Βιέννη: «Η Ελλάδα ανθίζει», της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Alexandra Karakopoulou
Φωτογραφίες: Χριστίνα Καραγιάννη
Όσες φορές και να διαβάσω τον τίτλο του βιβλίου, «Η Ελλάδα ανθίζει», το μυαλό μου «κολλάει». Πως είναι δυνατόν ένας Αυστριακός να έχει ψυχανεμισθεί πως η Ελλάδα, σε αυτή την τόσο δύσκολη εποχή της, ανθίζει και μάλιστα με τέτοια σιγουριά που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου του. Ο συγγραφέας του βιβλίου, Φάμπιαν Έντερ, εκτός από το βιβλίο αυτό έχει γυρίσει και ένα Ντοκιμαντέρ με ομώνυμο τίτλο, που «αποτελεί συμβολή στην έξοδο από την κρίση, η οποία αφορά όλους ως πολίτες της Ευρώπης». Εδώ μιλάμε για ιερά ιδανικά, για θετική σκέψη αλλά πάνω από όλα μια άκρως συναισθηματική προβολή του τόπου μας, της πατρίδας Ελλάδας, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που δεν μεγάλωσε εκεί… απλά την ερωτεύτηκε, την αγάπησε όπως λέει και ο ίδιος και συγκινείται. Το έργο του έχει κάνει τον γύρο των Βρυξελλών, δηλαδή έχει προβληθεί στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και χρίζει θερμών υποστηρικτών από τον πολιτικό και όχι μόνο κόσμο. Ονόματα όπως Μαρία Βασιλάκου (Αντιδήμαρχος της Βιέννης, εκπρόσωπος των Πρασίνων), Φράντς Βρανίτσκι (πρώην πρωθυπουργός της Αυστρίας 1986-1997), Ότμαρ Κάρρας (ένας από τους αντιπροέδρους του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου) και Άντρε Χέλλερ (διεθνούς φήμης καλλιτέχνης πολυμέσων) είναι μερικά από αυτά.
Πολλές οι σκέψεις μου και οι απορίες, αλλά θα περιμένω πρώτα να ακούσω τι έχει να μας πει ο ίδιος ο Κύριος Έντερ, αφού βρίσκομαι ήδη στο μεγάλο Βιβλιοπωλείο «Ταλία», για την παρουσίαση του βιβλίου του. Ψάχνω να βρω το μέρος που θα γίνει όλο αυτό…
Αφού ρώτησα, λοιπόν, δυο πραγματικά πολύ ευγενικές πωλήτριες και η φίλη μου Μπριγκίτε παρήγγειλε το «Λυσάρι» από ένα βιβλίο εκμάθησης Ελληνικών, είδα πως ο χρόνος μου με έπαιρνε για να πιούμε «αναπαυτικά» ένα καφεδάκι. Βρίσκουμε και ένα όμορφο αίθριο Καφέ μέσα στο μεγάλο εμπορικό κέντρο και καθόμαστε να απολαύσουμε τον ήλιο που κάνει την πρώτη του εμφάνιση μετά από ολόκληρες εβδομάδες μουντάδας με ασταμάτητη βροχή. «Είδες» λέω στην φίλη μου «ήρθαμε για την Ελλάδα και ο ουρανός φόρεσε τα χρώματά μας… γαλάζιος έγινε». Η Μπριγκίτε γέλασε φυσικά με αυτό το σχόλιο και ομολογώ πως αν δεν ήταν φίλη μου… μπορεί και να με είχε παρεξηγήσει… Σαν από μηχανής θεός να σου και ο Κύριος Έντερ στο καφέ… δεν προλαβαίνει να κάτσει και φυσικά τον προσκαλώ να «μεταπηδήσει» στο τραπέζι μας. Ένας μικρόσωμος, πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, όλο χαμόγελο, δέχεται με μιας να μας κάνει παρέα και εννοείται να μας μιλήσει λίγο για το έργο του …
Μας μιλά για το ταξίδι του στην Ελλάδα, την Κρήτη, για το φως που είδε στις ψυχές των ανθρώπων, τα φαγητά μας, την φιλοξενία μας… έχω ήδη ψηλώσει δέκα πόντους… Το έργο του μεγαλεπήβολο, ασυνήθιστο για έναν Αυστριακό που δεν μιλάει λέξη ελληνικά. Μας εξηγεί πως όλο αυτό ξεκίνησε σαν μια ιδέα, με την βοήθεια και την υποστήριξη της συζύγου του, μετά από ένα «σημαδιακό» για αυτόν ταξίδι στην Κρήτη. Ξαφνικά ένιωσε την ανάγκη να κάνει περισσότερα για αυτή την «φωτισμένη» απ´τους θεούς χώρα, ενάντια στις κακές γλώσσες, μακριά από προκαταλήψεις και κλισέ. Αυτό το οδοιπορικό που ολοκληρώθηκε μετά από έναν περίπου χρόνο, το κατέγραψε, το προώθησε και το έκανε γνωστό στο αυστριακό αλλά και στο ελληνικό κοινό … όμως, κατά την δική μου άποψη πάντα, όχι τόσο όσο θα έπρεπε. Γι´αυτό είμαστε όμως άλλωστε εδώ. Σκοπός μας είναι να προωθούμε την θετική σκέψη σε συνδυασμό με την εικόνα προς τα έξω. «Επικίνδυνες αποστολές».
Περιμένω να ακούσω αποσπάσματα από το περιερχόμενο του μπέστσέλλερ βιβλίου του. Καθώς «απαγγέλλει», προβάλλονται φωτογραφίες, εικόνες από την καθημερινότητα των ελληνικών μας νησιών, πρόσωπα γεμάτα γραμμές και εκφράσεις που αν μπορούσαν να μιλήσουν θα έλεγαν μεγάλα λόγια… και τα είπαν. Μόνο που αυτή την φορά επέλεξαν έναν «ξένο» να μιλήσουν , έναν πιο ουδέτερο άθρωπο, έτσι για να ακουστεί όσο πιο αμερόληπτα γίνεται η φωνή τους.
Το εγκάρδιο χειροκρότημα στο τέλος της παρουσίασης τα λέει όλα. Μας κέρδισε. Αφού τον πλησιάζουμε με σκοπό να κάνουμε μια τελευταία συνέντευξη και να βγάλει και η φίλη μου * και καταπληκτική φωτογράφος, «σκιά μου», Χριστίνα Καραγιάννη, όμορφες φωτογραφίες, μας χαμογελά και μας προσκαλεί να έρθουμε κοντά του. Οι ερωτήσεις μου μονολεκτικές και οι απαντήσεις του «αποστομωτικά» γλυκιές… την αγαπάει την Ελλάδα, το αισθάνομαι. Το πρόσωπό του λάμπει και όταν τον ρωτώ αν πραγματικά η Ελλάδα ανθίζει, μου λέει με σιγουριά «ναι, πάντα». Μετά από αυτά τι να σχολιάσει κανείς. Ο Φάμπιαν μας «έβαλε τα γυαλιά». Ένας Αυστριακός που πίνει νερό στο όνομά μας και μας κάνει μικρές υποκλίσεις με το ζεστό του χαμόγελο να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
Του υπόσχομαι να μείνουμε σε επαφή, μιας και «παλεύουμε» για τον ίδιο σκοπό. Η καλύτερη άμυνα ενάντια στην αρνητικότητα και την μικροπρέπεια είναι το χαμόγελο.
