Είναι όρος της δημοφιλίας: ό,τι συμβαίνει καλό ή κακό παίρνει άλλη διάσταση αν ο πρωταγωνιστής είναι γνωστός από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή την Τέχνη.
Κι όμως, καθημερινά πεθαίνουν πολλοί νέοι άνθρωποι που επίσης έχουν παιδιά ανήλικα, που επίσης έχουν γονείς και φίλους που τους κλαίνε, που επίσης κουβαλούν βαριά μοίρα από δω και κάτω.
Αλλά δεν τους γνωρίζουμε από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή την Τέχνη.
Δεν είναι λιγότερος ο πόνος, δεν είναι λιγότερο καλά παιδιά αυτά τα μη δημοφιλή που “φέυγουν” ξαφνικά.
Στον πόνο και στον θάνατο όλοι είμαστε το ίδιο.
Πλούσιοι και φτωχοί, γνωστοί και άγνωστοι, δυνατοί και αδύναμοι.
Γι’ αυτό μην ξανακούσω για συγκλονιστική είδηση με αφορμή τον αιφνίδιο θάνατο της Αλεξίας Αλεξιάδου.
Στην σκληρή θέση της γλυκύτατης κυρίας Βέφας έχουν βρεθεί άπειρες άλλες μανούλες που δεν είχαν και την τύχη γνωστοί και άγνωστοι να τηλεφωνήσουν προκειμένου να συμπαρασταθούν και να εκφράσουν την οδύνη τους.
Την όποια οδύνη τους…
Δυστυχώς!
Γιατί όταν το πένθος χτυπά την πόρτα, δεν μετρά δημοφιλείς και μη. Μόνο ανθρώπους.
Και όταν μετράς την απώλεια, θρηνείς ως κανονικός άνθρωπος, όχι ως δημοφιλής και επιτυχημένος.
Γιατί απέναντι στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι.
Πλούσιοι και φτωχοί, γνωστοί και άγνωστοι, δυνατοί και αδύναμοι.