Ένα Χ κάπου ξέπεσε και να! που σταμάτησε την ανάπτυξη της Μπρουκ Γκρίνμπεργκ από την βρεφική της ηλικία. Πέρασαν είκοσι χρόνια που την καθήλωσαν στο καρότσι και στα χέρια των γονιών. Ένα Χ τόσο μικρό και τόσο σημαντικό που της ανέτρεψε ολόκληρη ζωή. Αυτήν που δεν έζησε.
Αντιλαμβανόταν τα πάντα ως δίχρονο. Αναγνώριζε τους δικούς της και γελούσε, όταν ήταν χαρούμενη. Στα δέκα, στα δεκαπέντε, στα είκοσι, πάντα με τρόπο περιοροσμένο, με όριο η χαρά. Με την μεζούρα και το ζύγι.
Έσβησε πριν λίγες μέρες από το σύνδρομο Χ. Πώς λέμε «χωρίς… χωρίς λόγια»; Χωρίς ζωή κανονική, χωρίς περπάτημα, χωρίς ελευθερία; Αυτό. Τελείωσε χωρίς ζωή. Ή με την φροντίδα που άξιζε για δυο ζωές.
Όταν η μεζούρα μετρά πόντο – πόντο την χαρά σου, είναι μισή χαρά. Το πολύ μισή. Θα μου πεις δεν καταλάβαινε. Κανένας που είναι φορέας και όχημα ενός συνδρόμου δεν καταλαβαίνει τι χάνει. Οι άλλοι όμως… Η μισή χαρά τους γίνεται πολλαπλάσια λύπη.
Μήπως τώρα βλέπεις αλλιώς την δυστυχία σου;
.jpg)