• Το 2015 θα χαρακτηριστεί από τον ιστορικό του μέλλοντος ως έτος της συλλογικής παράνοιας. Η χώρα πέρασε το μεγαλύτερο εθνικό κίνδυνο,
τουλάχιστον μετά το 1974. Τον κίνδυνο της ολικής και ασύμμετρης καταστροφής. Μιας καταστροφής που αν συνέβαινε δεν θα ήταν μόνο οικονομική. Μας
πέρασε «ξυστά» όπως κάποτε ο κομήτης του Χάλεϋ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για τον ιστορικό του μέλλοντος είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των
πολιτών δε κατάλαβε το μέγεθος του κινδύνου. Παρά τα capital controls ο φόβος περιοριζόταν στις καθημερινές αναλήψεις. Κατά τα λοιπά η γνωστή
ελληνική αμεριμνησία. «Έλα ρε, στο τέλος πάντα κάτι γίνεται και τη σκαπουλάρουμε». Η εικόνα αυτή μου θυμίζει έντονα τη χελώνα μου. Το σπίτι μου είναι
δίπλα σ’ ένα δασάκι. Εκεί ζει μια υπέργηρη χελώνα. Τριάντα και πλέον χρόνια που μένω εκεί έχω μάθει και την αναγνωρίζω. Έρχεται στο μικρό μου κήπο
και τρώει φύλλα από έναν συγκεκριμένο θάμνο. Το κακό είναι ότι κάποιες φορές επιχειρεί να περάσει το δρόμο. Μέχρι τώρα την έχω σώσει. Τη σηκώνω και
την ξαναπάω στο δασάκι. Μάλιστα, δυο-τρεις φορές έχοντας στο νου μου το «σύνδρομο Παβλόφ» την τιμωρώ για λίγο, μήπως συνειδητοποιήσει ότι αυτό
που κάνει είναι επικίνδυνο. Τη γυρνάω ανάποδα για πέντε λεπτά. Το δράμα είναι ότι η χελώνα δεν έχει καταλάβει ακόμα ούτε ποιος ήταν ο κίνδυνος, ούτε
τι ακριβώς την έσωσε απ’ αυτόν. Δυστυχώς έτσι σκέφτεται και η κοινή γνώμη της Ελλάδας. Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή ακριβώς όταν έγραψα το πρώτο
άρθρο στο iporta με τίτλο «Συλλογική ευθύνη ή εθνική τραγωδία». Λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τελικά τη χώρα την έσωσε η συλλογική
ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων στην ύστατη στιγμή, το φοβερό εκείνον Ιούλιο. Αν βρείτε λίγο χρόνο διαβάστε αυτό το άρθρο μαζί με δύο ακόμα που έχω
ξεχωρίσει, μεταξύ των πολλών εξαιρετικών άρθρων στο iporta. «Η μεγάλη ευκαιρία είναι τώρα» του Γ. Καραχισαρίδη και «Αν είχαμε ώριμη πολιτική ζωή»
του Γ. Σιδέρη.
• Έχουμε σωθεί; Από τον μεγάλο κίνδυνο ευτυχώς ναι. Εγώ μάλιστα δηλώνω και ευχαριστημένος σύμφωνα με όσα διδάσκει ο Ναστραντίν Χότζα, στη
γνωστή παραβολή με τον γάιδαρο. Ο στριμωγμένος χωρικός που ζει στο σπίτι του με άλλα έξη άτομα, αισθάνεται άνετα, αφού πρώτα – με συμβουλή του
Ναστραντίν – βάζει μέσα στο σπίτι τον γάιδαρο και μετά τον ξαναβγάζει. Σερνόμαστε όμως. Στο ίδιο έργο θεατές. Οι αιτίες που γέννησαν τη κρίση
παραμένουν ενεργές και απτόητες. Οι ρόλοι άλλαξαν. Άλλη κυβέρνηση, άλλη αντιπολίτευση. Ο πολιτικός λόγος παραμένει σταθερά ο ίδιος. Πού οδηγεί
αυτό; Αληθινά δεν ξέρω. Το πραγματικό ερώτημα με το οποίο φιλοδοξώ να ασχοληθώ το 2016 είναι το εξής: Ζούμε άραγε τη γέννηση μιας νέας εποχής
που υποφέρει από τους επιθανάτιους σπασμούς της παλιότερης; Ή βρισκόμαστε σ’ ένα κύκλο παρακμής που θα παρασύρει στη δίνη της τις επόμενες
γενιές; Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη ακόμα. Υπάρχουν τεκτονικές αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα, αλλά δεν ξέρουμε αν θα φέρουν το σεισμό και τι
σεισμός θα είναι.
• Σ’ ένα από τα άρθρα μου είχα θυμηθεί, με αφορμή μια αναφορά του Αλέξη Παπαχελά, τον Οδυσσέα Ελύτη. Συγκεκριμένα το ποίημα υπό τον τίτλο το
«Τρελοβάπορο» Θέλω να το αφιερώσω σε όλους μας, σαν ευχή για την νέα χρονιά. Όλοι είμαστε στο τρελοβάπορο συνταξιδιώτες. Θέλουμε δε θέλουμε.
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα μάινα»
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
• Χρόνια πολλά σε όλους
* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr