Τέτοιες μέρες του 1974, ο τόπος βούιζε από φήμες. Είχε προηγηθεί μια ραγδαία εξέλιξη γεγονότων… η εξέγερση του Πολυτεχνείου η ενδο-χουντική φαγωμάρα και η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη, το χουντικής έμπνευσης πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και τώρα η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τα ξένα ραδιόφωνα που κρυφακούγαμε, το BBC, Deutsche Welle, η Μόσχα προανήγγειλαν την πτώση της χούντας.
Όλοι τώρα είμαστε σε αναμονή, σήμερα, αύριο, μεθαύριο πέφτει το όρνιο. Το θέμα δεν ήταν “αν” μα “πότε”. Αν και ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά, πως το χουντικό κράτος έχανε πια τον έλεγχο, παρ’ όλα αυτά η λογοκρισία σε όλα τα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά είχε ενταθεί και οι ειδήσεις κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν υπάρχει δημοσιευμένο σκίτσο μου που να σχολιάζει το πραξικόπημα του Σαμψών ή την Τούρκικη εισβολή. Ο στραγγαλισμός του τύπου ήταν απόλυτος.
Παραθέτω ένα σκίτσο μου έγινε λίγους μήνες αργότερα, όταν ο ρόλος των ΗΠΑ στην επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα και την Τούρκικη εισβολή στην Κύπρο συζητιόταν πια ανοιχτά.
Χένρι Κίσινγκερ, λοιπόν.
