• Αυτές τις μέρες προσπάθησα με αληθινό κόπο να βρω ένα νήμα δικαίου, έστω κι αν διαφωνώ, με την απίστευτη επίθεση που έχει
εξαπολυθεί στο εισόδημα της «βαθιάς ψυχής» της ελληνικής παραγωγικής μηχανής. Τη μικρή και μεσαία αστική τάξη. Όχι μόνο δεν υπάρχει
έστω κι αμυδρά η οποιαδήποτε δικαιική βάση, όχι μόνο δεν υπάρχει λογικός ειρμός, αλλά το πράγμα είναι ακόμα βαρύτερο. Βαθαίνει αυτό που ο Α. Δοξιάδης αποκάλεσε «αόρατο ρήγμα». Η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, αλλά και το ελεύθερο επάγγελμα παρωθείται στη παρανομία και στη
φοροδιαφυγή, αυτή τη φορά όχι για να πλουτίσει, αλλά για να επιβιώσει. Αυτοί που πραγματικά θα πλουτίσουν, μέσα απ’ αυτή την επίθεση, είναι ο
παράδοξος εσμός παλιών και νεοπαγών λαμόγιων που διαθέτουν το απαραίτητο δόντι, τον απαραίτητο μπάρμπα και τις κατάλληλες δικτυώσεις στον
κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό. Θα συσσωρεύσουν πλούτο και δύναμη μέσα στο μπάχαλο που κάθε μέρα που περνάει εδραιώνεται, σ’ αυτό που κατ’
ευφημισμό πια αποκαλούμε «πραγματική οικονομία». Πρόκειται για μια άναρχη και ασύντακτη αναδιανομή της φτώχιας και της μιζέριας. Όπως
διαμορφώνεται το σκηνικό το ποιος θα εξουθενωθεί εντελώς και ποιος θα επιβιώσει, δηλαδή ποιες θα είναι οι μεσοπρόθεσμες συνέπειες της πολιτικής που
εξελίσσεται δεν μπορεί με ακρίβεια να προβλεφθεί. Βέβαιο είναι ότι η χώρα περνάει οριστικά σε μόνιμη κρίση και διαρκή κηδεμονία. Είχα γράψει παλιότερα
ότι η αδέξια αριστερά είναι η σκληρότερη δεξιά.
• Μου ήρθε στο νου η εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού να δηλώνει εν μέσω αγανακτισμένων διαδηλωτών ότι υποστηρίζει και εντάσσεται στο
κίνημα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Συγκεκριμένα είχε πει ότι δε θα πληρώσει το άδικο χαράτσι της ΔΕΗ. Αργότερα το διόρθωσε λέγοντας ότι δεν
διαθέτει ακίνητα, επομένως δε χρωστάει το χαράτσι. Τι να την κάνεις τη διόρθωση. Η ζημιά είχε ήδη γίνει. Είχε μονταριστεί οριστικά η πολιτική της ανοιχτής
ψευτιάς και της αδίστακτης απάτης, επηρεάζοντας την εκδήλωση του θυμού ή της απόγνωσης μεγάλης κατηγορίας πολιτών. Δε θα ξεχάσω το βλέμμα ιερής
αγανάκτησης και το ταχύ βήμα πολλών που σηκώνανε τις μπάρες στα διόδια για να περάσουν δωρεάν. Αλλά και την γενικευμένη απειθαρχία στις
υποχρεώσεις των πολιτών προς το κράτος, με εφαλτήριο μια απατηλή και καθοδηγημένη από τον ΣΥΡΙΖΑ ψευδαίσθηση. Ότι ο «άλλος δρόμος», εκείνος της
επιστροφής στην ευτυχία, τη ραστώνη και τα εύκολα λεφτά ήταν κάτι απλό. Αρκεί να ψηφίζαμε ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι το αγκίστρι χώθηκε βαθιά στο
κοινωνικό σώμα. Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο. Και το βλέπουμε να εκδηλώνεται σήμερα σχεδόν σε όλες του τις πτυχές. Λέω «σχεδόν» γιατί είναι
βέβαιο ότι έπονται κι άλλες. Από το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» περάσαμε οριστικά στο «όλα εδώ πληρώνονται». Και θα πληρωθούν όλα μέχρι κεραίας.
Γιατί η ψήφος, το δαγκωτό που λέγαν οι παλιοί, είναι μια σφαίρα που όταν την ρίξεις δε ξέρεις που θα πάει. Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται όπου κι αν πάει η
σφαίρα. Όταν λοιπόν το ΠΑΜΕ επιχειρεί να περικυκλώσει το Μαξίμου, ενστικτωδώς περνάει από το μυαλό μου το ερώτημα. Ο πρωθυπουργός πού βρίσκεται;
Μέσα στο Μαξίμου ή μεταξύ των αγανακτισμένων;
• Ελάχιστοι άνθρωποι κέρδισαν την αθανασία της σκέψης. Οι ίδιοι δυστυχώς δεν το ξέρουν, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μετά θάνατον.
Άλλοι κέρδισαν την αθανασία της σκέψης γιατί επιβεβαιωνόταν διαρκώς μέσα στη κοινή εμπειρία, παρά τη μεταβλητότητα των εποχών. Άλλοι κέρδισαν την
αθανασία παρ’ όλο που η σκέψη τους δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Οι ουτοπίες διαρκούν και το μέλλον τις συντηρεί γενιά με τη γενιά, με τον έναν ή τον
άλλον τρόπο. Ένας απ’ αυτούς που κέρδισαν την αθανασία της σκέψης ήταν κι ο Νικολό Μακιαβέλι. Ο μεγάλος μάγιστρος της δημιουργικής ραδιουργίας,
της τεχνικής της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας, του τρόπου με τον οποίο ο ηγεμόνας μπορεί να αδικεί, χωρίς να υφίσταται καμιά συνέπεια.
Αντίθετα μάλιστα, να δυναμώνει μέσα από την αδικία. Είναι υπό κάποια έννοια αυτό που ονομάζουμε πολιτικό αμοραλισμό. Απουσία αρχών. Αυτοσκοπό της εξουσίας. Λένε πως ο πρωθυπουργός είναι θεωρητικά απαίδευτος. Η αλήθεια είναι πως πρώτα και κύρια είναι κοινωνικά απαίδευτος. Δεν έχει ιδέα για το τι είναι ο μόχθος και το άγος της πραγματικής ζωής. Αυτή είναι η πραγματική απαιδευσία του. Κατά τα λοιπά από διάφορα σχόλια και λόγια του εικάζω ότι έχει κάποια θεωρητική εκπαίδευση στη πολιτική.
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι τον έχει ξεσκονίσει. Τον έχει μάθει απ’ έξω. Τον εφαρμόζει πιστά. Ο σημερινός πρωθυπουργός
είναι η προσωποποίηση του πολιτικού αμοραλισμού. Δεν έχει οποιονδήποτε δισταγμό να λέει και να ξελέει, να μεταβάλλει την πορεία του 180 μοίρες, αρκεί
να εξυπηρετείται ο μοναδικός του στόχος. Η διατήρηση της εξουσίας με οποιοδήποτε κόστος και με οποιονδήποτε τρόπο. Η οίηση που ο ίδιος παραδέχθηκε
ότι νιώθει γιατί έγινε σαράντα χρονών πρωθυπουργός και δεν κατάγεται από τζάκι θα μπορούσε να είναι – κι από μένα προσωπικά είναι – απολύτως
αποδεκτή και δικαιολογημένη. Όπως όμως πολιτεύεται, θάρθει η ώρα που η οίηση αυτή θα κατακρημνιστεί από τα γεγονότα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,
ο παλαιότερος, έλεγε το εξής: «Στην Ελλάδα μας αρέσει να δημιουργούμε είδωλα. Όχι για να τα λατρεύουμε, αλλά για να έχουμε τη χαρά να τα
γκρεμίζουμε».
• Ο αμοραλιστικός τακτικισμός και η μεγάλη αμηχανία των πολιτών, που εκδηλώνεται και στις δημοσκοπήσεις, μπέρδεψε για τα καλά την αντιπολίτευση.
Την αντιπολίτευση του λεγομένου ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου. Η αντίθεση στα προωθούμενα μέτρα είναι άτσαλη κι ελάχιστα πειστική. Είναι βέβαιο ότι
παρά τις οποιεσδήποτε ενστάσεις, στα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης, αν είχε συνεχίσει ένα χρόνο ακόμα, όχι μόνο δε θα είχαμε αυτό το χάλι,
αλλά θα ήμασταν στο κατώφλι υπέρβασης της κρίσης, όπως έγινε στην Ιρλανδία, όπως γίνεται σήμερα στην Κύπρο και αλλού. Όμως ο αντιπολιτευτικός
λόγος όπως σήμερα συνολικά εκδηλώνεται είναι στείρος. Ουδείς αρθρώνει με τρόπο συγκεκριμένο και κατανοητό – από το φόβο του πολιτικού κόστους,
αλλά και από ανεπάρκειες – ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Δυστυχώς ο αντιπολιτευτικός λόγος είναι βαθιά ελλειμματικός και μερικές φορές
διακατέχεται από τη παραδοσιακή μικροπολιτική κουτοπονηρία. Λείπει η τόλμη. Σε μια μάλιστα εποχή που η χώρα αδυνατίζοντας συνεχώς γίνεται όλο και
πιο ευάλωτη όχι μόνο απέναντι στον εαυτό της και τις παθογένειες της, αλλά και απέναντι σε κάθε απρόβλεπτο παράγοντα που ενδεχομένως να προκύψει
από την περίπλοκη διεθνή συγκυρία.
• Όλα εδώ πληρώνονται. Είναι ένα μάθημα που πρέπει να το μάθουμε καλά. Το περαιτέρω ερώτημα που θα ανακύψει είναι από πού θα πληρωθούν τα
«όλα αυτά». Πλούτος δε δημιουργείται και τα λεφτά από τα στρώματα και τα ντουλάπια λιγοστεύουν. Οι Βούλγαροι πρέπει να ανεγείρουν στη Σόφια το
Ηρώο του Τσίπρα. Για την ελληνοβουλγαρική φιλία και τη διεθνή αλληλεγγύη. 10.000 ελληνικές επιχειρήσεις έχουν ήδη μετεγκατασταθεί στη γείτονα
χώρα. Δημιούργησαν στη Βουλγαρία 400.000 νέες θέσεις εργασίας. Ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει αγόγγυστα για τη δημιουργία νέων θέσεων
εργασίας στη Βουλγαρία.
* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr