Έχω πάει λαϊκή … στο Νάσμαρκτ της Βιέννης, της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου-Τσίσσερ

 

Με ελαφρύ σχετικά ρουχισμό, γυαλιά ηλίου, τσαντούλα περασμένη διαγωνίως και άνετα υποδήματα νιώθουμε πανέτοιμες για εξόρμηση με την μητέρα μου. Η ερώτηση όμως που πρέπει να κάνουμε πριν ξεκινήσουμε είναι η πιο σημαντική από όλα…. κατά που βαδίζουμε;

 

Πρακτικές όντας, έχουμε κάτι δουλίτσες να συνδυάσουμε και έτσι ο δρόμος μας πηγαίνει προς την ξακουστή «λαική» αγορά της Βιέννης, το Νάσμαρκτ. Τι καλύτερο θα μπορούσαμε να σκεφτούμε από έναν περίπατο ανάμεσα στα κιόσκια και τα μαγαζάκια όλων των εθνικοτήτων σε έναν «διάδρομο» που συμπεριλαμβάνει γύρω στα 123 μαγαζιά και καλύπτει στο μήκος της το 4ο μέχρι το 6ο διαμέρισμα (Μπετσίρκ) της πόλης. Μιλάμε για πολύ περπάτημα, όχι αστεία!

 

Λαχανικά, βιολογικά κρέατα και αλλαντικά, είδη δώρων, ασιατικά μαγαζιά, ψαράδικα, φούρνοι είναι μερικά από τα μαγαζιά που μπορεί να βρει κανείς εδώ. Πωπω, χαζέψαμε τόσο πολύ που δεν ξέραμε τι να πρωτοαγοράσουμε, ξεχάσαμε και τι χρειαζόμασταν τελικά με τέτοια ποικιλία. Ναι, ξέρω πολύ καλά τι θα με ρωτήσετε τώρα σε αυτό το σημείο… ελληνικό μαγαζί έχει; Η απάντηση είναι όχι. Τα τούρκικα μαγαζιά (ξέρω πως μας πονάει καταβάθος αυτό που θα ακολουθήσει) έχουν συνήθως και ελληνικά προϊόντα. Άν για παράδειγμα, θέλει κανείς να φτιάξει τυροπιτούλα «αλά μαμά» με έτοιμο φύλο, πιο εύκολα θα το έβρισκε σε τουρκικό μίνι μάρκετ ζητώντας το σαν φύλο για μπακλαβά, παρά στα κανονικά σούπερ μάρκετ (υπάρχει τέτοιο προϊόν, αλλά αρκετά δυσεύρετο).

 

Τα καφέ και τα «εναλλακτικά», έθνικ εστιατόρια στο Νάσμαρκτ, πολλά. Θέλεις να φας τα καλύτερα ασιατικά νούντλς; Έχει. Θέλεις ψάρι και όστρακα; Έχει. Θέλεις ισραηλίτικες σπεσιαλιτέ; Έχει. Εδώ μπορεί να δεις επώνυμους και ανώνυμους όλων των ειδών. Όπως και τα μαγαζιά έτσι και ο κόσμος, αλαλούμ.

 

Η αγορά αυτή ξεκίνησε να υπάρχει από το 1780, όπου πουλιόντουσαν κυρίως γαλακτοκομικά προϊόντα  Το 1793, όλα τα φρούτα και λαχανικά που μεταφέρονταν οδικώς στην Βιέννη εναποτίθονταν στο τότε Νάσμαρκτ, ονόματι Κέρτνερτορ. Κατά μήκος της αγοράς αυτής μπορεί να παρατηρήσει κανείς το ομοιόμορφο στιλ των σταθμών του μετρό, από τον 18ο αιώνα. Ακόμη και οι δημόσιες τουαλέτες έχουν κρατήσει το στιλ τους… όλα σε αυτή την πόλη είναι επιφανειακά αρμονικά.

 

Οι ορδές των τουριστών βέβαια χωρίς τελειωμό. Ο κόσμος που έχει μαγαζιά εδώ συνηθισμένος στον πανικό. Και που να ερχόμασταν και Σάββατο…

Τι το θες, ακόμη και σε αυτό μπορούμε να παραδειγματιστούμε. Φαντάζομαι μια Βαρβάκειο Αγορά «τακτοποιημένη», με ωραία κιόσκια, καθαρά και τον κόσμο να ψωνίζει με «οικολογικά» καλαθάκια στο χέρι. Τους πωλητές να εξυπηρετούν τον κόσμο με κλασσικές ελληνικές ατάκες λαϊκής  χωρίς τηλεοπτικά κανάλια να ανακατεύονται στα πόδια τους (για να τους παίζει μετά ο Λαζόπουλος και να γελάμε με τα χάλια μας). Το να κοιτάζει κανείς μπροστά είναι πλεονέκτημα… το να κάνει όνειρα ακόμη μεγαλύτερο…