Θα ήθελα να ήμουν μες το μυαλό τους και να γνωρίζω: γιατί λυπούνται; Για τον δολοφονημένο Φύσσα; Για την εμπιστοσύνη που ίσως έδειξαν για ιδιοτελείς λόγους στην χ.α; Για την ψήφο που ίσως τους χαλάλισαν; Για την πιθανή στήριξή τους στο κόμμα που διοργάνωνε τα συσσίτια και τις εκδηλώσεις τάχα πατριωτικού χαρακτήρα; Για το φόβο ίσως που νοιώθουν μήπως την πατήσουν και οι ίδιες ούσες ελληνίδες από αυτούς τους ανθρώπους; Ή για την προδοσία που ίσως διέπραξαν προς τα πρόσωπα των δικών τους παιδιών; Γιατί έτσι είναι τελικά. Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα. Έστω κι α ντύνουμε τις κινήσεις μας με την κοινότοπη φράση “για το καλό σου, παιδί μου’. Η μόνη φράση πραγματικά για το καλό ενός νέου ανθρώπου είναι: “μην κάνεις ποτέ ,αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν”.
Η ώρα του απολογισμού, για το πώς αποφασίζουμε ως πολίτες, είναι εδώ. Ποιοι θαρραλέα θα παραδεχτούν πως έσφαλαν και ποιοι θα κρυφτούν πίσω από τον εγωισμό ή την χαζομάρα τους. Άλλωστε οι κοινωνίες δεν καταστράφηκαν μόνο από τους απατεώνες, αλλά και από τους βλάκες. Θυμήσου τον Αϊνστάϊν.
Διευκρίνιση: η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο και απετέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα δεν στοχεύονται ούτε θετικά, ούτε και αρνητικά από την αρθογράφο.
.jpg)