Τέτοιες ημέρες, αρχές Απριλίου του 1992, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έτσι κι αλλοιώς είχε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, περνούσε δύσκολες μέρες. Η χρονιά δεν είχε ξεκινήσει καλά. Στην χώρα και κυρίως στην Θεσσαλονίκη ξεσπούν μεγάλες κινητοποιήσεις με πρωτοβουλία της εκκλησίας και μια “υπερπατριωτική” μερίδα του πολιτικού κόσμου με αφορμή και κεντρικό σύνθημα την μη αναγνώριση από την Ελλάδα κράτους με την ονομασία «Μακεδονία» αλλά ούτε και με παράγωγά του.
Στο βάθος του προβλήματος ένας γνώριμός μας με το όνομα Αντώνιος Σαμαράς, Υπ. Εξωτερικών τότε, πρωθυπουργός σήμερα. Μητσοτάκης και Σαμαράς είναι στα μαχαίρια καθώς ο τελευταίος προσπαθεί να υλοποιήσει μια προσωπική γραμμή αδιάλλακτης στάσης έναντι των Σκοπίων, που είναι αντίθετη τόσο με την κυβερνητική γραμμή όσο και με τις αποφάσεις του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών που συγκλήθηκε υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Στις 13 Απριλίου 1992, ύστερα απο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο Κ. Καραμανλή, ο Κ. Μητσοτάκης ανακοινώνει την αποπομπή του Σαμαρά και την ανάληψη του Υπ. Εξωτερικών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ήταν η αρχή του τέλους της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Σκάλισα ως συνήθως το αρχείο μου και ξέθαψα το σκίτσο που παραθέτω.
7 Απριλίου 1992, πεθαίνει ο Αντώνης Τρίτσης ενώ είναι δήμαρχος Αθηναίων. Ένας χαρισματικός άνθρωπος, οραματιστής, επαναστάτης, διανοούμενος, αθλητής. Ένας φίλος.
