίας των πολυάριθμων γλοιωδών μαλακίων, επιστράτευσα την οργιώδη φαντασία μου κι άρχισα ν’ αυτοσχεδιάζω καθ’ υπερβολήν, με τους αριθμούς αλιευθεισών μεδουσών και υπολοίπων, (ανύπαρκτων), ζωικών δειγμάτων που υποτίθεται ότι είχα αποκομίσει σαν λεία από την εξόρμηση με την απόχη μου!
Για παράδειγμα : « Εγώ σήμερα μάζεψα 17 μέδουσες, και 2 άλογα, και 3 ρινόκερους, και μία καμηλοπάρδαλη!»
Πω ρε τι έγινε αδελφέ μου ! Ξέσπασε επιδημία!
Λες και μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, αρχίσαμε όλοι μας, εκτός από τα κατορθώματά μας με τις μέδουσες, ν’ αραδιάζουμε εντυπωσιακά νούμερα από τα πιο απίθανα ζώα του πλανήτη που, τάχα μου, παγιδεύσαμε στις απόχες μας :
«…κι εγώ, 23 μέδουσες, και 5 ελέφαντες και 2 πιγκουίνους…»,
«…κι εγώ, 37 μέδουσες, και 8 αρκούδες, και 4 καρχαρίες και…»
«…κι εγώ, 29 μέδουσες και 3 λύκους, και 5 κροταλίες και…»
Ο μόνος που δεν είχε ανοίξει το στόμα του μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο ψευτιάς, ήταν ο, βία πεντάχρονος, Βενιαμίν της παρέας, ο οποίος παρακολουθούσε με γουρλωμένα μάτια, εντυπωσιασμένος από την παρανοϊκή παρέλαση των απίστευτων θηρίων που χώρεσαν στις απόχες των υπολοίπων !
Αφού, λοιπόν, ξεκαρδισμένοι, «του δώσαμε και κατάλαβε» με τις τερατολογίες μας, αρχίσαμε να ρίχνουμε λίγο τους τόνους, οπότε άδραξε ο μικρός την ευκαιρία και ορθώνοντας το ανάστημά του, άρχισε κι αυτός ν’ απαριθμεί :
«… κι εγώ, σήμερα, μάζεψα 5 μέδουσες, 2 σκαντζόχοιρους, 3 ιπποπόταμους και …30 ΑΤΟΚΕΣ ΔΟΣΕΙΣ !!!»
Ξεγούρλωσε ο μικρός τα μάτια, ευχαριστημένος που κατάφερε να μας αποστομώσει, και τα γουρλώσαμε όλοι οι υπόλοιποι, μένοντας με το αποστομωμένο στόμα μας ορθάνοιχτο, μη μπορώντας, μέσα στα τρελά γέλια, να συνειδητοποιήσουμε τι είχε ξεστομίσει ο πιτσιρικάς και με ποιόν πολύπλοκο μηχανισμό, το μυαλουδάκι του συμπεριέλαβε στα άγρια θηρία της ζούγκλας τις αιμοβόρες 30 άτοκες δόσεις, (τι είπε ρε το άτομο !), οι οποίες, εννοείται, έκτοτε, έχουν θέση παροιμίας στην παρέα μας!