Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις
PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007
Στο πλαίσιο της «εναλλακτικής» μας φιλοσοφίας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, με απασχόλησε το θέμα της οδικής μας συμπεριφοράς και εκπόνησα την παρακάτω (ιλαροειδή) μελέτη-πρόταση που θα μας βοηθήσει να προσαρμοσθούμε ευκολότερα και γρηγορότερα στην αδυσώπητη ελληνική άσφαλτο. Προτείνω, λοιπόν, τα εξής:
Α. Μοντελάκι «Παιδιά Αναλώσιμα»:
Πράγματι, σε μια χώρα χωρίς μέλλον, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα παιδιά με διάφορους, πρακτικούς τρόπους, όπως, π.χ., : σαν αερόσακκους, ή μάλλον σαν κρεατόσακκους. Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για την συγκεκριμένη χρήση : Πιο συχνά, τα βάζουμε όρθια στην μηχανή , μπροστά μας, και καμαρώνουμε που δεν φοράνε κράνος, ούτε αυτά, ούτε εμείς. Παράλληλα, καπνίζουμε, φροντίζοντας να εισπνέουν τον καπνό μας όσο περισσότερο γίνεται, ώστε αν γλυτώσουν από το τροχαίο, να αυξήσουμε τις πιθανότητες να πεθάνουν, (αργότερα), από καρκίνο ή από άλλες εξ ίσου δημοφιλείς ασθένειες… Άλλοτε, αν είναι μικροκαμωμένα, βάζουμε δυό μαζί μπροστά μας, ή ένα εμπρός, κι ένα πίσω, ή ένα μπροστά, ένα, ή και δύο, ανάμεσα σε μάς και στην γυναίκα μας, (σάντουϊτς), κι ένα πίσω, προσέχοντας πάντα, αν μάς πέσει κάποιο, ειδικά αυτό το πίσω, να μην το πατήσει το επερχόμενο αυτοκίνητο. Μην περιμένετε οδηγίες για το πώς θα το καταφέρετε. Αυτοσχεδιάστε ! Άλλωστε είστε πολύ καλοί σ’ αυτό. Το πλεονέκτημα είναι ότι, όταν μας τελειώσουν τα παιδιά, λόγω, ας πούμε, συχνών συγκρούσεων, μπορούμε να φτιάξουμε καινούργια, με μία διαδικασία αρκετά εύκολη και, απ’ όσο θυμάμαι (!), μάλλον ευχάριστη.
Β. Μοντελάκι “Do-You-Know-Who-I-Am-Re? ”
Το συγκεκριμένο μοντέλο φοριέται με διάφορους τρόπους :
Ο γενικός κανόνας είναι, «Δεν οδηγούμε Ποτέ την μηχανή κρατώντας το τιμόνι ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ».
Οι παραλλαγές είναι :
α. Με το ελεύθερο χέρι κρατάμε το κινητό μας, μάλιστα, προτείνουμε, αν κρατάτε το τιμόνι με το δεξί, να κρατάτε το κινητό με το αριστερό, αλλά να το έχετε κολλημένο στο δεξί σας αυτί. Είναι πιο ακροβατικό, και άρα πιο τρέντυ, που λένε, και αντίστροφα ! Άλλωστε το βλέπουμε συχνά ! Μάλιστα έχει παρατηρηθεί, τα ελληνόπουλα, να γεννιούνται όλο και συχνότερα με το ένα τους χέρι κολλημένο στο αυτί τους, μιας κι έρχονται στον κόσμο με το τηλέφωνο ενσωματωμένο.
β. Με το ελεύθερο χέρι, καπνίζουμε ή/και κρατάμε τον καφέ μας ρουφώντας ηδονικά τις γουλιές μας και τις τζούρες μας. Ισχύουν και εδώ τα περί ακροβατικών, όπως π.χ., με το δεξί κρατάμε το τιμόνι από τα αριστερά του, και με το αριστερό, από τα δεξιά του.
γ. Με το ελεύθερο χέρι μας χαιρετάμε τους φίλους μας, μουτζώνουμε τους εχθρούς μας, και ό,τι κι αν κάνουμε από τα δύο, ποτέ δεν κοιτάμε εμπρός μας. Πάντα γυρνάμε προς το μέρος όπου απευθύνουμε την ενέργειά μας, μέχρι να βεβαιωθούμε ότι ο αποδέκτης πήρε το μήνυμα, ακόμη κι αν χρειασθεί να γυρίσουμε το κεφάλι μας προς τα πίσω και να το κρατήσουμε εκεί όση ώρα κι αν απαιτηθεί.
δ. Αν είστε θρήσκοι, κάθε φορά που περνάτε από εκκλησία, με το ελεύθερο χέρι σας μπορείτε να κάνετε τον σταυρό σας, τουλάχιστον τρείς φορές, ακόμη κι αν με το άλλο χέρι μιλάτε στο τηλέφωνο, ή πίνετε καφέ, ή καπνίζετε, ή τα κάνετε και τα τρία μαζί, που σημαίνει ότι, όσην ώρα κάνετε τον σταυρό σας, οδηγείτε την μηχανή ΧΩΡΙΣ ΧΕΡΙΑ, αλλά δεν έχει καμία σημασία, διότι ο Άγιος στον οποίο προσεύχεστε, θα σας προστατεύσει από οποιονδήποτε κίνδυνο στον οποίο εκτίθεστε με την οδική σας συμπεριφορά.
ε. Κάνετε όλα τα παραπάνω, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα, ανάποδα στους μονόδρομους, (αυτό κι αν είναι μαγκιά !), παραβιάζοντας τα περισσότερα Στοπ, μη τηρώντας τις προβλεπόμενες προτεραιότητες και, οπωσδήποτε, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ, που σημαίνει ότι πρέπει να τα έχετε πολύ καλά με τον Άγιό σας, αλλά και αυτός να έχει χοντρό «βύσμα» στον Παντοδύναμο.
στ. Λίγα λόγια για το κράνος : Το κράνος είναι ένα ακριβό αντικείμενο, ενοχλητικό και άχρηστο, εκτός από την περίπτωση κατά την οποία το φοράμε, για αισθητικούς λόγους, περασμένο στο χέρι μας, με χάρη, οπότε, εξασφαλίζουμε ότι, σε περίπτωση σύγκρουσης ή πτώσης, εκτός από το διαλυμένο μας κρανίο, (εξ ού και κράνος), θα καταλήξουμε, όπου καταλήξουμε, με αρκετά πρόσθετα επιπλεγμένα κατάγματα στο χέρι που το φοράμε… Όσο πιο πολυτραυματίας, τόσο μεγαλύτερη κι η μαγκιά.
Γ. Μοντελάκι “Είμαι Γάιδαρος, Παρκάρω Όπου Γουστάρω ”
Πριν προχωρήσω, θέλω να ζητήσω συγγνώμη, και εκ μέρους των streetpanthers, (www.streetpanthers.gr), από τα γαϊδουράκια που είναι συμπαθέστατα και παρεξηγημένα ζωάκια. Ας επιστρέψουμε όμως στα αληθινά ζώα : Δυσκολεύεστε να βρείτε πάρκινγκ ; Μην μου στενοχωριέστε, απλά σταθμεύστε όπου σας βολεύει ! Ανέφερα πρόσφατα σε κάποιον, τον όρο “Α.Μ.Ε.Α.”, και με ρώτησε “τι είναι αυτά ;”. Αυτά λοιπόν, αγαπητοί οδηγοί, είναι κάτι ενοχλητικά άτομα, με Ειδικές Ανάγκες τα λέγαμε μέχρι προ τίνος, και είναι πιο σωστό να τα λέμε Άτομα με Αναπηρία, που, μην σας απασχολεί καθόλου αν δεν βρίσκουν να παρκάρουν στις ειδικές θέσεις που (Διεθνώς), προορίζονται για αυτά και τους κάνετε “την ζωή ποδήλατο”. Το σημαντικό είναι να διευκολυνθείτε εσείς, και οι άλλοι να πάνε να κουρεύονται ! Να είστε βέβαιοι ότι σ’ αυτήν σας την προσπάθεια θα βρείτε στο πλευρό σας την Δημοτική Αστυνομία και τις λοιπές υπηρεσίες του Δήμου που (δεν)ασχολούνται με το θέμα. Γνωρίζω “από πρώτο χέρι”, που λένε…
Δ. Σε ό,τι αφορά τους οδηγούς αυτοκινήτων, και μη ξεχνώντας ότι πολλά από τα παραπάνω ισχύουν και γι αυτούς, διαθέτουμε το μοντελάκι «Δεν καταπιέζουμε τα παιδιά μας», το οποίο φοριέται ως εξής :
Δεν βάζουμε ποτέ ζώνη στα παιδιά, και δεν τα αναγκάζουμε να καθίσουν στο πίσω κάθισμα. Τα αφήνουμε χύμα με την δυνατότητα να είναι όρθια και να κινούνται ελεύθερα σε όλα τα τμήματα του αυτοκινήτου, (αλλά όχι έξω από αυτό), καμαρώνοντας που είναι τόσο ατίθασα τα άτιμα ! Αν σε κάποια σύγκρουση, ή απότομο φρενάρισμα το παιδάκι «περάσει» μέσα από το παρμπρίζ, και είναι το μισό μέσα και το μισό έξω, φροντίστε να το μετακινήσετε χωρίς να μπήγονται πολλά τζαμάκια στο δέρμα του, διότι αυτό πονάει, (αν είναι σε θέση να αισθανθεί πόνο). «Παίζει» και εδώ η παραλλαγή να καπνίζουμε αρειμανίως μέσα στο αυτοκίνητο, ει δυνατόν με κλειστά παράθυρα, ώστε να μην χάνονται πολλά καρκινογόνα και ραδιενεργά…
Εδώ θα σοβαρέψω λίγο το, ήδη σοβαρό, θέμα απευθυνόμενος σε έναν εικονικό ελληνάρα οδηγό, δικύκλου, ή αυτοκινήτου:
Θα δεχθώ προκαταβολικά ότι είσαι ο καλύτερος οδηγός του κόσμου. Θα δεχθώ επίσης ότι είσαι ο πιο προσεκτικός οδηγός του κόσμου. Θα δεχθώ επίσης ότι είσαι ο ιδανικός γονιός που φροντίζεις για την υγεία, την ακεραιότητα και το μέλλον των παιδιών σου με τον πιο ουσιαστικό τρόπο στον κόσμο. Θα δεχθώ επίσης, ότι έχεις απέναντί σου στον δρόμο, έναν εξ ίσου ικανό και προσεκτικό οδηγό, ο οποίος σέβεται όλα αυτά που πρέπει να σεβασθεί. Τι θα κάνεις στην περίπτωση που ο άλλος, παρά τα χαρακτηριστικά του ιδανικού οδηγού που διαθέτει, πάθει καρδιακή ανακοπή ή εγκεφαλικό επεισόδιο την ώρα που οδηγάει, και πέσει πάνω σου σκοτώνοντας, ή ακόμη χειρότερα, αφήνοντας ανάπηρο το παιδί σου; Πώς να βρω τον ιδανικό τρόπο να σε παρηγορήσω;
Παρακάτω θα σοβαρέψω κι άλλο:
Διαβάζω πολύ συχνά για τα «αδικοχαμένα» θύματα των τροχαίων ατυχημάτων : Με όλον τον σεβασμό που οφείλω στην μνήμη των εκλιπόντων και, πολύ περισσότερο, στην οδύνη των χαροκαμένων συγγενών τους, θα τολμήσω να εκφράσω την επιφύλαξή μου, (και ελπίζω να μην κακοχαρακτηρισθώ σαν σκληρός, ασεβής και άπονος), σχετικά με την ευκολία με την οποία, όλα τα θύματα τροχαίων χαρακτηρίζονται, συλλήβδην, ως «αδικοχαμένοι».
Εξηγούμαι : Αδικοχαμένος είναι όποιος, για παράδειγμα, βαδίζοντας αμέριμνος στο πεζοδρόμιο, ή διασχίζοντας προσεκτικά και νόμιμα την επίσημη διάβαση, παρασύρεται από ασυνείδητο οδηγό και σκοτώνεται. Αυτός όμως που, οδηγώντας υπό την επήρεια μεγάλης ποσότητος αλκοόλ, γνωρίζοντας ότι έχει φθαρμένα ελαστικά, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς κράνος, και στουκάροντας πάνω σε ένα δένδρο, σκοτώνεται, γιατί πρέπει να χαρακτηρισθεί ως αδικοχαμένος; Και πάλι ζητώ συγγνώμη για την επώδυνη ερώτηση.
Τέλος, από τα τροχαία θα σας πάω στην Τροχαία:
Σε μίαν εκδήλωση που παρακολούθησα στο παρελθόν, εντυπωσιάσθηκα: Άκουσα από επίσημα χείλη, να επιπλήττονται αυστηρά οι μητέρες των οδηγών δικύκλων, οι οποίες παροτρύνουν τα παιδιά τους να «φορέσουν το μπουφάν τους για να μην κρυώσουν», ενώ δεν τα προτρέπουν να φορέσουν το κράνος τους για να μην σκοτωθούν. Λογικό μου ακούγεται.
Όμως όταν το συγκεκριμένο επιχείρημα το έχεις ακούσει εμφατικά γύρω στις τρεις με τέσσερις φορές κατά την διάρκεια μίας και μόνης εκδήλωσης, περιμένεις ν’ ακούσεις και τι κάνει, ή τι προτίθεται να κάνει η Τροχαία για να περιορίσει τους, άδικους, θανάτους και τις, άδικες, αναπηρίες. Επίσης, ουδείς αναφέρθηκε στο κακό παράδειγμα που δίνουν πολλοί “επώνυμοι”, οι οποίοι κυκλοφορούν μεν με δίκυκλο για να δηλώσουν την “απλότητά” τους, αλλά δεν φορούν το, υποχρεωτικό για όλους, κράνος τους! Αντ’ αυτών, άκουσα να αναφέρεται, ελαφρά τη καρδία, ότι λόγω υποστελέχωσης της Υπηρεσίας δεν είναι δυνατόν να εκτελεσθεί στο ακέραιο το θεσμικό, ελεγκτικό και εκτελεστικό τους έργο. Τόσο, απλά, και… ξεχρεώσαμε, για να επανέλθουμε στις υστερικές μανάδες και στους επιεικείς μπαμπάδες που αγοράζουν δίκυκλα στα κακομαθημένα καμάρια τους.
Είναι σαν να λέμε οι γιατροί, ότι, λόγω υποστελέχωσης του νοσοκομείου, αφήνουμε τους ασθενείς μας να πεθαίνουν αβοήθητοι και ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Μήπως χρειάζεται, εναλλακτικά, αναθεώρηση η συγκεκριμένη άποψη;
Βρρουμ, βρρρουούμμμ! Έφυγα!