Στο “χωριό”, με υποδέχτηκαν τα πολύχρωμα λουλούδια της Άνοιξης.
Είχα σκαρφαλώσει με τα σχοινιά της τεχνολογίας σε κείνα τα βράχια.
Τα ξεζώστηκα και διάβηκα την πύλη του.
Βγήκα στον πλακόστρωτο κεντρικό δρόμο.
Ένα δρόμο πλαισιωμένο μοναδικά με ζωγραφιστά σπίτια που γεμίζουν τα μάτια με υπέροχες εικόνες.
Γραφικά, διακοσμημένα με μπαλκονάκια και λουλούδια, όλα φτιαγμένα με ξεχωριστό γούστο και αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον!
Πήρα βαθιές ανάσες!Κοίταξα δεξιά κι αριστερά!
Χάζευα τη φοβερή ησυχία και την γαλήνη!
Αγνάντεψα τις κορφές τριγύρω…ογκώδη βουνά που κόβουν την ανάσα.
Oι Άλπεις υψώνονταν επιβλητικά, ακόμα χιονισμένες.
Στήθηκα για τη φωτογραφία…όμορφη ανάμνηση, από το “χωριό΄”, το Μύρρεν των Ελβετικών Άλπεων, να συνοδέψει τον πρωινό μου καφέ …
Με πάθος και αφοσίωση, αντί να την ακολουθώ εγώ, μ’ακολουθεί εκείνη αφήνοντας χαρακιές στη μνήμη…
Μιλώ για τη φύση της Ελβετικής γης, που τόσο όμορφα καταγράφει μουσικά με τους λαρυγγισμούς της η Melanie Oesch σ’αυτό το yodeling.
Ιχνηλατώντας τα βήματα που καθόρισαν την ιδιότυπη τέχνη του, μιας παραδοσιακής μορφής τραγουδιού που αναπτύχθηκε στις ελβετικές Άλπεις, ρουφάω τον καφέ ταξιδεύοντας νοερά…
