Σκυφτοί στην καθημερινότητα ξεχνάμε πολλές φορές να σηκώσουμε το κεφάλι για να δούμε την ομορφιά γύρω μας, αυτήν που υπάρχει παντού αρκεί να έχουμε θέληση και μάτια να την αναγνωρίσουμε.
Να λοιπόν μια τέτοια ματιά -δικιά μου πρώτα πρώτα, μα τώρα και δικιά σας ελπίζω. Ακόμα μια πόρτα από την Λαχανιά και μια ελιά, εκεί κοντά στον Αη Γιώργη. Γι αυτήν διάλεξα δυο λόγια του Ρίτσου να την συνοδέψουν.
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει το φως τις ορφανές ελιές και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
Ο δρόμος χάνεται στο φως και ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ’ οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.
Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο.
Γιάννης Ρίτσος
Bent over our daily chores and problems we often forget to raise our eyes to see the beauty around us, The beauty that is everywhere, as long as we have the eyes and the will to see it. So, here’s one more gate from Lachania and an olive tree near St. George. For this last one I chose a few line from Giannis Ristsos to go with it.
Sorry because I cannot -will not even attempt- to translate Ritsos for you.
